Η ιστορία της Μάρβα Καρίμι είναι από αυτές που συγκινούν. Και αυτό γιατί αν και αποφοίτησε με τον υψηλότερο βαθμό στο σχολείο της, 42 στα Αγγλικά, στο VCE, η νεαρή ήταν μόλις εννέα ετών όταν με την οικογένειά της ήρθαν στην Αυστραλία από το Αφγανιστάν προκειμένου να κάνουν μια νέα αρχή.
Μάλιστα, όταν έφτασαν στην Αυστραλία, η μικρή Μάρβα δεν μιλούσε καν Αγγλικά, γεγονός που της προκαλούσε μεγάλες δυσκολίες στη σχολική της ζωή.
Δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να κάνει φίλους στο δημοτικό, καθώς ακόμη κι όταν κατάφερε να μάθει να μιλάει λίγα Αγγλικά, τα παιδιά την κορόιδευαν.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Μάρβα να αποκτήσει θέματα αυτοπεποίθησης και να παραμελήσει τα μαθήματά της στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, βάζοντας ως πρώτο στόχο την κοινωνικοποίησή της.
“Όσο περνούσε ο καιρός κατάλαβα ότι έπρεπε να αποκτήσω το θάρρος να μιλήσω στους ανθρώπους” λέει η νεαρή.
Όλα αυτά, όμως, άλλαξαν όταν έπεσε στα χέρια της το βιβλίο “The Recruit” (“Ο νεοσύλλεκτος”), το οποίο της δημιούργησε ένα πάθος για τη μάθηση της Αγγλικής γλώσσας, που παραμένει ασίγαστο από τότε.
“Όταν το διάβασα, σκέφτηκα ‘Θεέ μου, το χαίρομαι τόσο πολύ, πρέπει να διαβάζω πιο συχνά!'” τονίζει η Μάρβα για την εμπειρία της.
Ένα από τα άτομα που την ενέπνευσαν στην μέχρι τώρα πορεία της είναι ο πατέρας της, ο οποίος εργάζεται με μετανάστες και της έδωσε την υποστήριξη που χρειαζόταν για να πετύχει:
“Πάντα μου λέει να δουλεύω σκληρά και ότι το κάνω αυτό τα αποτελέσματα θα είναι θετικά, ό,τι και αν συμβεί”.
Επιπλέον, ιδιαίτερη εκτίμηση φαίνεται ότι έχει η Μάρβα και σε όλους τους δασκάλους της στο Cheltenham Secondary College, και ιδιαίτερα την κ. Page.
“Ήταν ο άνθρωπος που μου έδωσε να καταλάβω ότι είχα τη δυνατότητα να πάρω πραγματικά καλούς βαθμούς και πίστευε σε μένα. Όλοι οι καθηγητές μου στο σχολείο ήταν εκπληκτικοί. Όλος ο χρόνος και ο κόπος τους μέσα στη χρονιά, φτάνοντας σε σημείο να κάθονται στο σχολείο μετά το σχόλασμα ακόμα και τις Παρασκευές, απλώς και μόνο για να μας βοηθήσουν, ήταν εκπληκτικό” λέει η νεαρή.
Τώρα πια, όλα τα δύσκολα χρόνια έχουν μείνει πίσω της και ακόμη και ένα πτυχίο στη Βιοϊατρική μοιάζει εφικτός στόχος.
Ωστόσο, η ίδια δεν ξεχνά ποτέ τις ρίζες της και από πού προήλθε, καθώς αυτό την βοηθά να εκτιμά ακόμη περισσότερο όσα με τόσο κόπο έχει κατακτήσει:
“Αυτό με κρατά προσγειωμένη και με βοηθά όταν το σκέφτομαι ώστε να νιώθω ευγνωμοσύνη για το πού ήμουν και το πού είμαι τώρα. Κι όλο αυτό μου δίνει κίνητρο να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά στο μέλλον”.
