ΤΟ Σαββατοκύριακο που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε ο μεγάλος τελικός του AFL εδώ στη Μελβούρνη. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για το λαοφιλέστερο άθλημα στη χώρα, οπότε είναι σαν να λέμε ο τελικός του κυπέλλου στο ποδόσφαιρο ή ο πέμπτος τελικός των πλέι-οφ στο μπάσκετ. Ένα ματς που όλα κρίνονται εκεί. Η αγωνία στο κόκκινο, οι φίλαθλοι των δύο ομάδων περιμένουν πώς και πώς τη στιγμή που θα δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα και θα δουν τους παίκτες της αγαπημένης τους ομάδας να τα δίνουν όλα για τη νίκη.
Φυσικά, για τα εισιτήρια γίνεται χαμός, αφού όπως και στην Ελλάδα, θα πρέπει κανείς να είναι μέλος κάποιας λέσχης φίλων του συλλόγου ώστε να έχει και την παραμικρή ελπίδα να μπει στο γήπεδο. Και κάπου εκεί, οι ομοιότητες σταματούν. Στην Αυστραλία, μια ημέρα πριν τον μεγάλο αγώνα είναι επίσημη αργία και κανένας δεν πάει στη δουλειά του (πλην σούπερ μάρκετ ή δημοσίων υπηρεσιών όπως Αστυνομία, νοσοκομεία κλπ), ενώ πραγματοποιείται και παρέλαση στο κέντρο της πόλης όπου συμμετέχουν οι παίκτες των δύο ομάδων που έφτασαν στον τελικό (στην προκειμένη περίπτωση, του Collingwood και του West Coast).
Την ημέρα του τελικού, το κλίμα είναι γιορτινό, με τους φιλάθλους να εισέρχονται στο γήπεδο αρκετές ώρες πριν την έναρξη του αγώνα, τον κάθε έναν από αυτούς να κάθεται στην αριθμημένη θέση που αναφέρεται στο εισιτήριό του, ενώ από το πρωί πραγματοποιούνται και διάφορες εκδηλώσεις για μικρούς και μεγάλους με συμμετοχές από διάφορα μουσικά συγκροτήματα.
Ακόμα και μετά το τέλος του αγώνα, ανεξαρτήτως του πόσο δύσκολος ή εύκολος μπορεί να ήταν για κάποια από τις δύο ομάδες, οι περισσότεροι φίλαθλοι θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία και θα συνεχίσουν τη βόλτα τους με κάποιο ποτό ή γεύμα στο κέντρο της πόλης που βρίσκεται μια ανάσα από το γήπεδο, χωρίς να υπάρξουν προκλήσεις μεταξύ των οπαδών της μιας ομάδας και της άλλης, παρά μόνο διάφορα “πειράγματα” που δεν ξεπερνούν ποτέ τα εσκαμμένα.
Ωστόσο, η παρουσία της Αστυνομίας μπορεί να είναι διακριτική ώστε να μην εμποδίζει τον κόσμο από το να χαρεί τη μέρα του, αλλά είναι έντονη σε όλους τους δρόμους της πόλης ώστε να επέμβει άμεσα σε τυχόν μικροεπεισόδια που μπορεί να πάρουν διάσταση και να επεκταθούν από τη μια στιγμή στην άλλη σε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια πολύ διαφορετική εικόνα στους ελληνικούς τελικούς όπου πραγματοποιούνται διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων μήνες πριν, όχι μόνο για τα μέτρα ασφαλείας, αλλά ακόμα και για το γήπεδο όπου θα διεξαχθεί ο αγώνας (για να καταλήξουμε τις περισσότερες φορές στο ΟΑΚΑ μιας και τα περισσότερα δεν πληρούν τις απαιτούμενες αναγκαίες προδιαγραφές, είναι νωπές ακόμη οι μνήμες από το τι συνέβη στο Βόλο), με φραστικές επιθέσεις και εντάσεις ανάμεσα στους ίδιους τους εκπροσώπους των ομάδων αλλά και των διοργανωτών, επεισόδια από τις πρώτες μεσημβρινές ώρες του τελικού, τραυματίες, χουλιγκανισμούς, εκκενώσεις γηπέδων, πολλαπλές διακοπές αγώνα, χειρονομίες ακόμη και των ίδιων των αθλητών ή των προπονητών προς τους αντιπάλους, και διάφορα άλλα τέτοια που πολλές φορές καταλήγουν σε αγώνες να διεξάγονται προ κενών κερκίδων.
Ο αθλητισμός στην Αυστραλία παρατηρείται ως ένας τρόπος διασκέδασης, ως ένας τρόπος διεξόδου από τη ρουτίνα, ως ψυχαγωγία. Τα παιδιά έχουν ως ινδάλματα τους αθλητές με σπουδαίες επιδόσεις και μεγάλα ρεκόρ ενώ πηγαίνουν και στο γήπεδο με τους γονείς τους ώστε να τους παρακολουθήσουν από κοντά. Δεν αποκλείεται πολλές φορές να δεις και φίλους αντιπάλων ομάδων να κάθονται μαζί στο γήπεδο ή να συζητούν πριν ή μετά το ματς.
Στην άλλη χώρα (Ελλάδα) κυριαρχεί η νοοτροπία του οργανωμένου οπαδού η οποία έχει ποτίσει τον επαγγελματικό αθλητισμό με την αρρωστημένη του αύρα. Η άποψη πως ότι “απειλεί” την ομάδα μας (είτε είναι αντίπαλος είτε είναι διαιτητής) απειλεί ουσιαστικά κι εμάς τους ίδιους και πρέπει να το σβήσουμε. Η νοοτροπία αυτή έχει καλλιεργηθεί και διατηρείται από τα οπαδικά μέσα και έχει στόχο περισσότερο τις νεότερες ηλικίες που μπορούν να δεχτούν πιο εύκολα τις επιρροές τους, χωρίς να κατανοούν ότι ακόμη και οι αθλητικές ομάδες στη σημερινή εποχή έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις που σκοπό έχουν το κέρδος. Δυστυχώς είναι κρίμα που ο χουλιγκανισμός στα ελληνικά γήπεδα θα παραμείνει για όσο καιρό θα υπάρχει έλλειψη παιδείας στη χώρα, ενώ όπως δείχνει και το λαμπρό παράδειγμα της Αυστραλίας, θα μπορούσε όχι μόνο να συνδέει ανθρώπους, αλλά και να αποτελέσει τεράστιο εμπορικό προϊόν, φέρνοντας πολλά αναγκαία έσοδα.
