Οι μαντινάδες, αναφέρονται σε κάθε θέμα και κάθε στιγμή της ανθρώπινης ζωής, όχι μόνο στον έρωτα, αλλά και στο θάνατο, τον πόλεμο, τη φτώχεια, τη δυστυχία, τη χαρά, την παρέα, την ξενιτειά, τις αστείες στιγμές της καθημερινότητας και πολλά άλλα. Υπάρχουν μαντινάδες για το κάθε τι και είναι αδύνατον να υπολογιστεί το σύνολο όλων των μαντινάδων που έχουν δημιουργηθεί στην Κρήτη τους τελευταίους αιώνες.
Η απήχηση του δίστιχου στους λαϊκούς ποιητές, αλλά και τους τραγουδιστές και γενικά τους μερακλήδες, οφείλεται, μεταξύ άλλων, στη λακωνικότητα και την περιεκτικότητά του, καθώς και στην ανάγκη μίας μόνον ομοιοκαταληξίας που για πολλούς είναι σχετικά εύκολο να βρεθεί. Σύμφωνα με τους μελετητές, η ομοιοκαταληξία ήρθε στην Κρήτη κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας, από τους Ενετούς ποιητές και, στη συνέχεια, τους Κρητικούς επηρέασε και η ευρωπαϊκή ποίηση. Καθοριστικά θεωρείται ότι επηρέασε την εισαγωγή της ομοιοκαταληξίας στην Κρήτη ο Ερωτόκριτος, που η απήχησή του στον κρητικό λαό ήταν τεράστια, ανάλογη με την απήχηση των ομηρικών επών στον αρχαίο ελληνικό κόσμο.

Στις χρονιάρες μέρες που περνούμε σήμερα – Χριστούγεννα 2018 και σύντομα και το νέο έτος 2019 – σκέφτηκα πως μερικές διαλεχτές μαντινάδες –πολύ δύσκολο να τις διαλέξεις- θα μας κάνουν το κέφι να σκεφτούμε μια ωραία περίοδο της ζωής του καθενός μας που φεύγει τόσο γρήγορα και πίσω δεν γυρίζει! Απολαύστε τις!

1) Δεν είν’ ο έρωτας ανθός, μαζί του για να παίξεις
Μόν’ είναι βάτος μ’ αγκαθιές κι αλίμονό σου αν μπλέξεις
2) Η αγάπη θέλει φρόνηση, θέλει ταπεινοσύνη
Θέλει λαγού περπατησιά, αϊτού γληγοροσύνη
3) Μάτια με μάτια βλέπονται κι αχείλι δε φιλιέται
Κορμί δεν αγκαλιάζεται, αγάπη δε λογιέται
4) Η αγάπη βράχους κατελεί και τα θεριά μερώνει
Κι εγώ την έχω στην καρδιά, για αυτό με θανατώνει

5) Δίχως χιονιά χιονίζουμαι, δίχως βροχές βροχιούμαι
Δίχως μαχαίρια σφάζουμαι, όντας σε συλλογιούμαι
6) Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
Κι όταν σε συλλογίζομαι τρέμω κι αναστενάζω
7) Στάλα τη στάλα το νερό τρυπάει το λιθάρι
Κι η κόρη με τα νάζια της σφάζει το παλικάρι
8) Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις
Και την ψυχή μ’ και την καρδιά μ’ εσύ μου την ορίζεις

9) Μα συ ‘σαι μια βασίλισσα, π’ όλο τον κόσμο ορίζεις
Σα θέλεις παίρνεις τη ζωή, σα θέλεις τη χαρίζεις΄
10) Μελαχρινό μου πρόσωπο, μη βάνεις κοκκινάδι
Κι αποθαμένους και νεκρούς τους βγάζεις απ’ τον Άδη
11) Να ‘σουν στον κάμπο λεϊμονιά κι εγώ στα όρη χιόνι
Να λιώνω να ποτίζονται οι δροσεροί σου κλώνοι
12) Να ‘χα το σύννεφο άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι
Το φεγγαράκι της αυγής να ‘ρχόμουν κάθε βράδυ
13) Τα χείλη σου είναι ζάχαρη, το μάγουλό σου μήλο
Τα στήθη σου παράδεισος και το κορμί σου κρίνο
14) Να φίλουνα τη ζάχαρη, να δάγκανα το μήλο
Ν’ άνοιγεν ο παράδεισος, ν’ αγκάλιαζα τον κρίνο

15) Να ‘ταν τα στήθια μου ανοιχτά, να δεις τα σωθικά μου
Πως φυτρωμένη ευρίσκεσαι μέσα εις την καρδιά μου
16) Καθημερνέ μου λογισμέ και νυκτική μου ελπίδα
Να μ’ είχε πάρει ο θάνατος την ώρα που σε είδα
17) Αν μ’ αγαπάς κι ειν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω
Γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω
18) Δεν θέλω εγώ παράδεισο, μήτ’ εκκλησιά ν’ αγιάσω
Μόν’ θέλω το κορμάκι σου να το σφιχταγκαλιάσω
19) Σαν τι το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι
Οπ ‘όχει μες στο σπίτι της τ’ Αυγούστου το φεγγάρι!
20) Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα ΄ναι που σου μοιάζει
Ένα που βγαίνει το πουρνό, όταν γλυκοχαράζει

21) Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει
Που στέκεις πάντα δροσερό κι ανθείς και λουλουδίζεις;
22) Όποιος φιλάει την αυγή την αγαπητικιά του
Παίρνει του Μάη τη δροσιά, τη ρίχνει στο κορμί του
23) Τα μαύρα μάτια την αυγή δεν πρέπει να κοιμούνται
Μόνο να κανακεύονται και να γλυκοφιλούνται
24) Σου στέλνω χαιρετίσματα, με μήλο δαγκωμένο
Κι ανάμεσα στη δαγκασιά, σου ‘χω φιλί βαλμένο

25) Σε φίλησα, σε τσίμπησα, σου πήρα τις γλυκάδες
Κι αν σε φιλήσει άλλος κανείς, δεν έχεις νοστιμάδες
26) Εμίσεψες και μ’ άφησες σαν παραπονεμένη
Σαν εκκλησιά αλειτούργητη σε χώρα κουρσεμένη
27) Η αγάπη σου είναι ψεύτικη, σαν του Μαγιού το χιόνι
Οπού το ρίχνει αποβραδίς και το πρωί το λιώνει
28) Εγώ ‘λεγα, βρυσούλα μου, πως τρέχεις για τ’ εμένα
Μα συ ‘τρεχες και πότιζες όλα τα διψασμένα

29) Μηλιά που σε καμάρωνα καθημερνή και σκόλη
Τώρα έπλεξες τα κλώνια σου σε ξένο περιβόλι
30) Θα βάλω μια κακή φωνή, τη γης για να τρυπήσω
Να βγάλω την αγάπη μου, να τη γλυκοφιλήσω