Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από τις τεχνολογικές μας εξελίξεις. Αυτές φαίνεται ότι επηρεάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, το πώς εκφραζόμαστε και πώς συναναστρεφόμαστε. Κάθε μέρα παίρνουμε περισσότερα ερεθίσματα από αυτά που μπορεί ο εγκέφαλός μας να επεξεργαστεί. Επίσης, φαίνεται ότι δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τις κοινωνικές αλλαγές που έχουν προκαλέσει τα νέα μας τεχνολογικά μέσα. Λέμε -και αυτό φαίνεται σωστό- ότι η ψηφιακή επανάσταση έχει φέρει τους ανθρώπους πολύ πιο κοντά. Ταυτόχρονα, όμως, διαπιστώνουμε ότι η ψυχική μας μοναξιά γίνεται πιο σκληρή και, όπως βλέπουμε, αυτή η επανάσταση δεν έχει τελειώσει και η κατάληξή της μας είναι ακόμα άγνωστη. Κατά πού βαδίζουμε λοιπόν;

Στην εποχή μας τα ερεθίσματα έρχονται σαν καταιγίδα, οι εικόνες εναλλάσσονται συνεχώς, το ίδιο και οι σκέψεις. Μέσα σε μισή ώρα ο μέσος χρήστης που είναι συνδεδεμένος με το Διαδίκτυο, βλέπει και τηλεόραση και ακούει ραδιόφωνο, λαμβάνει τεράστιο αριθμό ερεθισμάτων. Μπορούν τα συναισθήματά μας να μείνουν ανεπηρέαστα από αυτές τις συνεχόμενες εναλλαγές; Τι μας μένει στο τέλος; Είναι μέρες που όλος ο κόσμος ασχολείται με ένα θέμα και την επόμενη αυτό το θέμα έχει ξεχαστεί εντελώς. Πόσο σοβαρά ασχοληθήκαμε τελικά με αυτό το θέμα; Βλέπουμε χιλιάδες δραματικά γεγονότα που γίνονται γύρω μας. Τι όμως μένει;

Πόσο μας ένοιαξαν αυτά τα θέματα αφού ήδη τα ξεχάσαμε; Πόσο γρήγορα γεμίζει πληροφορίες το κεφάλι μας και πόσο γρήγορα αδειάζει από αυτές για να χωρέσουν άλλες και μάλιστα… καινούργιες; Είναι όντος περίεργη αυτή η ανάγκη συμμετοχής, πράγματι πολύ περίεργη. Γιατί όμως έχουμε την τάση να τα παρακολουθούμε όλα αυτά;

ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ SOCIAL MEDIA!

Στα Ελληνικά τα λεγόμενα Social Media τα ονομάσαμε μάλλον καταχρηστικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά προσέξτε κοινωνία και society δεν είναι ακριβώς συνώνυμες λέξεις. Στην κοινωνία όλα τα πράγματα είναι κοινά για όλους, ενώ στη society μερικοί ακολουθούμε άλλους. Η λέξη society προέρχεται από το έπομαι με δασεία που σημαίνει ακολουθώ= (sequor), όπου η δασεία έγινε s και το qu είναι το ελληνικό (αιολικό) πο, δηλαδή έπο+μαι και στα Αγγλικά έγινε Society, όπου ο ένας ακολουθεί τον άλλο.

Έτσι ο επόμενος έγινε στα Αγγλικά Second και δεν είναι ο… δεύτερος! Μας ενδιαφέρει αυτή η λεπτομέρεια, γιατί η σημασία της Society φτάνει μέχρι σήμερα που κυριαρχούν τα Facebook και τα Tweeter. Άρα, Society δεν σημαίνει Κοινωνία με την ελληνική σημασία. Στη society με τα social media (τα μέσα έγιναν media), ο ένας ακολουθεί τον άλλο! Αυτό βλέπουμε να γίνεται σήμερα και καλούμαστε να βάλουμε και τα Likes! Αυτά μας γέμισαν και τα Fake News. Τι σημαίνουν αυτά; Εάν τα διαβάσετε στα Ελληνικά (Φάκεν Νιους) θα σας πουν μόνα τους τι ακριβώς είναι! Όλα ψέματα που στο τέλος όμως τα πιστεύουμε! Δηλαδή «Λέγε, λέγε το κοπέλι, κάνει τη γριά να θέλει!». Και σε τελική ανάλυση, οι Αμερικανοί το λένε…ελληνοπρεπώς και με αλγοριθμική γλώσσα… Analytica . Όλα παχιά, κούφια και προπαγανδιστικά ψέματα. Με αυτά μας μπήκε ο Τραμπ στο σβέρκο του κόσμου και στην Ευρώπη μας βγήκε και το… Brexit! Σκεφτείτε το λίγο! Αξίζει!

ΦΕΪΣΜΠΟΥΚ, ΤΟΥΙΤΕΡ ΚΑΙ ΛΑΪΚΣ

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διαβάζουμε πολλές φορές και για τραγικά συμβάντα που συμβαίνουν σε φίλους και γνωστούς μας. Για θανάτους, αλλά και αρρώστιες που έχουν προσβάλει τους ίδιους. Τι είναι αυτό που μας κάνει να δημοσιοποιούμε τις τραγικές και προσωπικές μας ιστορίες; Ίσως θα πει κάποιος, ότι δημοσιοποιώντας τις προσωπικές τραγωδίες, τις…ξορκίζουμε. Το κάνουμε ίσως μέσα στον πόνο μας και στη μοναξιά μας και θέλουμε να έχουμε …ακόλουθους.

Βρισκόμαστε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση και καλούμαστε να προσαρμοστούμε απότομα, ο καθένας με όποιον τρόπο επιλέξει. Τι εξυπηρετούν όμως και εκείνα τα Likes; Γιατί αναζητούμε αυτή τη διαβεβαίωση από τους άλλους γνωστούς και άγνωστους;

Άκουσα μία συνομιλία μεταξύ δύο… φεϊσμπουκάδων: – Εγώ, ρε, με 13 λάικς στο Φέισμπουκ κάθομαι και μιλώ με σένα! Πήραν αέρα τα μυαλά μας!

Αυτό που συμβαίνει με αυτή την τεχνολογική και ψηφιακή επανάσταση, πάνω απ’ όλα βλέπουμε ότι ο κόσμος προσπαθεί να καλύψει τα κενά της μοναξιάς του. Φαίνεται πάλι πως ο κόσμος ψάχνει την επιβεβαίωση και την κάλυψη τής ίδιας της μοναξιάς. Ξέρουμε, όμως, πού πηγαίνουμε;

ΚΥΡΙΕ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙΣ;

Μου έρχονται στο νου τα λόγια τού πίνακα που φιλοτέχνησε ο Ιταλός ζωγράφος τού Μπαρόκ, Ανίμπαλε Καράτσι, στις αρχές του 17ου αιώνα και σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Ονομάζεται Domine, quo vadis?, που είναι και οι τρεις ελληνικές λέξεις με λατινική προφορά: Κύριε, πού βαδίζεις;

Ο πίνακας απεικονίζει ένα περιστατικό με θρησκευτικό περιεχόμενο το οποίο όμως δεν αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη. Σύμφωνα με την αφήγηση, κατά τη διάρκεια των διωγμών του Νέρωνα, ο Απόστολος Πέτρος διέφυγε από τη Ρώμη. Ενώ περπατούσε στην Αππία Οδό είδε ένα όραμα του Χριστού ο οποίος κουβαλούσε το Σταυρό του. Τότε ο Πέτρος τον ρώτησε, “Κύριε, πού βαδίζεις;” Η απάντηση που έλαβε από το Χριστό ήταν: «Βαδίζω προς τη Ρώμη και πηγαίνω για ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΘΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ»!

Μήπως ο άνθρωπος σήμερα με την πρόοδο της τεχνολογίας του πάει και αυτός «στη Ρώμη να σταυρωθεί και πάλι;». Υπάρχει όμως ανάσταση και μετά από έναν τέτοιο δεύτερο σταυρικό θάνατο;

Η μοναξιά μας μέσα στο σύμπαν είναι το άκρον άωτον της απελπισίας μας! Είναι εδώ που ο κάθε άνθρωπος αναφωνεί το χιλιοειπωμένο «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Όλη η ουσία είναι αυτό το «παραθώμεθα». Είναι από το ρήμα τίθημι, παρατίθημι= παραθέτω, έχουμε παραθέσει όλη μας τη ζωή στα χέρια ενός Θεού για όλους! Αυτή είναι η ομολογία πίστης σε ένα Θεό που θέλουμε να υπάρχει ενώ βρισκόμαστε μέσα στο κενό της μοναξιάς μας.