Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η εκδήλωση γia την 45η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, την Κυριακή 18/11 στο Πολιτιστικό Κέντρο του «Δημόκριτου» που οργάνωσε η Επιτροπή Μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Στην εκδήλωση μίλησε η βουλευτής Northcote και ιθαγενής της φυλής Gunnai -Gunditjmara Lidia Thorpe, για τον αγώνα των Αβορίγινων στην Αυστραλία και πώς σχετίζεται με τους αγώνες του ελληνικού λαού κατά της στρατιωτικής χούντας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές του 1970
Η συγκέντρωση ενέκρινε το παρακάτω ψήφισμα:
1. Καλούμε τις Ελληνικές παροικιακές οργανώσεις να συμβάλλουν στην επίτευξη της δικαιοσύνης για τους Αβορίγινες.
2. Να μεταδώσουμε την κατανόηση για το παρελθόν των Αβοριγίνων, των αγώνων τους και την ανάγκη για δημιουργία καλύτερων συνθηκών διαβίωσής τους.
3. Να ψηφίζουμε για πολιτικά κόμματα που υποστηρίζουν αυτές τις συνθήκες.
4. Να γραφτούν επιστολές σε πολιτικούς που θα εκφράζουν την υποστήριξη μας για δικαιοσύνη για τους λαούς των Αβορίγινων.
5. Να αναγνώριζουμε και να δείχνουμε σεβασμό στους παραδοσιακούς ιδιοκτήτες αυτού του τόπου.
Η Επιτροπή αποτελείται από τους Εργατικό Σύνδεσμο «Δημόκριτος», Ελληνική Ορθόδοξη κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας, Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ, Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας, 3ΖΖΖ – Ελληνική Επιτροπή και Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη Μελβούρνης
.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΗΣ LIDIA THORPE
«Είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα να είμαι εδώ, καθώς ο ελληνικός πολιτισμός είναι επίσης πολύ σημαντικός για μένα. Έχω δύο παιδιά Έλληνες.
Μου ζητήθηκε να μιλήσω για τον αγώνα των Αβοριγίνων στην Αυστραλία και πώς σχετίζεται με τους αγώνες των Ελλήνων κατά της στρατιωτικής χούντας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Οι ιθαγενείς έχουν τον αρχαιότερο ζωντανό πολιτισμό στον κόσμο. Οι αρχαιολόγοι έχουν δείξει ότι οι Αβοριγίνες έζησαν σε αυτή τη γη για 65.000 χρόνια.
Πριν από τον εποικισμό, χιλιάδες φυλές ζούσαν σε αυτή τη γη. Μιλούσαν εκατοντάδες διαφορετικές γλώσσες, κάθε μία είχε τις δικές της παραδόσεις, χορούς, πνευματικότητα, τέχνη και εδάφη.
Το 1770 ο κάπταιν Κουκ και οι Βρετανοί εισέβαλαν στη γη αυτή. Δηλώνουν ότι η γη είναι ακατοίκητη και την ονόμασαν Terra Nullius. Ουσιαστικά, θεωρούσαν τους Αβοριγίνες υπάνθρωπους.
Αυτή η πράξη δημιούργησε τη νομική βάση, σύμφωνα με το βρετανικό δίκαιο, της αρπαγής αυτής της γης. Στη συνέχεια, μέσω των σφαγών, των δηλητηριάσεων και της «εξάπλωσης των κουβερτών με την ευλογιά», ο πληθυσμός των Αβοριγίνων σχεδόν εξαλείφθηκε από τους Βρετανούς.
Κατά την εισβολή, ο πληθυσμός των Αβοριγίνων υπολογιζόταν σε 1,5 εκατομμύρια άτομα, αλλα μέχρι το 1900, υπολογιζόταν σε μόλις 100.000.
Αυτή είναι η θεμελιώδης αδικία πάνω στην οποία ιδρύθηκε η λευκή Αυστραλία. Το ψέμα ότι αυτή η γη ήταν ακατοίκητη ενώ ήταν το ιερό σπίτι εκατοντάδων διαφορετικών λαών, του καθένα με πολύ πλούσιους πολιτισμούς.
Οι ιθαγενείς δεν παραχώρησαν ποτέ την κυριαρχία αυτής της γης. Δεν υπογράψαμε ποτέ καμία συμφωνία με τους Βρετανούς για να δημιουργήσουν εδώ κυβερνήσεις. Αυτή η αδικία παραμένει σήμερα.
Σήμερα οι Αβοριγίνες αποτελούν ένα μικρό ποσοστό του πληθυσμού της Αυστραλίας, αλλά είμαστε επιζώντες και συνεχίζουμε το ταξίδι για να ξαναχτίσουμε τον πολιτισμό μας.
Αυτό που είναι παρόμοιο με την ιστορία των Αβοριγίνων εδώ είναι και ο αγώνας κατά της ελληνικής στρατιωτικής χούντας, είναι ότι οι καθημερινοί άνθρωποι υπέφεραν εξαιτίας των πολιτικών παιχνιδιών της μοναρχίας και άλλων ισχυρών πολιτικών δυνάμεων.
Στη δεκαετία του 1920, όταν κατέστη σαφές ότι δεν θα εξαφανιζόμασταν, ότι επιβιώσαμε, η κυβέρνηση υιοθέτησε μια διαφορετική στρατηγική. Προσπάθησαν να μας αφομοιώσουν στον λευκό πολιτισμό.
Για δεκαετίες, τα μωρά και τα παιδιά παίρνονταν από τις οικογένειές τους και στέλνονταν σε ορφανοτροφεία και σπίτια λευκών. Σταμάτησαν να μιλούν τη γλώσσα τους και να ασκούν την κουλτούρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι αποκαλούνται σήμερα “κλεμμένες γενιές”.
Στην Ελλάδα, οι φοιτητές προσπάθησαν αποφασιστικά να ανατρέψουν τη δικτατορία. Το σύνθημά τους ήταν «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Αυτό είναι πολύ παρόμοιο με μερικές από τις απαιτήσεις των Αβοριγίνων ακτιβιστών, πολλών νέων εκείνων των χρόνων, οι οποίοι συναντήθηκαν για να πολεμήσουν για τα δικαιώματά τους, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, της δεκαετίας του ’60 και της δεκαετίας του ’70.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Αβοριγίνες έγιναν όλο και πιο δραστήριοι, δημιουργώντας οργανώσεις και διαμαρτυρόμενοι. Στη δεκαετία του 1950, το συνδικαλιστικό κίνημα στήριξε το κίνημά τους για να σταματήσει η πείνα σε βάρος τους και ζήτησε την αποκατάσταση των πολιτικών τους δικαιωμάτων.
Ένα δημοψήφισμα το 1967 σηματοδότησε ένα σημαντικό βήμα για τα δικαιώματά μας. Μέχρι τότε οι ιθαγενείς δεν είχαν κανένα νομικό και πολιτικό δικαίωμα.
Με πολύ σκληρή δουλειά από ακτιβιστές, οι Αυστραλοί ψήφισαν ναι για να τροποποιήσουν το Σύνταγμα για να αναγνωρίσουν τους Αβοριγίνες ως πολίτες.
Το 1972 ο Gough Whitlam δέχτηκε πρόσκληση να επισκεφθεί την Tent Embassy. Όταν εξελέγη πρωθυπουργός ένα χρόνο αργότερα, έθεσε σε εφαρμογή διαδικασίες που οδήγησαν στη θέσπιση των δικαιωμάτων γης στη νομοθεσία της χώρας. Από τότε έχουμε δει κάποια μικρά βήματα προόδου.
Πιστεύω ότι όλες οι κοινότητες, συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής, μπορούν να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο στην υποστήριξη αυτής της αλλαγής. Μπορείτε να μεταδώσετε την κατανόηση ανάμεσα στην κοινότητά σας σχετικά με το παρελθόν μας, τον αγώνα των Αβοριγίνων και την ανάγκη για δημιουργία συνθηκών καλύτερης διαβίωσής τους. Μπορείτε να αναγνωρίσετε και να δείξετε σεβασμό στους παραδοσιακούς ιδιοκτήτες αυτού του τόπου σε επίσημες περιπτώσεις και σε κοινοτικά κτίρια. Μπορείτε να γράψετε και να στείλετε επιστολές σε πολιτικούς, εκφράζοντας την υποστήριξή σας στον αγώνα για δικαιοσύνη για τους λαούς των Αβοριγίνων. Και μπορείτε να ψηφίσετε τα πολιτικά κόμματα που υποστηρίζουν τις συνθήκες.
Επίσης, ας συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας. Μέσω της μάθησης και της κατανόησης, μεγαλώνουμε τη συμπόνια μας και τη φροντίδα μας ο ένας προς τον άλλον. Όταν φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μέλλον για όλους μας».
