Είμαι ένας από τους πολλούς, παλιούς και αγαπημένους φίλους του Ιταλού εστιάτορα, Sisto Malaspina, συνιδιοκτήτη του Pellegrini, που δολοφονήθηκε στο κέντρο της Μελβούρνης, πριν δύο περίπου εβδομάδες.
Μαζί με χιλιάδες άλλους συμπολίτες μας, αισθάνομαι βαθιά θλίψη για τον αδόκητο θάνατό του.
Τον είχα δει, μόλις πριν λίγες μέρες, εκεί που τον έβρισκα εδώ και 40 χρόνια. Στο αγαπημένο μου στέκι να με υποδέχεται με το ζεστό καλοσυνάτο χαμόγελό του και τα χέρια του απλωμένα σε μια πελώρια αγκαλιά. Μέσα εκεί, που ήταν κουζίνα και τραπεζαρία μαζί, στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι, το πιο φιλόξενο, ίσως, τραπέζι της πόλης μας.
Εκεί που πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, φοιτητές και απλοί εργάτες, έτρωγαν την μακαρονάδα τους ή έπιναν το εσπρέσο τους, ο ένας δίπλα στον άλλον.
Ήταν ένας χώρος που ο ίδιος, σίγουρα χωρίς να το επιδιώκει, με τον τρόπο του, είχε καταργήσει τους φραγμούς ανάμεσα στους έχοντες και μη. Όλοι όσοι έμπαιναν στο χώρο αυτόν έβρισκαν την ίδια ζεστή υποδοχή.
Καλλιεργημένος, ευγενικός, ευχάριστος, κυρίως όμως ανθρώπινος, είχε τον τρόπο να σε κάνει να νιώθεις ότι μπαίνεις σ’ ένα φιλικό σπίτι.
Εκεί έτρωγα με τους φίλους μου πολύ συχνά τα μεσημέρια. Ήταν το αγαπημένο στέκι και του Γιάννη Μαράκη, όταν έρχεται τα καλοκαίρια στη Μελβούρνη και απολαμβάνουμε εκεί μαζί τη μακαρονάδα rigatoni.
Άκουσε κι εκείνος τη φοβερή είδηση στην Αθήνα όπου βρίσκεται τώρα και λυπήθηκε βαθιά. Ιδιαίτερα με τον τρόπο που έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος ο οποίος αγάπησε τόσο πολύ τους συνανθρώπους του.
Θα ήθελα να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που κατάργησε τους φραγμούς ανάμεσα στους ανθρώπους που τον πλησίασαν. Σ’ εκείνον που έδωσε σε χιλιάδες συνανθρώπους μας το πολύτιμο αγαθό της καλοσύνης και της ψυχικής ευγένειας.
