Η μόνη στιγμή που έκανε την Έλενα Χατζηλιάδου, την πρωταθλήτρια του καράτε από την Κατερίνη, να λυγίσει ήταν αυτή στη Μαδρίτη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τότε που ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του κόσμου ακούγοντας τον εθνικό ύμνο. Είδε μπροστά της σαν κινηματογραφικά καρέ όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές που έζησε, που πέρασαν σαν οικογένεια για να κυματίζει η ελληνική σημαία στα πέρατα του κόσμου!
Είναι μία νικήτρια ζωής γιατί όπως υποστηρίζει « το να κερδίζεις έναν τίτλο είναι κάτι σημαντικό .. αλλά το «πως» είναι η μεγαλύτερη νίκη στην ζωή»
Μία μέρα μετά την άφιξή της στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» από την ισπανική πρωτεύουσα, η Έλενα Χατζηλιάδου μίλησε στον «Νέο Κόσμο».
Πώς αισθάνεσαι που κατέκτησες τον κόσμο;
ΕΧ: Θα έλεγα ότι είναι μία υπέρτατη δικαίωση, μία δικαίωση που προέκυψε μετά από κόπους πάρα πολλών χρόνων δικούς μου αλλά και της οικογένειάς μου. Είμαι πολύ συγκινημένη. Αυτό που έζησα στην Μαδρίτη θα μείνει πάντα χαραγμένο στην μνήμη και στην καρδιά μου.
Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισες μέχρι να φτάσεις να κερδίσεις το χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα; Είναι δυνατόν μία τέτοιου διαμετρήματος αθλήτρια να μεταναστεύει στη Γερμανία για να καταφέρει να επιβιώσει;
Η αλήθεια είναι ότι δυστυχώς δεν είχα καμιά υποστήριξη από κανέναν ούτε από το κράτος ούτε από χορηγούς. Πρώτη φορά έγινε τέτοιος ντόρος με τις τηλεοράσεις. Αυτό συμβαίνει γιατί το καράτε εισήχθη πρόσφατα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κι έτσι άρχισε ξαφνικά να προβάλλεται. Μπήκαμε και στο πρόγραμμα «Υιοθετείστε έναν Αθλητή» μέσω της Ολυμπιακής Επιτροπής. Έτσι βρήκα χορηγό και χάρη σε αυτόν γύρισα τους τελευταίους τρεις μήνες από Γερμανία και είμαι στην Ελλάδα πλέον. Πριν ο πατέρας μου είχε εξαντληθεί οικονομικά γιατί αυτός με στήριζε. Εγώ δεν μπορούσα να δουλεύω. Με σπούδασε ο άνθρωπος όταν είχα μπει στη Σχολή Φυσικοθεραπείας, οπότε είχαμε εξαντληθεί οικονομικά. Είχαμε χρεωθεί κιόλας. Δεν το άντεχα εγώ να βασανίζεται έτσι ο πατέρας μου. Γι’ αυτό βρήκα μία ευκαιρία. Πήγα στην Γερμανία. Δούλεψα στη Βόννη ως φυσικοθεραπεύτρια επί τρία χρόνια για να πληρώνω τους αγώνες μου.
Πώς προλάβαινες και έκανες προπόνηση;
Όταν εσείς πηγαίνατε στη δουλειά και γυρνάτε στο σπίτι κουρασμένη εγώ έκανα προπόνηση.
Θυμάσαι πότε αισθάνθηκες ότι είσαι γεννημένη για ένα σκοπό;
Από μικρή ένιωθα -μου το πέρασε και ο πατέρας μου- ότι κάποια στιγμή μπορεί να γίνω η καλύτερη αθλήτρια στον κόσμο. Του το έλεγα, το πίστευε κι αυτός. Εν τω μεταξύ και οι δύο γονείς μου ήταν πρωταθλητές στο καράτε και δεν τους άφησαν να γίνουν τόσο μεγάλοι αθλητές διάφοροι παράγοντες. Υπήρχαν τότε διάφορα προβλήματα με τις Ομοσπονδίες. Τώρα είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα αν και πάλι υπάρχουν τέτοια ζητήματα. Ο πατέρας μου υπήρξε προπονητής της μητέρας μου Κωνσταντίνας Ταντακιρίδου. Στα τρία μου ξεκίνησα το άθλημα και την αγάπη τους γι’ αυτό την μετέφεραν σε μένα και την αδελφή μου.
Τι αποτελεί για σένα ο Μάξιμος Χατζηλιάδης;
Είναι ο πατέρας μου και ο προπονητής μου. Αποτελεί για μένα πρότυπο ζωής γιατί είναι ένας άνθρωπος πάρα πολύ άξιος που έχει πολλά ιδανικά και ηθικές αξίες Όλα αυτά μου τα πέρασε. Με έκανε να πιστέψω ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Και καταφέραμε τα πάντα. Να κατακτήσουμε τον κόσμο. Είναι το είδωλό μου. Ευτυχώς αποδείχθηκα άξια στις προσδοκίες μας.
Γιατί ο δρόμος παραμένει δύσβατος –όπως δήλωσες λίγο μετά την νίκη σου- μέχρι τους Ολυμπιακούς;
Αυτό το δήλωσα για τη ζωή μου πριν από τους τελευταίους τρεις μήνες .Τώρα επειδή βρήκα τον χορηγό μου όλα είναι ευνοϊκά. Όσο έχω μία στήριξη από χορηγό είμαι στη χώρα μου. Κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αυτός .Χρειάζομαι κι άλλους Τώρα μπορώ να είμαι με τον πατέρα μου, τον προπονητή μου, να προπονούμαι κάθε μέρα. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να συνεχίσω να τα πηγαίνω καλά. Αλλά αυτό πιστεύω είναι στο χέρι μου. Είναι θέμα χρόνου. Είναι πολύ δύσκολη η πρόκριση στους Ολυμπιακούς αλλά δεν είναι ακατόρθωτη γιατί πήρα πάρα πολλούς πόντους από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα κι αυτό με εκτοξεύει στην Ολυμπιακή κατάταξη. Από δω και πέρα πρέπει να κρατηθώ το 2019 και το 2020 στα προκριματικά τουρνουά στην κορυφή για να προκριθώ και να με πάρουν στους Ολυμπιακούς.
Πώς αισθάνεσαι ως Μακεδόνισσα γι’ αυτά που γίνονται το τελευταίο καιρό για την Μακεδονία μας;
Όταν αγωνίζομαι τα σκέφτομαι όλα αυτά. Πολεμάω με την ψυχή μου λες και πολεμάω με την ιστορία μου. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ αλλά δεν μπορώ να πάρω θέση. Δεν μου επιτρέπεται να πάρω θέση σε αυτό το ζήτημα.
Πόσο κοντά αισθάνεσαι στην ελληνική ομογένεια που πανηγύρισε, από όλα τα μέρη του κόσμου, τη δική σου ελληνική νίκη;
Τους Έλληνες του εξωτερικού -γιατί και εγώ υπήρξα τέτοια για τρία χρόνια- μπορώ να τους νιώσω. Ήμουν μακριά από τους γονείς μου. Ήμουν σε ξένη χώρα. Βίωσα το ρατσισμό του «ξένου» .Μόνο εγώ και αυτοί ξέρουν τι τραβάνε στις χώρες διαμονής τους. Πιστεύω μερικές φορές ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ίσως και πιο Έλληνες από τους Έλληνες επειδή τους λείπει τόσο πολύ η πατρίδα την έχουν ψηλά όσο τίποτα στον κόσμο. Τους ευχαριστώ πολύ και τους εκτιμώ πιο πολύ και αυτό με γεμίζει δύναμη για τον επόμενο καιρό. Υγεία και κουράγιο εύχομαι και να παλεύετε γι’ αυτά που αγαπάτε.