Ήταν ίσως η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής τους όταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες των μαθητών του δημoσίου γυμνασίου Αδελαΐδας, Adelaide High, παραβρέθηκαν σε μια ειδική εκδήλωση αφιερωμένη στους ίδιους και την ιστορία μετανάστευσης τους στην Αυστραλία.
«Φέτος είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που διοργανώνουμε αυτή την παρουσίαση που απώτερο στόχο έχει να δώσουμε την ευκαιρία στους μαθητές μας να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους απέναντι στους παππούδες και τις γιαγιάδες τους με παρουσιάσεις, φωτογραφικό υλικό και ομιλίες στην ελληνική γλώσσα που επιμελούνται τα ίδια τα παιδιά» λέει στον «Νέο Κόσμο» η υπεύθυνη καθηγήτρια Ελληνικών στο Adelaide High, Δήμητρα Ροζακλή, η οποία αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της, ξεκίνησε να εργάζεται στο συγκεκριμένο σχολείο πριν από περίπου εννέα χρόνια.
Σύμφωνα με την καθηγήτρια, η ιδέα για τη συγκεκριμένη γιορτή γεννήθηκε πέρσι, όταν ένας από τους μαθητές εξέφρασε την επιθυμία να προσκαλέσει το σχολείο τους αφανείς ήρωες της καθημερινότητας σχεδόν κάθε ελληνικής οικογένειας, τον παππού και την γιαγιά, και να τους τιμήσει όπως τους αρμόζει, ελληνικά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, κάθε παππούς και γιαγιά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα με ιδιαίτερη χαρά και ενθουσιασμό ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν έλειψαν και οι στιγμές συγκίνησης όχι μόνο από τον παππού και τη γιαγιά αλλά και από τα ίδια τα παιδιά.
«Ήταν μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου να καμαρώσω τον πρώτο μου εγγονό, τον αγαπημένο μου Peter, να μιλάει μπροστά σε όλους τους φίλους του με τόση τρυφερότητα και αγάπη για μένα και τον παππού του, να μοιράζεται όμορφες αναμνήσεις από την καθημερινότητά μας και μάλιστα όλα αυτά να γίνονται στη μητρική μας γλώσσα τα ελληνικά» δήλωσε η γιαγιά Μαρία Καλογερίνη, η οποία έχει συνολικά επτά εγγόνια από τα τρία της παιδιά.
«Δεν είναι μόνο συγκινητικό το γεγονός ότι μιλούν για εμάς -άλλωστε εμείς τα λατρεύουμε και τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας είτε μιλούν είτε δεν μιλούν Ελληνικά- αλλά το να τα καμαρώνουμε να προσπαθούν για εμάς και να επιμένουν να μας ευχαριστήσουν, να αγκαλιάζουν την κουλτούρα μας και να χαίρονται την ελληνικότητά τους ήταν ένα υπέροχο δώρο, μια ευχάριστη έκπληξη που πραγματικά μας συγκίνησε όλους» συνεχίζει η γιαγιά Μαρία, η οποία έλκει την καταγωγή της από την Κόρινθο και η ίδια μετανάστευσε στην Αυστραλία σε ηλικία μόλις 10 ετών.
«Όταν κοιτάζω τα εγγόνια μου, όπως κάθε γιαγιά και παππούς άλλωστε, νιώθω τόσο τυχερή και ευλογημένη και αξίζει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην καθηγήτρια των παιδιών για την υπέροχη αυτή πρωτοβουλία που ελπίζουμε να καθιερωθεί και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση και για άλλα σχολεία» λέει η γιαγιά Μαρία.
Σύμφωνα με την καθηγήτρια των παιδιών, που έλκει την καταγωγή της από την Σπάρτη και την Κύπρο, το να συλλέξουν οι μικροί μαθητές τις πληροφορίες που χρειάζονταν και να ολοκληρώσουν την εργασία τους στα ελληνικά, σίγουρα δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αλλά η ανταμοιβή του να βλέπουν τους παππούδες και γιαγιάδες τους τόσο χαρούμενους και συγκινημένους άξιζε τον κόπο.
«Τα παιδιά στην αρχή είχαν αρκετό άγχος και αγωνιούσαν για το αν θα κατόρθωναν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους με επιτυχία. Αρχικά κλήθηκαν να γράψουν και να μεταφράσουν στα ελληνικά την ιστορία μετανάστευσης του παππού και της γιαγιάς τους, στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς τους, τα ενδιαφέροντα τους και μετέπειτα κατέγραψαν στιγμές από την καθημερινότητα μαζί τους ενώ στο τέλος δεν παρέλειψαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους για την φροντίδα και την ειλικρινή και ανιδιοτελή αγάπη που τους δείχνουν και τα ίδια απολαμβάνουν καθημερινά» συνεχίζει η κ. Ροζακλή η οποία επίσης φροντίζει να επισκέπτονται οι μαθητές της το ελληνικό γηροκομείο και την ελληνική λέσχη συνταξιούχων που λειτουργεί στην Αδελαΐδα.
«Πάντα τα παιδιά στην αρχή έχουν άγχος και αγωνία αλλά μόλις βρεθούν με τους ηλικιωμένους και αρχίσουν να συζητούν, το χαμόγελο ικανοποίησης και περηφάνιας που διαγράφεται στα πρόσωπά τους είναι για μένα προσωπικά και το βαθύτερο νόημα της διδασκαλίας, το οποίο απαιτεί να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να αναλαμβάνουν ρίσκα, να βγαίνουν από την άνεσή τους και να κατακτούν κάθε μέρα μικρούς και σημαντικούς στόχους, που όμως είναι τόσο σημαντικοί για την ίδια τους την οικογένεια και την ευρύτερη κοινωνία μας.
«Ειδικά για τον παππού και τη γιαγιά που γίνονται θυσία ειδικά μέσα στους κόλπους της ελληνικής οικογένειας και οι οποίοι διαδραματίζουν, αθόρυβα τις περισσότερες φορές, έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη ζωή των παιδιών, μια τέτοια χειρονομία εκ μέρους των μαθητών είναι μια απαραίτητη και σημαντική ανταπόδοση. Για μένα είναι χρέος μας να τους τιμήσουμε αφενός στην γλώσσα της πατρίδας τους και να τους υποσχεθούμε ότι θα συνεχίσουμε να μιλάμε ελληνικά.
«Τους το χρωστάμε» κατέληξε η κ. Ροζακλή.
