Τον Γιάννη Κουλμανδά τον συναντώ τα τελευταία χρόνια κάθε Πέμπτη στο Brunswick Town Hall, όπου βρίσκεται το γραφείο μου και, κατά καλή σύμπτωση, στη μεγάλη αίθουσα του Δημαρχείου όπου συγκεντρώνονται τα μέλη του Συλλόγου Ηλικιωμένων της περιοχής. Ο κύριος Γιάννης είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με το αρχοντικό του χαμόγελο να αγκαλιάζει τις δεκάδες των μελών που χαίρονται τηνθετική ενέργεια του έφηβου αιωνόβιου!…
Η κ. Άννα Γιαννακάκου, πρόεδρος του Συλλόγου, όταν αναφέρεται στον κύριο Γιάννη, σημειώνει ότι είναι πολύ αγαπητός από όλους αφού έχει πάντα το χαμόγελο στα χείλη! Είναι ένα καλό παράδειγμα για όλους μας!
Ο κ. Γιώργος Κατσουράκης, επί χρόνια συντονιστής των Συλλόγων Ηλικιωμένων, προσθέτει: «ο κύριος Γιάννης είναι ο καλύτερος εθελοντής σε συλλογικούς φορείς στην παροικία»
Ο κ. Στέφανος Λιτινάκης, μέλος του Συλλόγου Ηλικιωμένων, λέει:«αν και κάπου τον ζηλεύουμε που είναι τόσο όμορφος και ωραίος και τον κοιτούν όλες οι κοπέλες, αυτός καταφέρνει να μας κάνει να αισθανόμαστε σαν να είμαστε εκείνα τα μικρά παιδιά που κοντεύουμε να γίνουμε 12 χρονών…»
Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΑΣ
-Γεια σου λεβεντόπαιδο. Μου ζήτησαν, με παρακάλεσαν -πρέπει να το πω- κάποιες θαυμάστριές σου να γράψω δυο λόγια για σένα να σε γνωρίσουν καλύτερα…
Γεια σου δάσκαλε. Να τους πεις πολλά χαιρετίσματα και τα φιλιά μου θα τους τα δώσω όταν τις δω εγώ προσωπικά και να τις κεράσω καφέ, εδώ στο ελληνικό ζαχαροπλαστείο στο Μπράνσουικ…
-Πες μας για τη ζωή σου κύριε Γιάννη….
«Γεννήθηκα στις 6 Αυγούστου 1918 στην Αγία Παρασκευή της Μυτιλήνης. Είμαστε έξι αδέρφια, τέσσερις αδελφάδες και δυο αγόρια. Είμαστε τυχεροί γιατί είχαμε καλούς γονείς και μας πρόσεχαν και δεν μας έλειψε τίποτε. Ο πατέρας μου ήταν με τα ψάρια και είχε ένα καλό μαγαζί, ιχθυοπωλείο κι εγώ από μικρός είχα αρχίσει να δουλεύω αλλά πιο πολύ με το λάδι που αγόραζα και πουλούσα και στέλναμε πολύ πράμα στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και παντού…
Ήμουν ζωηρός και τραβούσα τον δικό μου δρόμο από παιδί κι ακόμα να μεγαλώσω. Μόνο το Δημοτικό τελείωσα και δεν πήγα παραπάνω.
Ερωτεύτηκα μια κοπέλα που ήταν πολύ καλή και όμορφη αλλά δεν την θέλανε οι γονείς μου αλλά εγώ όταν την είδα είπα, αυτή είναι και πήγα μπροστά, παρέα με ένα όπλο, την πήρα και την κράτησα και έφυγα και είμαι τυχερός γιατί ήταν η πιο γλυκιά και καλή γυναίκα, όνομα και πράγμα. Ήταν η ωραία Ελένη! Την παντρεύτηκα όταν ήμουν 22 χρονών και αν ήταν πάλι να παντρευόμουν, πάλι την Ελένη μου θα έπαιρνα και με όπλο και με πιστόλι αν χρειαζόταν!… Ζήσαμε όμορφα και αγαπημένα να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας και δεν την άφησα να δουλέψει ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Αυστραλία. Κάναμε πέντε παιδιά αλλά το ένα πέθανε όταν ήταν 11 χρονών και το άλλο το χάσαμε όταν ήταν 6 μηνών. Στην Αυστραλία ήρθαμε το 1965 όταν ήμουνα 47 χρονών. Εργάστηκα στα τρένα μέχρι που βγήκα στη σύνταξη. Έχω τα τρία μου παιδιά και έξι εγγόνια, οκτώ δισέγγονα και τρία τρισέγγονα.
Η μεγάλη μου η κόρη η Κωνσταντίνα που είναι 78 χρονών και ο γιος μου ο Σωκράτης μένουν στη Μελβούρνη ενώ η μικρή μου η κόρη η Μαρία που σπούδασε και είναι διδάκτωρ στις επιστήμες και μένει στην Αμερική.
-Όταν ήσουν έφηβος ας πούμε 15 και 16 χρονών, πώς τα πήγαινες με τις κοπέλες αφού ήσουν (είσαι ακόμη) ωραίο παιδί.
Μια χαρά τα πήγαινα αφού οι κοπελιές με κοίταγαν κι εγώ έκανα ότι δεν… κοίταγα, κατάλαβες;
-Τελικά τι έγινε και πώς ήρθες στην Αυστραλία;
Τι έγινε ή τι δεν έγινε να σου πω αφού δεν μπορούσα να πάω ούτε Αυστραλία ούτε Αμερική!
-Κατάλαβα, μάλλον δεν σε άφηναν οι κοπέλες, σωστά;
Δεν κατάλαβες τίποτε δάσκαλε! Δεν μπορούσα να πάω πουθενά λόγω φρονημάτων αφού έκανα στη Μακρόνησο κοντά δυο χρόνια… Πολεμούσα για την πατρίδα! Ήμουν στο ΕΑΜ και στο αντάρτικο, είχαμε την Οργάνωση αφού η βάση μας ήταν στο χωριό μας. Εμείς δεν είχαμε Γερμανούς στα χωριά μας αλλά κυνηγούσαμε τους προδότες…
-Και τι έγινε μετά, σας έπιασαν και σας έστειλαν στη Μακρόνησο;
Όχι, δεν μας έπιασαν, αλλά μας… κάλεσαν σε επιστράτευση και μετά διάλεγαν ανάλογα με τα φρονήματα που είχαν γραμμένα για τον καθένα και εμάς… Στις 26 Απριλίου φύγαμε από τη Μυτιλήνη, τη Σάμο, τη Χίο κλπ. και παρουσιαστήκαμε στη Θεσσαλονίκη, οπότε, αυτοί εκεί, οι «φασίστες» να το πούμε απλά, «κοίταξαν τα χαρτιά» και, και κάπου 138 άτομα μας διάλεξαν και μας στείλανε… Τι να σου πω για τη ζωή εκεί, είναι μεγάλη ιστορία…
-Κύριε Γιάννη, φαντάζομαι θα ήταν μια επώδυνη εμπειρία αυτή για τη ζωή σου..
Ναι, ήταν, αλλά από την άλλη, είμαι τυχερός που βρέθηκα στη Μακρόνησο, αλλιώς θα ήμουνα στον εμφύλιο πόλεμο να σκοτώνω τα αδέρφια μου!
-Όταν ήσουν στη Μακρόνησο πώς “βλέπατε” τους πολιτικούς;
Για μένα δεν ήταν κάποιοι πολιτικοί που μου άρεσαν ή δεν με άρεσαν αλλά το μόνο που με ενδιέφερε ήταν η πατρίδα μου η Ελλάδα να είναι ελεύθερη και να μη εξαρτάται ή κυβερνιέται από ξένους, όπως πίστευε και έδειχνε ο μεγάλος ήρωας της Ελλάδας, ο Μανώλης Γλέζος…
-Ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας σου με τόσο καλή υγεία και τέτοια καθαρή σκέψη;
Είναι οικογενειακό αφού ο πατέρας μου έζησε ως τα 94 και η μάνα μου ως τα 105, αλλά και γενικά στη ζωή που έκανα έζησα ήρεμα με σπιτίσιο φαγητό, με τραχανά και μακαρόνια, ψάρι και λαχανικά από τον κήπο μας αφού δεν χρειαζότανε να πάμε στο μπακάλικο. Πέραν όμως από όλα αυτά, όταν εμείς χαμογελάμε κάποιες φορές και η ζωή μας χαμογελάει!
-Ποιοι θα θέλατε να κυβερνούσαν την Ελλάδα σήμερα και ποιοι την Αυστραλία;
Αυτοί που φροντίζουν και νοιάζονται για την εργατική τάξη!
-Σε ευχαριστώ κύριε Γιάννη για την κουβέντα μας κι εύχομαι πολλά και καλά χαρούμενα γενέθλια.
Κι εγώ σε ευχαριστώ και εύχομαι σε όλον το κόσμο να έχει υγεία και να ζει χαρούμενη ζωή με αγάπη και να τα εκατοστίσουν και λίγο πιο πάνω να πάμε παρέα στα 120 και μετά βλέπουμε!…