Όταν κατεβαίνεις υποψήφιος στις εκλογές, σου δίνουν πολλές συμβουλές ως προς το τι να πεις και να μην πεις.

Αλλά πιστεύω ότι αν θέλεις να διεκδικήσεις ένα δημόσιο αξίωμα, πρέπει να εκφράσεις ξεκάθαρα τι σε κινητοποιεί, τι σε απασχολεί και τι έχεις στην καρδιά σου.

Πολλοί άνθρωποι ξέρουν ότι η πολιτική έχει δώσει τον τόνο στην ιστορία της οικογένειάς μου – και ρωτούν γιατί, γνωρίζοντας πόσο αχάριστη και καμιά φορά σκληρή μπορεί να είναι η πολιτική, επέλεξα να ασχοληθώ.

Και είναι αλήθεια – η πολιτική δεν ήταν πάντοτε η κλίση μου.

Στο πανεπιστήμιο σπούδασα Φιλοσοφία, κάνοντας την διατριβή μου πάνω στην αγωνία της επιλογής, την πάλη του καθένα μας να χτίσουμε ένα σύστημα αξιών και πεποιθήσεων, διαμορφωμένο από τις εμπειρίες και τις αλληλεπιδράσεις μας.

Όταν παίρνεις αποφάσεις που καθορίζουν την ζωή σου (όπως όταν επιλέγεις να κατέβεις στην πολιτική) πιστεύω ότι κάνεις την επιλογή να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου τώρα και στο μέλλον.

Για μένα, αυτή η αλήθεια σημαίνει ένα πράγμα – να σηκώσω το ανάστημά μου και να αγωνιστώ για την κοινότητά μας, για τις κοινές μας αξίες και για το μέλλον που θα αφήσω για την κόρη μου και για τους επόμενους.

Με απασχολεί το ότι μεγάλο μέρος της πολιτικής σήμερα παίζεται στο πεδίο της ‘πολιτικής ταυτότητας’, της ‘επίδειξης αρετής’ και του ιδεολογικού παληκαρισμού. Ενώ πολλά μικρά κόμματα συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, εγώ επέλεξα να μην το κάνω.

Ένας από τους πυλώνες της δημοκρατίας μας είναι το ότι τα μέλη του Κοινοβουλίου εκπροσωπούν το σύνολο της εκλογικής τους περιφέρειας. Εκλέγεσαι για να ακούσεις και να προσφέρεις εξίσου σε όσους σε ψήφισαν και σε όσους δεν σε ψήφισαν.

Η αληθινή ηγεσία είναι η αντιμετώπιση των διαφορών μας, ώστε να έρθουμε κοντά με ενσυναίσθηση και συμπόνια, ώστε να δημιουργήσουμε το μέλλον.

Στον σημερινό κόσμο των ψηφιακών ειδήσεων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είναι πολύ πιο εύκολο και φαίνεται πιο σημαντικό να δείχνεις ότι νοιάζεσαι, από το να νοιάζεσαι πραγματικά. Η δύσκολη δουλειά είναι να αναλαμβάνεις δράση για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα – όχι μόνο με λέξεις, με ‘μιμ’ ή με αυτοκόλλητα.

Είχα το προνόμιο να δουλέψω με την αείμνηστη υπουργό και βουλευτή Northcote, Fiona Richardson, στις μεταρρυθμίσεις για την ενδοοικογενειακή βία σ’ αυτήν την Πολιτεία. Η Fiona πέρασε τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής της κάνοντας διαπραγματεύσεις, πιέζοντας και απαιτώντας να αλλάξουν τα πράγματα για τις γυναίκες και τα παιδιά. Δεν δεχόταν το ‘όχι’ ως απάντηση. Δεν έκανε επίδειξη. Απλώς τα κατάφερε.

Στην προεκλογική εκστρατεία στο Northcote, με ρωτούν συχνά ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο Εργατικό Κόμμα και τους Πράσινους. Αυτή η ερώτηση με ξαφνιάζει πάντα γιατί για μένα η διαφορά είναι ξεκάθαρη.

Το Εργατικό Κόμμα καταφέρνει πράγματα.

Και τα καταφέρνουμε πολύ πριν οι Πράσινοι άρχισαν να διεκδικούν εύσημα για όλα τα επιτεύγματα του Εργατικού Κόμματος.

Ήταν μία κυβέρνηση Εργατικού Κόμματος που πραγματοποίησε το πρώτο πολιτειακό πρόγραμμα Στόχου Ανανεώσιμης Ενέργειας στην Αυστραλία και αιολικά πάρκα μεγάλης κλίμακας – παρά τα εμπόδια που έβαλαν οι Πράσινοι.

Το Εργατικό Κόμμα επίσης κατάφερε αμέτρητες άλλες μεταρρυθμίσεις που κάνουν καλύτερη την ζωή στην κοινωνία μας: το Medicare, το superannuation, την γονεϊκή άδεια μετ’ αποδοχών, τη δυνατότητα πρόσβασης στις πανεπιστημιακές σπουδές, τα δικαιώματα των εργατών και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Πιο πρόσφατα, η Εργατική Κυβέρνηση Andrews κατάφερε να υλοποιήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις όπως την δωρεάν πρόσβαση στις τεχνικές σπουδές (TAFE), τους οικιακούς ηλιοσυλλέκτες, τη δικαιοσύνη για τους ενοικιαστές, την αναλογία νοσοκόμων προς ασθενείς, την απαγόρευση του fracking και την πάταξη της κλοπής μισθών.

Αυτή η πρόοδος συνεχίζεται ταυτόχρονα με επενδύσεις-ρεκόρ στην υποδομή, με την δημιουργία 390.000 θέσεων εργασίας και την κατάργηση επικίνδυνων ισόπεδων διαβάσεων – όλα, ενώ ταυτόχρονα ο προϋπολογισμός παραμένει πλεονασματικός.

Η επόμενη μεγάλη πρόκλησή μας -και αυτή για την οποία ελπίζω να αγωνιστώ μέσα από την επανεκλογή της κυβέρνησης Andrews- είναι η ψυχική υγεία. Για την ακρίβεια, η ψυχική υγεία των νέων και η πρόληψη των αιτιών που οδηγούν τόσο πολλούς νέους στην αυτοκτονία.

Αυτή είναι προτεραιότητα για μένα και θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα για όλους μας. Όπως η μεταρρύθμιση για την ενδοοικογενειακή βία, θα είναι δύσκολο, αλλά θα πρέπει όλοι να το καταφέρουμε.

Η Βασιλική Επιτροπή για την Ψυχική Υγεία που όρισε η κυβέρνηση Andrews αποτελεί ένα σημαντικό πρώτο βήμα για να λύσουμε αυτό το πολύπλοκο πρόβλημα.

Τρέφω πραγματικό σεβασμό για το έργο του Patrick McGorry σ’ αυτόν τον τομέα και ανυπομονώ να τον ακούσω να μιλάει στο φόρουμ ψυχικής υγείας που οργανώνουμε στις 8 Νοεμβρίου. Πρέπει να ακούσουμε τα λόγια του και τα λόγια άλλων όπως αυτός, να τα ενστερνιστούμε και να ακολουθήσουμε έμπρακτα τις συμβουλές του.

Η πολιτική δεν πρέπει να αφορά μόνο την ταυτότητα, δεν πρέπει να αφορά μόνο τον συμβολισμό, πρέπει να αφορά τον χαρακτήρα, τις αξίες και κυρίως τις πράξεις.

Ασχολούμαι με την πολιτική αρκετόν καιρό ώστε να ξέρω ότι τα λόγια είναι εύκολα – το δύσκολο είναι να ακολουθείς τον δύσβατο δρόμο και να φέρνεις πράγματα εις πέρας.

Είναι αυτό που έκανε την Fiona Richardson ξεχωριστή ως Υπουργό και ως Βουλευτή Northcote, είναι αυτό που κάνει την Κυβέρνηση Andrews να ξεχωρίζει σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο και είναι αυτό που με παρακινεί.

*Η Κατερίνα Θεοφάνους είναι υποψήφια του Εργατικού Κόμματος για την πολιτειακή έδρα Northcote. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της μέσω της σελίδας της στο Facebook @KatforNorthcote