Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ότι χθες ήρθα «ορεξάτος» στο γραφείο. Είχαν μεσολαβήσει και οι αργίες δυο-τριών ημερών, οπότε είχα πάρει «τα πάνω μου» και ήρθα με κέφι στη δουλειά, φιλοδοξώντας να ξεκινήσω εντυπωσιακά την στήλη.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, όμως, όταν ξεκίνησα να την γράφω, γύρω στο μεσημέρι, η θερμοκρασία είχε εκτιναχτεί στα ύψη, είχαμε και κάποιους τεχνίτες που δούλευαν με το κλιματιστικό και γρήγορα η καλή μου διάθεση έδωσε χώρο στον εκνευρισμό μου…

ΕΙΔΑ και κάτι φωτογραφίες με την Ελλάδα χιονισμένη και ζήλεψα. Έπειτα από πολλά χρόνια, φέτος δεν έκανε γιορτές στην Ελλάδα και μου έλειψε…

ΕΤΣΙ, ξέχασα τι ήθελα να γράψω και με τι ήθελα να ασχοληθώ και άρχισα να ξεφυλλίζω τον «Νέο Κόσμο».

ΠΡΩΤΗ εντύπωση: Αν και απομένουν λίγες μέρες μέχρι την διεξαγωγή των εκλογών για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου στην Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης (θα διεξαχθούν στις 20 Ιανουαρίου) και δεν έπεσε ακόμα ούτε … τουφεκιά! Ούτε λέξη… Πάει ο καιρός που ο «Νέος Κόσμος» ήταν γεμάτος με επιστολές, διακηρύξεις και …διαφημίσεις υποψηφίων.

ΑΚΟΜΑ και ο «συνήθης ύποπτος» Χρήστος Φίφης, έγραφε στον «Νέο Κόσμο» για την κατάσταση στην Ελλάδα και όχι για την Κοινότητα.

ΔΕΥΤΕΡΗ (θετική) εντύπωση: Η παρουσίαση του ομογενή γιατρού από το Κουίνσλαντ Πολυχρόνη (Paul) Ηλιάδη, που, όπως έγραψε ο «Νέος Κόσμος» της Πέμπτης, «απέδειξε και έμπρακτα την ειλικρινή αγάπη του για την Ελλάδα, όταν αποφάσισε να χαρίσει το ποσό του ενός εκατομμυρίου δολαρίων στο Πανεπιστήμιο Κουίνσλαντ για την ίδρυση της μοναδικής Έδρας Ελληνικών Σπουδών στην Πολιτεία, όπου τα τελευταία χρόνια προσφέρονται μαθήματα Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, Ιστορίας, Κουλτούρας και Λογοτεχνίας».

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ του αυτή προκάλεσε πολλά θετικά σχόλια, αλλά θα σταθώ σε λίγα: Γράφει η Άννα Χατζηνικολάου που δίδασκε Ελληνικά στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης: «Το θέμα με μας, είναι ότι κάποιοι είτε μιλούν για “τα τριπεννάκια της ελληνικής παροικίας” τα οποία κακοδιαχειρίστηκαν (όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια), είτε τσέπωσαν $260,000+ και εξαφανίστηκαν δια μιάς νυχτός είτε … και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Τι να πει κανείς; Κρίμα». Τι ακριβώς εννοεί; Μπορεί να μας διαφωτίσει, λίγο περισσότερο;

ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΙ ο Θανάσης Φειδογιάννης που ζει στην Κύπρο (βλέπετε τώρα η εφημερίδα μας, χάρη στο διαδίκτυο διαβάζεται σε όλο τον πλανήτη) τα εξής: «Μπράβο γιατρέ! Ελπίζω το παράδειγμά σου να το μιμηθούν και άλλοι. Ελπίζω να βρεθούν και άλλοι να στηρίξουν και το χώρο των τεχνών. Συγχαρητήρια!».

ΚΑΙ ο Κώστας Καρακωσταντής (επίσης από την Ελλάδα) αναφέρει: «Μπράβο του και δεν θέλω να είμαι κακός αλλά πιάνουν τόπο αυτά τα λεφτά με αυτό τον σκοπό; Τα Ελληνικά δεν έχουν μέλλον στην Αυστραλία, λυπάμαι».

ΠΡΟΣΦΑΤΑ είχα γράψει σ’ αυτή τη στήλη πως καιρός είναι οι γυναίκες να αναλάβουν πόστα στις οργανώσεις μας και μέσα σε λίγες εβδομάδες ήδη αυτό έγινε πράξη. Στην «Φροντίδα», την «Πρόνοια», την Παλλακωνική και την Παμμεσσηνιακή οι πρόεδροι είναι ήδη γυναίκες! Στην Κοινότητα θα αργήσει λίγο να επέλθει αλλαγή, αλλά που θα πάει. Θα γίνει και αυτό!

ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ αύριο, στις τελετές των αγιασμών των υδάτων, θέλω να δω περισσότερες γυναίκες να βουτάνε για τον σταυρό!

ΣΤΑ ΑΛΛΑ κείμενα που διάβασα στο «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης ξέχωρη εντύπωση μου έκανε η μελέτη, σύμφωνα με την οποία «υπάρχει κίνδυνος οι Έλληνες να μείνουμε οι μισοί μέχρι το 2068». Η διαπίστωση αυτή δεν γίνεται για πρώτη φορά, αλλά το πιο ανησυχητικό είναι πως δεν ιδρώνει το αυτό κανενός.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ, επίσης, ήταν το άρθρο του Δρ. Κώστα Βίτκου με τίτλο «Ο εξευτελισμός της ηθικής». Σας το συστήνω να το βρείτε και να το διαβάσετε. Γράφει, μεταξύ άλλων:

«ΕΙΜΑΙ βαθιά πεπεισμένος ότι ο εφευρέτης της ηθικής δεν είναι κάποιος αόρατος θεός ή ορατός θεάνθρωπος, αλλά ο άνθρωπος. Είναι ο άνθρωπος που θέτει ηθικούς κανόνες και είναι ο ίδιος που τους καταπατά. Έτσι συμβαίνει και με τη θρησκεία: είναι ο άνθρωπος που τη χτίζει και είναι ο ίδιος που την κατεδαφίζει για να χτίσει άλλη. (Η λέξη «θρησκεία» έχει τη ρίζα της στις «Θρήσσαις», δηλ. στις γυναίκες της Θράκης που επιδίδονταν σε ορφικές και διονυσιακές οργιαστικές θρησκευτικές τελετές – Πλούταρχος, «Αλέξανδρος», 2.8)
Στο ευρύτερο πλαίσιο της εξωτερικής πολιτικής, ο πολιτικός άνδρας στρέφει τη λογική της πολιτείας εναντίον της λογικής της ηθικής.
Ποια είναι η λογική της πολιτείας; Είναι η αυτή που εξασφαλίζει την ευημερία των πολιτών της εις βάρος της ευημερίας των πολιτών μιας άλλης πολιτείας. Κι εδώ είναι που συναντούμε τον εξευτελισμό της ηθικής (γνωστό ως «εθνικό συμφέρον»).
Ο εξευτελισμός της ηθικής κορυφώνεται όταν ο πολιτικός άνδρας επικαλείται την «άσπλαχνη φύση», που λέει ότι ο ασθενέστερος οφείλει να κυβερνάται από τον ισχυρότερο. Σήμερα οι ισχυροί πολιτικοί άνδρες δεν το λένε αυτό ανοιχτά, αλλά το πράττουν ανοιχτά».

Σ.Χ.

ΕΦΥΓΕ ανήμερα την Πρωτοχρονιά από τη ζωή ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες ποιητές, ο Μάρκος Μέσκος. «Συχνά ο ποιητής καταφεύγει στο παρελθόν (όχι μόνο συγκριτικά). Και με νοσταλγία επιλογής και για το εδώ και τώρα, όπως και για το προσδοκώμενο μέλλον (ακόμα και για το ουτοπικό). Απλώνει έτσι το δίχτυ προσπαθώντας να πετρώσει τον Χρόνο εναντίον του Θανάτου, της φθοράς και της απουσίας. Ο ποιητής ο ψύχραιμος, ο ταραγμένος, ο σαλός» είχε γράψει στη «Συνηγορία ποιήσεως».

Ο ΜΑΡΚΟΣ Μέσκος ήταν άγνωστος στους λογοτεχνίζοντες της παροικίας. Ίσως τον ήξεραν δύο-τρεις…. Όπως ήταν άγνωστος και από το πολιτικό, λογοτεχνικό και κάθε κατεστημένο της Ελλάδας και μόνο κάτι… τρελοί κριτικοί και ελάχιστοι μπλόγκερς τον θυμούνταν κάθε τόσο και λιγάκι.

ΑΠΟ το 2012 με την ποιητική του συλλογή «Τα Λύτρα» αρχίζει να πραγματεύεται το τεράστιο και ανεπίλυτο ζήτημα του θανάτου, μέσω της προοπτικής του δικού του θανάτου. Συνομιλεί μαζί του, τον πλησιάζει βήμα-βήμα και προσπαθεί να τον γνωρίσει, να τον κουβεντιάσει, όπως έκανε με τους φίλους του τόσα χρόνια.

«ΟΙΣΤΡΟΣ της ζωής ο θάνατος υπαγόρευσε στον Μέσκο ίσως τα λυρικότερα ποιήματά του. Πλήρωσε την έξοδό του στις όχθες του Παραδείσου με τα πιο ακριβά λύτρα: τα ποιήματά του. Μας αποχαιρέτησε εδώ και πολλούς μήνες, καθώς ο άγνωστος συνομιλητής πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Οι άνθρωποι οι δεμένοι με τη γη, εκείνοι που γνωρίζουν το θρόισμα των δέντρων, την παρασημαντική του ανέμου, όπως ο Μέσκος ξέρουν πότε έρχεται το τέλος και τακτοποιούν όλους τους λογαριασμούς» έγραψε ένας φίλος μπλόγκερ.

ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι. λοιπόν, αποχαιρετούν στη δική τους γλώσσα τους φίλους. Η τελευταία ποιητική συλλογή του Μέρκου Μέσκου «Όνειρα στον Άδη» τελειώνει με τους στίχους: «Τελικά μια λέξη μόνο – Αντίο!»

ΓΙΑ την ιστορία ο Μάρκος Μέσκος έφυγε σε ηλικία 83 ετών. Είχε γεννηθεί στην Έδεσσα. Σπούδασε Γραφικές Τέχνες και Διακόσμηση και εργάστηκε ως γραφίστας σε αρκετά διαφημιστικά γραφεία της Αθήνας, αλλά και ως επιμελητής εκδόσεων. Έχει εικονογραφήσει διάφορες ποιητικές συλλογές, τόσο δικές του όσο και άλλων ποιητών. Πολύ πριν την εγκατάστασή του στην Αθήνα (από το 1957), είχε συνδεθεί με τη συντακτική ομάδα του περιοδικού «Μαρτυρίες», που μετέπειτα μετονομάστηκε σε «Σημειώσεις» και συνεχίζει μέχρι σήμερα – κατά τη γνώμη μου, το πιο σεμνό αλλά και πιο μαχητικό λογοτεχνικό (και όχι μόνο) στον ελλαδικό χώρο.

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ αναγνώριση του Μέσου έχει επισφραγιστεί με πλήθος σημαντικών βραβείων. Το 1996 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού «Διαβάζω», το 2005 με το Βραβείο Καβάφη, το 2006 με το Βραβείο του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου και το 2013 με Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του «Τα Λύτρα» (2012).

Η ΕΝΝΟΙΑ της αντίστασης διατρέχει την ποίησή του και, ενώ στις αρχικές του συλλογές αποκρυσταλλώνεται σε μορφές της ελληνικής παράδοσης, όπως αυτές του Διγενή ή των κλεφτών, σταδιακά κατατείνει όλο και περισσότερο στην αφαίρεση. Άλλα χαρακτηριστικά της ποίησής του είναι η εισβολή του ιστορικού χρόνου στον ατομικό χώρο και η οργανική συμπλοκή προσωπικού και συλλογικού.

Για την αντιγραφή από διάφορα έντυπα και ιστολόγια
Δ.Τ.