ΣΥΜΦΩΝΑ με το λεξικό «ξεφτίλα» είναι αυτό που παθαίνει κανείς όταν ξεφτιλίζεται, εξευτελίζεται. Δηλαδή, η ολοκληρωτική απώλεια του κύρους, της αξιοπρέπειας, ο εξευτελισμός.
Η ΛΕΞΗ «ξεφτίλα» ταιριάζει απόλυτα στον τρόπο που η ελληνική Πολιτεία διαχειρίζεται το θέμα της τουριστικής βίζας με δικαίωμα εργασίας και την υπογραφή Διακρατικής Συμφωνίας με την Αυστραλία.
ΚΡΑΤΑΕΙ χρόνια αυτή η… κολόνια! Από την εποχή που ήταν υπουργός Μετανάστευσης ο ελληνικής καταγωγής Νίκος Μπόλκας (πάνω από 20 χρόνια), η Αυστραλία ήθελε να υπογράψει Διακρατική Συμφωνία με την Ελλάδα που θα έδινε τη δυνατότητα σε νέους να επισκέπτονται και τις δυο χώρες ως τουρίστες έχοντας ταυτόχρονα το δικαίωμα να εργάζονται για ένα χρόνο.
Η ΕΛΛΑΔΑ δεν υπέγραψε τότε τη Συμφωνία γιατί φοβόταν ότι θα πήγαιναν οι Αυστραλοί εκεί και θα έπαιρναν τις δουλειές των… Ελλήνων! Στο μεταξύ, η Αυστραλία υπέγραψε ανάλογες συμφωνίες με δεκάδες χώρες (και με την Κύπρο).
ΚΑΙ ΕΤΣΙ φθάσαμε στα χρόνια της κρίσης όπου χιλιάδες νέοι έφευγαν όπως – όπως από την Ελλάδα και έφθαναν στην Αυστραλία. Επειδή δε έμεναν εδώ με «φοιτητικές βίζες» έπεσαν (και κάποιοι εξακολουθούν να πέφτουν) θύματα στυγνής εκμετάλλευσης.
ΦΩΝΑΞΕ, διαμαρτυρήθηκε η παροικία και η Ελλάδα αποφάσισε να συνάψει, επιτέλους, μια τέτοια Συμφωνία και με την Αυστραλία! Για την υπογραφή δεν ήρθε στην Αυστραλία ο αρμόδιος Έλληνες υπουργός αλλά η υφυπουργός Τουρισμού Όλγα Κεφαλογιάννη. Υπέγραψε, λοιπόν, την Συμφωνία με τον τότε υπουργό Μετανάστευσης (και σημερινό πρωθυπουργό) Scott Morrison, επέστρεψε στην Ελλάδα και το θέμα «ξεχάστηκε»!
ΤΟΥΣ το ξαναθύμισε ο «Νέος Κόσμος» με πρωτοσέλιδό του. Κάτι πήγε να γίνει, αλλά τίποτα! Και ήρθε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ (με τους ΑΝΕΛ). Η αλήθεια είναι ότι αυτοί το «έτρεξαν». Επικυρώθηκε η Συμφωνία από τη Βουλή και δημοσιεύθηκε στην «Εφημερίδα της Κυβέρνησης» αλλά δεν… εφαρμόζεται παρά τις πολλές διαβεβαιώσεις του αρμόδιου υφυπουργού κ. Κουίκ, ότι «είναι θέμα ημερών» η υλοποίησή της… Οι μέρες πέρασαν, οι μήνες πέρασαν, τα χρόνια περνούν και ΤΙΠΟΤΑ!
ΜΑΣ ρωτούν συχνά-πυκνά αναγνώστες μας πού βρίσκεται το όλο θέμα και δεν ξέρουμε τι να απαντήσουμε. Θα το εκτιμούσαμε αν το Προξενείο μας, η πρεσβεία μας, το υπουργείο Εξωτερικών έλεγαν στην παροικία τι γίνεται με αυτό το θέμα. Γι’ αυτούς μπορεί να είναι «ασήμαντο». Πέραν, όμως, του θέματος «αξιοπιστίας» για τους νέους που ακόμα θέλουν να έρθουν και δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης, είναι «υψίστης σημασίας».
ΠΑΜΕ παρακάτω: Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του Ευάγγελου Νικολαΐδη στον «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης για τις αλλαγές στον εκκλησιαστικό χώρο της Ουκρανίας που ενδέχεται να επηρεάσουν και την εκκλησιαστική κατάσταση και στην Αυστραλία αν το Οικουμενικό Πατριαρχείο παραχωρήσει «τόμο» αυτοκεφαλίας στους Ουκρανούς ορθοδόξους, σημαντικό μέρος των οποίων ανήκει πνευματικώς στην πανίσχυρη Εκκλησία της Ρωσίας.
ΕΚΤΟΣ του ότι το μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγήσει σε μετωπική σύγκρουση την Ρωσική Εκκλησία με την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, ίσως έχουμε καραμπόλες και στην Αυστραλία!
ΓΙΑΤΙ; Γιατί στο Σίδνεϊ ένας κληρικός, ο Σάββας Πιζάνιας, που καθαιρέθηκε το 2000 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ξεκίνησε την Ενορία Αγίου Σάββα του εν Καλύμνω, η οποία θεωρείται «σχισματική» και υπάγεται στην επίσης «σχισματική» Εκκλησία του… Κιέβου!
ΟΠΩΣ γράφει ο κ. Νικολαΐδης «εάν στους προσεχείς μήνες ανακηρυχθεί αυτοκέφαλη Εκκλησία στην Ουκρανία αναγνωρισμένη από το Φανάρι και αποτελούμενη, μεταξύ άλλων, από το Πατριαρχείο Κιέβου, τότε η Ενορία του Αγίου Σάββα λογικά θα έχει και αυτή το δικαίωμα να αναγνωρίζεται από τις κανονικές δικαιοδοσίες της Αυστραλίας, συμπεριλαμβανομένης και της Ιεράς Αρχιεπισκοπής. Και αυτό σίγουρα θα δυσκολέψει τα πράγματα, καθώς είναι σχεδόν αδύνατον η Αρχιεπισκοπή να δεχθεί την ύπαρξη κανονικής ελληνόφωνης Ενορίας στην Αυστραλία εκτός της πνευματικής της δικαιοδοσίας». Καταλάβατε;
ΟΜΟΛΟΓΩ ότι αποτελώ μειοψηφία στο θέμα της χορήγησης ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού. Με αφορμή, όμως, την τοποθέτηση της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Αυστραλίας που θεωρεί «καταστροφικό» ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θέλω να υπενθυμίσω κάποια πράγματα που έγραψα πρόσφατα για να απαντήσω σε κάποιους μύθους που σκόπιμα καλλιεργούν κάποιοι εντός και εκτός Ελλάδας. Έγραφα, λοιπόν:
«ΤO βασικό επιχείρημα όσων διαφωνούν είναι ότι «δεν μπορούν οι Έλληνες του εξωτερικού να καθορίζουν τις τύχες των Ελλήνων στην Ελλάδα».
Ακούω πολλούς να λένε: «Από πού και ως πού να ψηφίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια μου; Αυτά δεν έχουν πάει ποτέ τους στην Ελλάδα και δεν έχουν ιδέα τι γίνεται εκεί».
Θα συμφωνήσω και εγώ μαζί τους.
Πολλοί Έλληνες του εξωτερικού (και εγώ είμαι ένας από αυτούς) έχουν το δικαίωμα ψήφου. Απλώς δεν μπορούν να το εξασκήσουν στις χώρες διαμονής τους.
Εγώ, για παράδειγμα, έχω βρεθεί σε εκλογική περίοδο στην Ελλάδα και ψήφισα. Έχω, λοιπόν, δικαίωμα ψήφου, αλλά δεν μπορώ να το εξασκήσω στο εξωτερικό.
Εξάλλου, η Ολυμπιακή μετέφερε εκατοντάδες συμπαροίκους (και) από την Αυστραλία για να ψηφίσουν στην Ελλάδα. Αυτά περί δικαιώματος.
Σήμερα όλες σχεδόν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης παρέχουν στους απόδημους πολίτες τους έμπρακτα το δικαίωμα συμμετοχής στις εθνικές βουλευτικές εκλογές. Το ίδιο δικαίωμα μας το δίνει και η Αυστραλία όταν είμαστε στο εξωτερικό.
Το δικαίωμα συμμετοχής των απόδημων Ελλήνων στις εθνικές εκλογές είναι συνταγματικώς κατοχυρωμένο.Απλώς δεν εφαρμόζεται, όπως επισήμανε και ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρόσφατα.
Κανείς δεν λέει -και σίγουρα όχι εγώ- ότι πρέπει να ψηφίζουν όλα τα άτομα ελληνικής καταγωγής. Πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις.
Για παράδειγμα, κάθε Έλληνας πολίτης (κάτοχος ελληνικού διαβατηρίου), ο οποίος έχει πλήρη πολιτικά δικαιώματα και διαμένει μόνιμα και για μακρό χρονικό διάστημα εκτός της ελληνικής επικράτειας θα πρέπει να έχει δικαίωμα ψήφου.
Είναι προφανές ότι το χρονικό αυτό διάστημα θα πρέπει να οριστεί, όπως κάνει άλλωστε και η Αυστραλία.
Eίναι προφανές ότι να ψηφίζουν οι ομογενείς για την Ελληνική εκλογική περιφέρεια καταγωγής ή εγγραφής τους), είναι ανεπιθύμητο από τους απόδημους που ενδιαφέρονται (όπως εγώ) διότι, αφενός, δεν διαφαίνεται καθαρά η πολιτική τους βούληση και, αφετέρου, δεν εξασφαλίζεται μια καθαρή και ουσιαστική αντιπροσώπευσή τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Αν όμως πραγματικά το ζητούμενο είναι ένα μοντέλο που θα διασφαλίζει, αφενός, την ουσιαστική εκπροσώπηση των απόδημων στην Ελληνική Βουλή, αλλά και θα εκφράζει με διαφάνεια την πολιτική τους βούληση, τότε θα πρέπει να διαχωρίσουμε την ψήφο τους από αυτή της ελληνικής επικράτειας, δημιουργώντας ξεχωριστές εκλογικές περιφέρειες αποκλειστικά για τους απόδημους Έλληνες (π.χ. Ευρώπης, Αμερικής, Ασίας, Αφρικής και Ωκεανίας). Οι απόδημοι Έλληνες θα ψηφίζουν αποκλειστικά γι’ αυτές και θα εκλέγουν με την ψήφο τους έναν συγκεκριμένο αριθμό «απόδημων» βουλευτών στην Ελληνική Βουλή (κατά το μοντέλο των Κροατών, Γάλλων, Πορτογάλων, Ιταλών κ.ά.).
Το πιο σημαντικό επιχείρημα (μου) είναι το εξής:
Τα πολιτικά δικαιώματά μας στην Ελλάδα θα συμβάλουν ώστε να διατηρήσουμε στενούς δεσμούς μαζί της. Από αυτό θα ωφεληθεί (κυρίως) η Ελλάδα.
Το άλλο επιχείρημα ότι «θα τσακωνόμαστε» για τα πολιτικά της Ελλάδας, επίσης δεν ευσταθεί. Και τώρα που δεν υφίσταται αυτό το θέμα πάλι βρίσκουμε τρόπους να «τσακωθούμε».
Σ.Χ.
ΜΕΣΑ σε όλα όσα έγιναν και γίνονται στο πολιτικό, οικονομικό και άλλα πεδία και επειδή παρακολουθώ, όσο γίνεται, κάθε τι που έχει σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος, βλέπω ότι τραγικά ελάχιστα έρχονται στο φως της δημοσιότητας σε σχέση με αυτό. Το ότι το 2017 ήταν ο πλέον φονικός χρόνος στην ιστορία, από την άποψη των δολοφονικών κρουσμάτων με θύματα ανθρώπους που αγωνίζονται για το περιβάλλον, έχει περάσει στα πολύ «ψιλά».
ΣΥΜΦΩΝΑ με έκθεση της Global Witness, ο χρόνος αυτός συνιστά την πιο επικίνδυνη στην παγκόσμια ιστορία περίοδο για όλους εκείνους οι οποίοι αγωνίζονται υπέρ της προστασίας του περιβάλλοντος και της γης. Έτσι, με βάση αυτή την Έκθεση, μέσα στο 2017 δολοφονήθηκαν 207 περιβαλλοντικοί αγωνιστές.
ΚΛΑΔΟΙ της αγροτικής βιομηχανίας και ειδικότερα αυτοί του καφέ, του φοινικέλαιου και της μπανάνας, συνδέονται περισσότερο με αυτές τις δολοφονικές επιθέσεις, οι περισσότερες από τις οποίες έλαβαν χώρα στη Λατινική Αμερική, αντιπροσωπεύοντας το 60% των περιπτώσεων. Μόνο στη Βραζιλία το 2017, δολοφονήθηκαν 57 περιβαλλοντικοί ακτιβιστές (145 από το 2015). Οι Φιλιππίνες έρχονται δεύτερες στη λίστα, με 102 θανάτους συνολικά, ενώ μόνο το 2017 σκοτώθηκαν 48 ακτιβιστές (ο υψηλότερος αριθμός σε ασιατική χώρα). Η Ονδούρα παραμένει η πιο επικίνδυνη χώρα για να είναι κανείς ακτιβιστής, με περισσότερες δολοφονίες σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας, από οπουδήποτε αλλού. Στην Αφρική δολοφονήθηκαν 19 ακτιβιστές, 12 από αυτούς στο Κονγκό.
ΤΙ προκαλεί όμως αυτή τη βία; Μια πρώτη σύντομη απάντηση είναι η βιομηχανία. Οι πιο θανατηφόρες βιομηχανίες που αντιμετώπισαν οι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές ήταν οι αγροτικές επιχειρήσεις και τα ορυχεία. Η λαθροθηρία, τα υδροηλεκτρικά φράγματα και η υλοτομία ήταν επίσης βασικοί κινητήριοι μοχλοί βίας, σύμφωνα με την Global Witness. Πολλές από τις δολοφονίες που καταγράφηκαν συνέβησαν σε απομακρυσμένα χωριά χωμένα σε οροσειρές και τροπικά δάση, με τις αυτόχθονες κοινότητες να πλήττονται περισσότερο.
ΠΑΡ’ ΟΤΙ η Global Witness χαρακτήρισε κυβερνητικούς παράγοντες ως ύποπτους δράστες σε 56 από τους θανάτους, η κυβερνητική κακοδιοίκηση παίζει πιθανώς ρόλο σε πολλούς από αυτούς. Οι υπάλληλοι συχνά σχετίζονται με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, παίζοντας τον δικό τους ρόλο στη λήψη αποφάσεων των τοπικών κοινοτήτων και δημιουργώντας μια «κουλτούρα ατιμωρησίας», σύμφωνα με την Έκθεση.
«Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ είναι ένοχη διότι δεν διώκει αυτά τα εγκλήματα και πολλές φορές λόγω συμπαιγνίας» αναφέρει ο Ben Leather, ένας από τους συντάκτες της Έκθεσης, στο The Intercept. Έτσι, οι θάνατοι που αποδίδονται στις τοπικές πολιτοφυλακές, συμμορίες, ή τις ίδιες τις εταιρείες συχνά εμπεριέχουν και την συνενοχή της κυβέρνησης. «Η αντιμετώπιση της ατιμωρησίας είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να τελειώσει αυτό σε βάθος χρόνου πραγματικά» πρόσθεσε ο Leather.
Η ΕΚΘΕΣΗ της Global Witness περιλαμβάνει πολλές συστάσεις για τις κυβερνήσεις και τις εταιρείες, συμπεριλαμβανομένης της ανάγκης για ενημέρωση των κοινοτήτων που έχουν πληγεί και την εγγύηση της προσαγωγής στη δικαιοσύνη των υπευθύνων για τις βιαιότητες. Ωστόσο, η έκθεση καθιστά σαφές ότι μέχρις ότου οι κυβερνήσεις απομονωθούν από τα επιχειρηματικά συμφέροντα και γίνουν πιο υπεύθυνες, ο τερματισμός στη δολοφονία εκείνων που υπερασπίζονται τις κοινότητές τους δεν θα είναι εύκολος.
Δ.Τ.
