ΟΠΩΣ θα διαβάσατε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας μας, ο «Νέος Κόσμος» ξεκινά μια σημαντική πρωτοβουλία. Θα ψηφιοποιήσει τις έντυπες εκδόσεις μας από το 1957 έως πρόσφατα.

Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ αυτή είναι καθοριστικής σημασίας για την παροικιακή μας ιστορία και επειδή, όπως είπα και στην εκδήλωση που έγινε την Πέμπτη, θεωρώ ότι έβαλα και εγώ ένα λιθαράκι για να γίνει αυτό το οικοδόμημα που λέγεται «Νέος Κόσμος» μαζί με τα εκατοντάδες άτομα που εργάστηκαν και υπηρέτησαν την εφημερίδα, από το 1957 μέχρι σήμερα, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας.

ΜΑΖΙ με τους συναδέλφους μας σήμερα, δίνουμε τον δικό τους αγώνα, μέσα από τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί (και λόγω τεχνολογίας) για να παραμείνει ο «Νέος Κόσμος» αυτό που υπήρξε από το ξεκίνημά του. Η εφημερίδα της Ελληνίδας και του Έλληνα της Μελβούρνης ανεξαρτήτως ηλικίας, ανεξάρτητα αν γεννήθηκαν στην Ελλάδα, την Κύπρο, σε κάποια άλλη χώρα ή στην Αυστραλία.

ΤO κατορθώνουμε αυτό με τις δίγλωσσες εκδόσεις μας και με την χρήση της τεχνολογίας. Έντυπη έκδοση, ψηφιακή έκδοση και διαδίκτυο. Τώρα πια ο «Νέος Κόσμος» δεν είναι μόνο η έντυπη έκδοση, το χαρτί. Είναι, σε ένα βαθμό, ένα πολυμέσο…

Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ των αρχείων, όμως, έχει να κάνει με αυτό που, αποκλειστικά, ήταν η εφημερίδα για πολλές δεκαετίες.

ΤΗΝ έντυπη έκδοση! Μέσα στην οποία καταγράφηκε με κάθε λεπτομέρεια η παροικιακή μας ιστορία. Τις πιο πολλές φορές αντικειμενικά κι άλλοτε με πάθος. Μπορεί κάποιες φορές και λάθος. Αλλά ποτέ με σκοπιμότητα!

ΚΑΙ όταν μιλάμε για ιστορία, δεν αναφερόμαστε μόνο στον τρόπο με τον οποίο «Νέος Κόσμος» κάλυπτε τα γεγονότα στην παροικία μας, την Αυστραλία, την Ελλάδα, την Κύπρο και τον κόσμο. Μέσα στις σελίδες του είναι -σε μεγάλο βαθμό- και η προσωπική ιστορία πολλών από μας. Γεννήσεις, βαπτίσεις, αρραβώνες, γάμοι και, αναπόφευκτα, θάνατοι. Ειδικά τα τελευταία χρόνια… Πιθανότατα οι πιο νέοι θα βρείτε απίστευτες πληροφορίες για τους γονείς, τις γιαγιάδες και τους παππούδες σας ή άλλα αγαπημένα σας πρόσωπα. Μπορεί και φωτογραφίες από τα πρώτα τους χρόνια στην Αυστραλία.

ΚΑΠΟΤΕ κάποιοι διακεκριμένοι ομογενείς, κορυφαίοι σήμερα στην Αυστραλία, μου έλεγαν ότι η πρώτη τους φωτογραφία δημοσιεύθηκε στον «Νέο Κόσμο», όταν πήραν το πανεπιστημιακό τους πτυχίο. Στη δεκαετία του ’90 καταγράψαμε πολλές χιλιάδες ομογενείς πτυχιούχους στην Αυστραλία.

ΣΤΑ ΑΡΧΕΙΑ θα βρουν ακόμα και τις μικρές, προσωπικές μας ιστορίες, μέσα από διαφημίσεις εκατοντάδων ομογενειακών επιχειρήσεων που κατά καιρούς λειτούργησαν ή λειτουργούν σε αυτή τη χώρα.

ΘΑ ΜΑΘΟΥΝ για το ξεκίνημα, τη λειτουργία και την ανάπτυξη όλων των ομογενειακών μας φορέων.

ΣΤΙΣ σελίδες αυτές, λοιπόν, καταγράφεται το μεταναστευτικό μας έπος. Είναι η ιστορία της Αυστραλίας, αλλά συγχρόνως και η δική μας ιστορία. Και τώρα με την ψηφιοποίηση θα μείνει για πάντα και θα είναι προσβάσιμη σε όλους…

ΠΑΜΕ παρακάτω…

ΠΡΟΣΦΑΤΑ έγραψα σ’ αυτή την στήλη ότι υπάρχει αναβρασμός στις τάξεις των Καστοριανών της Μελβούρνης λόγω της απόφασης να πωληθεί το οίκημά τους.

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ αυτό κάποιοι το μετέφεραν διαστρεβλωμένο στον πρόεδρο κ. Νίκο Τοκταλίδη, ο οποίος, εμφανέστατα ενοχλημένος, με πήρε τηλέφωνο για να μου ζητήσει ποιοι είναι οι πληροφοριοδότες μου.

ΜΟΥ είπε, επίσης, ότι η απόφαση να πωληθεί το κτίριο είναι καθαρά οικονομική. «Απλώς δεν τα βγάζουμε πέρα. Αν βρεθούν κάποιοι να πληρώνουν τα ετήσια πάγια έξοδά μας, το κτίριο δεν πωλείται» είπε ο κ. Τοκταλίδης και πρόσθεσε:

«Η ΑΠΟΦΑΣΗ δεν είναι δική μου. Έγινε Συνέλευση και υπέρ της σχετικής πρότασης τάχθηκε το 90% των μελών που ήταν εκεί».

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ άποψη έχει ο κ. Κοσμάς Ρεκάρης, ο οποίος μας έστειλε επιστολή και, μεταξύ άλλων, γράφει:
«Προσωπικά στεναχωρήθηκα πολύ όταν έμαθα ότι το Καστοριανό κτίριο, που με τόση αγάπη και μεράκι δημιουργήσαμε, πωλείται.
Καστοριανοί, γρηγορείτε γιατί αυτοί που πρωτοστάτησαν, ίδρωσαν, κόπιασαν ψυχικά, και βοήθησαν οικονομικά για να σταθεί εκεί που ήταν ο οργανισμός, αυτοί σήμερα δεν βρίσκονται κοντά μας. Μας έχουν αφήσει παρακαταθήκη να προσέχουμε τον Σύλλογο Καστοριάς “Η Καστοριά”.
Προτείνω αυτοί που πήραν την απόφαση να πουληθεί το κτίριο. το οποίο βρίσκεται στο 219 Elizabeth Street, North Coburg, στην εξευτελιστική τιμή των $500,000-600,000 να βρουν έναν εκτιμητή που θα δώσει την πραγματική του τιμή και να καλέσουν όλα τα ιδρυτικά μέλη που σήμερα βρίσκονται εν ζωή και είναι σε προχωρημένη ηλικία να συμμετάσχουν στην απόφαση. Έχουν ηθικό καθήκον να εκφράσουν την γνώμη τους για το μέλλον του Συλλόγου. Τους το ζητούν αυτοί που αποδήμησαν. Έχουν ηθική υποχρέωση να καλέσουν όσους έχουν προσφέρει στον Σύλλογο εκτός από τις εθελοντικές υπηρεσίες αλλά και έχουν βάλει το χέρι τους βαθιά στην τσέπη τους».

ΑΠΟ την άλλη, ο κ. Τοκταλίδης υποστηρίζει ότι δεν μπορούν να έχουν άποψη και να ψηφίζουν αυτοί που δεν έχουν ανανεώσει τη συνδρομή τους εδώ και πολλά χρόνια.

ΠΕΡΑ από την τύχη του Καστοριανού Σπιτιού, το θέμα των περιουσιών των συλλόγων της παροικίας μας ΠΡΕΠΕΙ να μας απασχολήσει άμεσα όλους.

ΜΟΥ τηλεφώνησε μια καλή μου φίλη για να ζητήσει τη γνώμη μου. Μια κοινή μας φίλη έχει κληρονομήσει μια εντυπωσιακή συλλογή βιβλίων από τον σύζυγό της και θέλει να τα προσφέρει στην παροικία για να γίνουν κτήμα όλων. Δεν ξέρει όμως πού να τα προσφέρει, μιας και -όπως λέει- δεν ενδιαφέρεται κανείς!

ΜΑΛΙΣΤΑ, η ίδια μου είπε ότι παροικιακός σύλλογος είχε πολλά βιβλία από δωρεές μελών του τα οποία τα έκαψε (!) το νέο συμβούλιο που ανέλαβε. Της είπα ότι δεν το πιστεύω! Και πραγματικά δεν το πιστεύω. Το ψάχνω όμως… Αν κάποιος ξέρει κάτι ας με ενημερώσει…

ΚΑΤΑ γενική ομολογία, το Εργατικό Κόμμα δεν χειρίστηκε καλά το θέμα των ταξί. Όμως το Φιλελεύθερο Κόμμα έχω την αίσθηση ότι το χειρίζεται εντελώς ανεύθυνα…

ΚΑΠΟΙΑ στελέχη του «ψαρεύουν σε θολά νερά». Υπόσχονται σε ομογενείς ιδιοκτήτες ταξί, γενναίες αποζημιώσεις προφορικά, αλλά όταν τους ζητάμε να δεσμευτούν και εγγράφως «σφυρίζουν κλέφτικα».

ΓΙΑ την ώρα εγώ συγκρατώ αυτό που είπε στον «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης, ο αρμόδιος για θέματα Δημοσίων Συγκοινωνιών του Φιλελεύθερου Κόμματος, David Davies, που ανέφερε ότι επί της παρούσης το κόμμα του δεσμεύεται για τη δημιουργία ειδικής επιτροπής της οποίας θα ηγηθεί ο πρώην πρωθυπουργός της Βικτώριας, Jeff Kennett. H επιτροπή που θα συσταθεί πριν τα Χριστούγεννα, θα αξιολογήσει τις αποζημιώσεις που δόθηκαν και μετά από ανάλογη γνωμοδότηση τόσο από ανεξάρτητους λογιστές όσο και από εκπροσώπους του κλάδου, θα αποφασίσει αν και κατά πόσο η αποζημίωση που τους χορήγησε η παρούσα κυβέρνηση θα αυξηθεί.

ΟΛΑ τα άλλα περί αποζημίωσης 250.000 δολαρίων για κάθε άδεια ταξί είναι «παραμύθια της Χαλιμάς». Και αν δεν είναι έτσι, ευχαρίστως να δημοσιεύσω την έγγραφη διάψευση της αντιπολίτευση.

Σ. Χ.

ΤΟ κατέβασμα 160.000 ανθρώπων στους δρόμους του κέντρου της Μελβούρνης την προηγούμενη Τρίτη δημιουργεί, κατά τη γνώμη μου, τόσο ερωτηματικά όσο και ελπίδες, σε χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια, πολίτες αυτής της χώρας, οι οποίοι είναι εργαζόμενοι και αντιμετωπίζουν πλέον αρκετά προβλήματα κυρίως με τους μισθούς τους όσο και με τις συνθήκες υπό τις οποίες εργάζονται.

ΤΑ ερωτηματικά είναι πώς είναι δυνατόν μια χώρα σαν την Αυστραλία, που υποτίθεται ότι ήταν ένας από τους εργασιακούς παραδείσους σε παγκόσμια κλίμακα, να μην μπορεί σήμερα να προσφέρει ικανοποιητικούς μισθούς και ασφαλείς συνθήκες εργασίας. Πώς είναι δυνατόν δουλεύοντας στην Αυστραλία του σήμερα να μην είσαι σίγουρος για τίποτα;

ΚΑΙ καλά αυτοί και αυτές που εργάζονται σε τομείς που υποτίθεται ότι έχουν εξασφαλισμένη μια εργασία, άρα και έναν κάποιο μισθό, ανεξάρτητα από το αν μπορούν να τα φέρουν βόλτα με αυτόν. Τι γίνεται όμως με αυτούς τους εργαζόμενους, νεολαία στην τεράστια πλειοψηφία τους, που εργάζονται σε αρκετά επισφαλείς μισθολογικά και κοινωνικά συνθήκες; Κυρίως στον τομέα της εστίασης (εστιατόρια, καφέ και άλλα παρεμφερή)…

ΟΙ φιλελεύθερες κυβερνήσεις καταδίκασαν όλους αυτούς τους εργαζόμενους με το πετσόκομμα των penalty rates, την ασυδοσία των εργοδοτών να απασχολούν κάποιον ή κάποια όποτε θέλουν και να πληρώνουν όσο αυτοί θέλουν, την σκανδαλώδη προώθηση των λεγόμενων celebrities -ειδικά στο χώρο της εστίασης- και την πλήρη αφαίμαξη της πλειοψηφίας των εργαζόμενων.

ΣΤΑ πλην της όλης υπόθεσης είναι και η κοντόφθαλμη πολιτική της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος που ακολουθεί τις επιταγές και τις άνωθεν κομματικές ντιρεκτίβες, κυρίως του Εργατικού Κόμματος, που θεωρείται ο κηδεμόνας τους. Ακόμα και σήμερα μεγάλα συνδικάτα που εκπροσωπούν τους εργαζόμενους βασικών τομέων της χώρας, βρίσκονται ασφυκτικά ελεγχόμενα από το Εργατικό Κόμμα.

ΔΕΝ λέω ότι στο εν λόγω κόμμα δεν βρίσκονται πραγματικοί αγωνιστές και συνδικαλιστικά στελέχη που αξίζουν, αλλά σε γενικές γραμμές η ηγεσία του Εργατικού Κόμματος ακολουθεί ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερες γραμμές, θέλοντας να καλλωπίσει το καπιταλιστικό σύστημα και όχι να το καταπολεμήσει, δίνοντας ελπίδες στον εργαζόμενο πληθυσμό αυτής της χώρας.

ΑΠΟ την άλλη, οι ελπίδες βρίσκονται μέσα στην ίδια κινητοποίηση της Τρίτης, στον πυρήνα της λογικής της και στην ίδια την αποφασισμένη δράση από τα συνδικάτα. Οι άνθρωποι που κατέβηκαν κατά χιλιάδες στους δρόμους του κέντρου της Μελβούρνης και των άλλων πόλεων της χώρας δεν είναι αριβίστες ούτε οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας.

ΕΙΝΑΙ αυτοί που δημιουργούν σήμερα τον όποιο κοινωνικό πλούτο και δεν τους πρέπει μια τέτοια μεταχείριση σαν αυτή που τους έχουν επιφυλάξει όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις ειδικά της τελευταίας δεκαετίας. Είναι όλοι αυτοί που εξακολουθούμε να ονομάζουμε εργατική τάξη, σε βάρος της οποίας ασκείται όλη αυτή η εκμετάλλευση. Κοντά σε αυτούς έρχονται να προστεθούν και οι συνταξιούχοι, οι οποίοι υποφέρουν, αλλά και η εργαζόμενη και υποψήφια για εργασία νεολαία, το πιο εκμεταλλευόμενο κοινωνικό στρώμα του σήμερα.

ΜΙΑ ακόμα ελπίδα, ίσως και η πιο σημαντική, είναι ότι το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ανακάμψει σε πολλαπλά επίπεδα, αριθμητικά, κοινωνικά και πρακτικά. Τα συνδικάτα να ανοίξουν τις πόρτες τους στον καθένα, ανεξάρτητα από γλώσσα, θρησκεία και φύλο. Να βάλουν στο τραπέζι ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα αγώνων και άμεσων διεκδικήσεων και, κυρίως, να αποτινάξουν κάθε κομματικό έλεγχο απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Δ.Τ.