H ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, μαθαίναμε στο σχολείο, είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού…
ΜΑΘΑΙΝΑΜΕ, ακόμα, ότι κεντρικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η λήψη αποφάσεων με ψηφοφορία: των πολιτών, στην άμεση δημοκρατία, ή κάποιων αντιπροσώπων τους, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ (υποτίθεται) έχουμε «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», έστω και αν είναι… μοναρχική.
ΣΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ Ομοσπονδιακές εκλογές (2016) εκατομμύρια Αυστραλοί ψήφισαν για να εκλέξουν νέα κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Malcolm Turnbull, ο οποίος ανατράπηκε πρόσφατα. Αυτά έχουν συμβεί και στο παρελθόν.
ΟΠΩΣ, όμως, αποκαλύφθηκε τις τελευταίες μέρες (αναλυτικό ρεπορτάζ δημοσιεύεται στη σελίδα 3) πίσω από την ανατροπή του Malcolm Turnbull δεν ήταν ο λαός (μέσω των αντιπροσώπων του, έστω και αν αυτοί ψήφισαν) αλλά ένας 87χρονος Αμερικανός πολίτης!
ΚΑΝΕΙΣ άλλος, από τον Rupert Murdoch, τον μεγιστάνα των μέσων ενημέρωσης, που απαρνήθηκε την αυστραλιανή υπηκοότητα για να γίνει Αμερικανός πολίτης.
ΓΡΑΦΤΗΚΕ, λοιπόν, αν και οι εφημερίδες του Murdoch το διαψεύδουν, ότι ο «βαρόνος» των μέσων ενημέρωσης έκρινε ότι ο Turnbull έπρεπε να φύγει και με το που πάτησε το πόδι του στην Αυστραλία ο πρωθυπουργός αντικαταστάθηκε.
ΚΑΝΕΙΣ δεν ξέρει αν όλα αυτά είναι αλήθεια. Δεδομένου όμως ότι ο Murdoch έχει μακρά ιστορία αλλαγής κυβερνήσεων στην Αυστραλία (και όχι μόνον) το πιθανότερο είναι ότι όντως αναμείχθηκε και στην τελευταία αλλαγή του πρωθυπουργού μας. Και αν είναι έτσι για ποια «δημοκρατία» μιλάμε;
ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι στη «Βασιλευόμενη Δημοκρατία μας) (άλλο παράδοξο αυτό, η ηγέτης της χώρας μας να είναι βασίλισσα άλλης χώρας), οι εξουσίες ασκούνται γενικά από το κοινοβούλιο και την κυβέρνηση, η οποία και φέρει την απόλυτη ευθύνη όλων των πράξεών της και εφόσον απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του Κοινοβουλίου. Εδώ όμως φαίνεται ότι την «απόλυτη» εξουσία την ασκεί ένας πανίσχυρος εκδότης. Και τα εκατομμύρια που ψήφισαν στις εκλογές και εξέλεξαν τον κ. Turnbull; Για την ώρα φαίνεται ότι αποδέχονται παθητικά την περιθωριοποίησή τους….
ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ήταν το ότι μετά την έκκληση του Γιώργου Μενίδη προς τα μέλη της Κοινότητας να γράψουν στους Εργατικούς βουλευτές και «να ασκήσουν πίεση» για να αλλάξει ο συντελεστής δόμησης του οικοπέδου στο Bulleen, το όλο θέμα θα γινόταν «πολιτικό φούτμπολ». Οι Φιλελεύθεροι άδραξαν την ευκαιρία και κατηγορούν τον πολιτειακό πρωθυπουργό ότι «πρόδωσε τους Έλληνες» και, σίγουρα, η Εργατική κυβέρνηση δεν θα μείνει έτσι. Ήδη, ένα στέλεχός της δήλωσε ότι «κάτι τέτοια έλεγε ο Φιλελεύθερος ηγέτης όταν ήταν υπουργός Πολεοδομίας και μετά το δημόσιο πλήρωσε $2,5 εκατομμύρια για να μην πάει η υπόθεση σε δίκη».
ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ δεν ξέρω αν ο χειρισμός της Κοινότητας θα έχει το αποτέλεσμα που προσδοκεί. Μακάρι, γιατί, όπως λέει και ο κ. Μενίδης, το οικονομικό της μέλλον στηρίζεται σε αυτό το οικόπεδο.
ΣΤΟ μεταξύ, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι στην «κόντρα» με την κυβέρνηση εμφανίζεται ο κ. Μενίδης και όχι ο πρόεδρός της κ. Παπαστεργιάδηςή το Διοικητικό Συμβούλιο…
ΚΑΙ κάτι άλλο: Πολύς λόγος γίνεται για την απουσία αρκετών γυναικών από την κοινοβουλευτική ομάδα του Φιλελεύθερου Κόμματος. Με την ευκαιρία, μήπως θα πρέπει να κάνουμε κάτι για να αυξηθεί και η παρουσία γυναικών στο Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης; Επιβάλλεται!…
Σ. Χ.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ προχθές Πέμπτη τη διάλεξη του επικεφαλής του Ελληνικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Flinders της Αδελαΐδας, καθηγητή Μιχάλη Τσιανίκα, για την ποιήτρια Αντιγόνη Κεφαλά, στο Ελληνικό Κέντρο. Η διάλεξη δόθηκε στο πλαίσιο των εβδομαδιαίων σεμιναρίων τέχνης και πολιτισμού που οργανώνει τα τελευταία χρόνια η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ Κεφαλά είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στα ελληνοαυστραλιανά Γράμματα και δεν μπορεί κάποιος να την κατατάξει εύκολα στη μια ή την άλλη λογοτεχνική σχολή. Η ίδια γεννήθηκε στη Ρουμανία από Έλληνες γονείς και μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Ελλάδα, η οικογένεια μετανάστευσε στη Νέα Ζηλανδία από όπου η Αντιγόνη Κεφαλά πέρασε στην Αυστραλία και στο Σίδνεϊ όπου διαμένει και δημιουργεί μέχρι σήμερα.
ΑΝ και το κυρίως λογοτεχνικό της έργο είναι ποιητικό, έχει καταπιαστεί και με άλλα είδη γραφής. Οι επιρροές της εκτείνονται από τον Γιώργο Σεφέρη μέχρι τους Γάλλους ποιητές και συγγραφείς. Τα δε ενδιαφέροντα και οι εμπνεύσεις της είναι πολυποίκιλα και έχουν να κάνουν τόσο με τη μετανάστευση, τους ιθαγενείς και την καθημερινή ζωή όσο και με τα φιλοσοφικής και μη υφής ερωτήματα σχετικά με το τι είναι ο άνθρωπος, τι σκέφτεται και πού οδεύει.
ΣΕ αυτά τα ζητήματα εστίασε τη διάλεξή του ο καθηγητής Μιχάλης Τσιανίκας, παραθέτοντας επαρκή αριθμό αναφορών και παραδειγμάτων, τόσο από το γενικότερο έργο της Αντιγόνης Κεφαλά όσο και από άλλους εμβληματικούς ποιητές και συγγραφείς, κάποιες πτυχές από το έργο των οποίων πιστεύει ότι συνεχίζει η Κεφαλά, κυρίως τους Κ.Π. Καβάφη και Γ. Σεφέρη, αλλά και Γάλλων, κυρίως ποιητών, όπως τους Φλωμπέρ και Αραγκόν.
Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ είναι, στην ουσία, περισσότερο γνωστή στον αυστραλιανό χώρο των Γραμμάτων -και λόγω του ότι γράφει στην αγγλική γλώσσα- με πολλές διακρίσεις και δημοσιευμένες κριτικές σε όλο το φάσμα του σχετικού Τύπου, ενώ πρόσφατα πρoτάθηκε και για βράβευση, κυρίως για την τελευταία της ποιητική συλλογή «Fragments». Είναι δε μαζί με τον πριν λίγα χρόνια εκλιπόντα Δημήτρη Τσαλουμά και ελάχιστους άλλους λογοτέχνες, άξιοι «εκπρόσωποι» αυτού που αποκαλείται «ελληνοαυστραλιανή λογοτεχνία», στο γενικότερο αντίστοιχο στερέωμα της Αυστραλίας.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ πόσο γνωστή είναι η Αντιγόνη Κεφαλά στην Ελλάδα, όμως πιστεύω ότι στους λογοτεχνίζοντες κύκλους της παροικίας είναι επίσης πολύ λίγο γνωστή και μόνο ελάχιστοι, δηλαδή όσοι και όσες έχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχοληθεί με το έργο της τη γνωρίζουν. Ίσως, επειδή όσοι από τη λεγόμενη πρώτη γενιά δεν γνωρίζουν επαρκώς την Αγγλική να εμποδίζονται να την προσεγγίσουν, όπως και άλλους αγγλόφωνους λογοτέχνες μας.
ΑΥΤΟ όμως δεν νομίζω ότι πρέπει να μας κάνει να μη συμμετέχουμε σε τέτοιου είδος άκρως ενημερωτικές και διαφωτιστικές διαλέξεις και εκδηλώσεις, μη θέλοντας να διευρύνουμε τις γνώσεις μας, αλλά και να ακονίσουμε την όποια όρεξή μας για περαιτέρω έρευνα και αναζήτηση. Το λέω αυτό γιατί είναι λυπηρό από μια παροικία με δύο λογοτεχνικούς φορείς και αρκετούς γράφοντες, μόνο ελάχιστοι να παρευρίσκονται, δηλαδή οι «συνήθεις ύποπτοι»…
Δ.Τ.
