Τα 100 της χρόνια γιόρτασε το περασμένο Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου, η Ελληνική Ένωση Δυτικής Αυστραλίας στο κτίριο όπου στεγάζεται, στο Stirling Street του Perth.
Με αφορμή την επέτειο, η Ένωση κυκλοφόρησε βιβλίο του Δρα Τζον Γιαννάκη στο οποίο αναφέρεται η πορεία του συλλόγου μέσα στα χρόνια, από ένα απλό τόπο συγκέντρωσης για τους Έλληνες άνδρες της διασποράς που αναζητούσαν έναν τόπο οικείο ώστε να ξεφύγουν από την ξενοφοβία που επικρατούσε την εποχή εκείνη, μέχρι τον σημερινό χώρο υποδοχής οικογενειών, που στόχο έχει να ενώσει την παλιά εποχή με την πιο σύγχρονη.
Ο “Νέος Κόσμος” μίλησε με τον δρ Γιαννάκη σχετικά με το βιβλίο, αλλά και για τη σημασία της Ένωσης (όπως είναι και ο τίτλος του βιβλίου του) για τους Έλληνες της Δυτικής Αυστραλίας.
Ερωτώμενος για το τι τον ώθησε να γράψει το βιβλίο, ο ιστορικός ανέφερε πως αρχικά τον προσέγγισαν πριν περίπου τρία χρόνια ώστε να κάνει ένα αφιέρωμα και η ιδέα του φάνηκε ενδιαφέρουσα.
Ωστόσο, ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να φανταστεί πόση ιστορία θα κρυβόταν από πίσω: “Όταν ξεκίνησα, δεν κατάλαβα πόσα θα είχα να πω. Σκεφτόμουν ότι θα μου έπαιρνε γύρω στις 10 με 20 χιλιάδες λέξεις. Και κατέληξε να είναι πάνω από 30.000 λέξεις. Γιατί είχε πολλά να αφηγηθείς”.
Δίνοντας μια πιο ξεκάθαρη εικόνα για το πώς ήταν τα πράγματα προτού δημιουργηθεί ο σύλλογος και που οδήγησε ουσιαστικά στην ανάγκη ύπαρξής του, ο δρ Γιαννάκης μιλάει για μια πολύ διαφορετική εποχή που δεν ήταν και πολύ ευπρόσδεκτη προς τους ξένους: “Υπήρχε πολλή καχυποψία την εποχή εκείνη. Το να μιλάς τη γλώσσα σου δεν ήταν κοινωνικά αποδεκτό, ενώ το φαγητό, τα έθιμα από τη χώρα σου δεν μπορούσες να τα βρεις εύκολα. Οπότε, η Ένωση παρείχε καταφύγιο από αυτό το εχθρικό περιβάλλον, όπου είχες την ευκαιρία να μιλήσεις τη γλώσσα σου ή να συμμετάσχεις σε κοινωνικές εκδηλώσεις που ήταν διαθέσιμες στην παλιά χώρα, είτε αυτό ήταν να πίνεις ελληνικό καφέ είτε να τρως γιαούρτι”.
Εξάλλου, μετά από λίγα χρόνια, η Ελληνική Ένωση έπαιξε και άλλο σημαντικό ρόλο για τους Έλληνες της διασποράς που είχαν μετοικήσει στη Δυτική Αυστραλία, αφού αρκετοί άνδρες που κατέκλυζαν τις αίθουσές της αντάλλαζαν πληροφορίες σχετικά με πιθανές ευκαιρίες εργασίας: “Είχαμε αρκετούς που πήγαιναν έξω στην επαρχία και έβαζαν τις σιδηροδρομικές γραμμές ή δούλευαν στην ξυλεία, κλπ. Κάποιες φορές όταν επέστρεφαν στην πόλη, έρχονταν στο σύλλογο για να κοινωνικοποιηθούν, να πιουν ή να τα πουν με τους φίλους τους. Και συχνά θα έλεγαν σε άλλους ότι “α, υπάρχει δουλειά στη συγκεκριμένη επαρχία που εργάζομαι” ή “μπορεί να σε βοηθήσω να βρεις δουλειά στην ξυλεία” ή όπου μπορεί να ήταν. Και με αυτόν τον τρόπο, ο σύλλογος λειτούργησε ως χώρος ανταλλαγής εργασίας”.
Με την πάροδο των χρόνων, η Ένωση συνέχιζε να δείχνει έμπρακτα τη στήριξή της προς όλους όσοι το είχαν ανάγκη: “Ήθελαν να διατηρήσουν ένα θετικό πρόσωπο στην κοινωνία, κάτι που τους ώθησε να συμμετάσχουν σε πολλές φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, όπως για παράδειγμα για το Ινστιτούτο Τυφλών και άλλους. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου συγκέντρωσαν πολλά λεφτά για τα θύματα στην Ελλάδα με τη συμμετοχή των τοπικών καλλιτεχνών, οπότε προσπάθησε να συνδεθεί με την ευρύτερη κοινότητα, κάτι που το συνέχισε και τα πιο πρόσφατα χρόνια” ανέφερε ο δρ Γιαννάκης.
Επίσης, έκανε λόγο για την ανέγερση του νέο κτιρίου του συλλόγου κατά της διάρκεια της δεκαετίας του ’60 το οποίο και νοικιάζει σήμερα σε άλλους που μπορεί να επιθυμούν να το χρησιμοποιήσουν για κάποια εκδήλωση, όπως για γάμο ή ακόμα και για τη Βιετναμέζικη κοινότητα όπως μας λέει. Ένα από τα άτομα τα οποία στήριξαν την Ελληνική Ένωση της Δυτικής Αυστραλίας και ξεχώρισαν με το έργο τους μέσα στα χρόνια ήταν ο Πίτερ Κακούλας, ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετεγκατάσταση του συλλόγου από το κτίριο της Wellington Street, όπου βρισκόταν αρχικά, στην Stirling Street όπου και βρίσκεται το νέο της κτίριο. Ο Αλφ (Θρασύβουλος) Σώμας και ο Τζον Καρικατσανάκης, επίσης, βοήθησαν την Ένωση ώστε να αναπτυχθεί σε αυτό που είναι σήμερα.
Ο ρόλος του συλλόγου στη νέα αυτή εποχή, σύμφωνα με τον δρ Γιαννάκη, είναι να παραμείνει μια σταθερά για τους παλιότερους Έλληνες ενώ παράλληλα προσπαθεί να ενσωματωθεί στις ανάγκες της νέας εποχής: “Ο πρόεδρος αυτή τη στιγμή είναι νέος και προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα. Ακόμη (ο σύλλογος) έχει τον ρόλο αυτό που οι μεγαλύτεροι Έλληνες θα πάνε εκεί να παίξουν χαρτί, να παίξουν τάβλι, κλπ., αλλά επίσης γίνονται ‘βραδιές ταβέρνας’ που είναι ανοιχτές για το κοινό ώστε να μπορούν να πάνε εκεί και να έχουν μια πλήρη Ελληνική εμπειρία και είναι κάτι που πάει πολύ καλά. Κι όπως είπα πριν, ο χώρος είναι διαθέσιμος προς ενοικίαση όχι μόνο για Έλληνες, σε μια προσπάθεια να λειτουργήσουν με πιο επιχειρηματικό τρόπο. Αλλά παράλληλα ακόμη προσπαθούν να διατηρούν την επαφή με την Ελληνική κοινότητα, φέρνοντας (ομογενείς) καλλιτέχνες από τις ανατολικές περιοχές και δελεάζοντας μια πιο νέα γενιά με τους DJ. Αυτήν τη σύνδεση (μεταξύ παλαιών και νέων) προσπαθούν να επιτύχουν τώρα”.
*Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο του δρ Γιαννάκη “Ένωσις” το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε καλώντας στο 9328 6681 ή αποστέλλοντας e-mail στο hellenic.club.wa@gmail.com
