Πολλά έχουν ήδη ειπωθεί για τη νίκη που πέτυχε ο Στέφανος Τσιτσιπάς επί του Ρότζερ Φέντερερ. Αναλύσεις επί αναλύσεων, από το κάθε χτύπημα της ρακέτας και τη στρατηγική που υπήρξε πίσω από αυτό, την ψυχολογική μάχη που έγινε μεταξύ των δύο, το κατά πόσο δικαιολογείται το διάλειμμα που πήρε ο 20χρονος για να δεχθεί μασάζ στα πόδια αντιμετωπίζοντας έναν αντίπαλο με τη διπλάσια ηλικία, το γιουχάρισμα που δέχθηκε από το Αυστραλιανό κοινό ως συνέπεια αυτού, και πολλά άλλα.

Ακόμα και για τη νίκη που σημείωσε στα ημιτελικά απέναντι στον Μπαουτίστα ήδη έχουν γραφτεί αρκετές αράδες, από το ποιος είναι ο Ισπανός και με ποιο χέρι παίζει μέχρι το πόσους άσους και πόσους πόντους με… backhand σημείωσε ο Τσιτσιπάς απέναντί του.

Ένα γεγονός στο οποίο νομίζω πως θα άξιζε να σταθούμε λίγο παραπάνω είναι το τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι νίκες για τον ίδιο τον Στέφανο, αλλά και για το άθλημα στην Ελλάδα και την ομογένεια. Τι είναι αυτό που τους κάνει να γιορτάζουν τόσο έξαλλα τον κάθε του πόντο. Ομολογουμένως υπήρξαν αρκετοί σπουδαίοι τενίστες και στο παρελθόν με ρίζες από την Ελλάδα (Μαρκ Φιλιππούσης, Μάρκος Παγδατής, ακόμη και ο Νικ Κύργιος), ωστόσο ουδείς από αυτούς είχε ξεκινήσει από εκεί.

Τα πρώτα βήματα της καριέρας του Στέφανου έγιναν σε ένα μικρό γηπεδάκι επί της οδού Παπανδρέου κάτω στη Γλυφάδα. Εκεί άρχισαν όλα κι από εκεί μπήκαν οι πρώτες βάσεις για την εξέλιξη της καριέρας αυτού του σπουδαίου αθλητή. Και το γεγονός ότι ξεκίνησε από τόσο χαμηλά, αλλά και τόσο κοντά σε σχέση με τον μέσο Έλληνα, είναι αυτό που τον κάνει τόσο αγαπητό σε όλους και τους ωθεί να τον στηρίξουν με όλες τους τις δυνάμεις, όπως πριν από αυτόν και τον Γιάννη Αντετονκούμπο.

Η ιδέα του ότι αφού μπορούν εκείνοι να ξεφύγουν από τη μετριότητα στην οποία βρίσκεται παγιδευμένη αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, τότε υπάρχει ελπίδα και για αυτούς.

Παράλληλα, η απλότητα του χαρακτήρα του δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για ένα “δικό τους παιδί”, μεγαλωμένο στις γειτονιές της Αθήνας. Και όλοι θα έχουν μια ιστορία να πουν, ειδικότερα όσοι ζουν στις ευρύτερες περιοχές που κατοικεί και παίζει τένις ο νεαρός Στέφανος, σφύζοντας από υπερηφάνεια για τα όσα έχει πετύχει αυτό το “παιδάκι που έκανε προπόνηση λίγο πιο κάτω”.

Ένα ακόμη γεγονός το οποίο αποτελεί κοινό μυστικό πλέον και δίνει στις νίκες του Τσιτσιπά ακόμη μεγαλύτερη αξία είναι και οι παροχές και η στήριξη που έχει μέσω της πολιτείας σε σχέση με τους αντιπάλους του, οι οποίες είναι μηδαμινές. Σε συζήτηση που είχα με τον αδερφό του Στέφανου, Πέτρο, κατά τη διάρκεια ενός γεύματος προς τιμήν των Τσιτσιπά-Σάκκαρη εδώ στη Μελβούρνη, ο νεότερος της οικογενείας μου αποκάλυψε πως η ελληνική ομοσπονδία είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη στις προσπάθειες των νεαρών αθλητών αντισφαίρισης. Τα έξοδα για τις αποστολές, τα ταξίδια, τα ρούχα και τον εξοπλισμό που χρειάζονται οι ελπιδοφόροι νέοι βγαίνουν από τη δική τους τσέπη, με αποτέλεσμα αρκετοί να μην μπορούν να αντέξουν οικονομικά και να τα παρατάνε. Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα ενός νέου με διπλή υπηκοότητα (Ελληνορώσος), ο οποίος μετά από ένα τουρνουά αγανάκτησε και ενώ με την Ελλάδα θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες συμμετοχής σε διεθνή τουρνουά, τελικά επέλεξε να πάει στη Ρωσία.

Ο Στέφανος λοιπόν, παρά τις αντίξοες συνθήκες και τις δυσκολίες, έχει βάλει το όνομά του μεταξύ των κορυφαίων στον κόσμο. Μάλιστα αρκετοί ειδικοί του τένις όπως ο Τζον Μακενρό ή ακόμη και ο ίδιος ο μεγάλος χαμένος της Κυριακάτικης αναμέτρησης Φέντερερ, λένε ότι “ήρθε για να μείνει”. Πόσο όμως μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, σε μια Ελλάδα που τα μυαλά φουσκώνουν πανεύκολα (πόσα παραδείγματα έχουμε δει τύπου Φετφατζίδη, Σχορτσιανίτη, Τσακαλίδη, Νίνη και άλλων που ενώ είχαν όλα τα φόντα, έμειναν… “πυροτεχνήματα” αφήνοντας την πρόσκαιρη επιτυχία να πάει στο κεφάλι τους);

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τόσο ο Τσιτσιπάς, όσο και η Μαρία Σάκκαρη (η οποία επίσης πραγματοποίησε εξαιρετική πορεία και δεν θα πρέπει να αγνοηθεί από κανέναν) όχι μόνο θα μείνουν, αλλά θα αναγκάσουν κι ένα ολόκληρο έθνος να ασχολείται με ένα άθλημα το οποίο μέχρι σήμερα θεωρούσε του… πεταματού! Είναι τέτοια η προσήλωση, η αποφασιστικότητα και η θέλησή τους να πετύχουν που θα επιμείνουν μέχρι να το κατορθώσουν. Και αυτό το… μικρόβιο δύσκολα φεύγει.

Κάτι ακόμα που φαίνεται να τους ωθεί προς την κατεύθυνση αυτή είναι και το περιβάλλον τους, αφού οι γονείς και των δύο έχουν ασχοληθεί επαγγελματικά με το τένις και κατανοούν την πίεση που υφίστανται τα παιδιά τους και το τι απαιτείται από εκείνα ώστε να φτάσουν στο σημείο που θέλουν. Η ταπεινοφροσύνη που επιδεικνύει αυτή τη στιγμή ο Στέφανος, έχοντας όλα τα βλέμματα του κόσμου στραμμένα επάνω του, αποτελεί δείγμα των αρχών με τις οποίες μεγάλωσε.

Ήδη αυτό που έχει καταφέρει ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι ανεπανάληπτο, κάτι πέρα από τη φαντασία ενός λαού που δεν τοποθετεί το τένις ούτε καν στα πέντε πιο δημοφιλή του αθλήματα.

Όμως για τον ίδιο ήταν απλά ένα βήμα που έπρεπε να πραγματοποιήσει. Εμείς βλέπουμε ονόματα τύπου “Ναδάλ” και λέμε “ωχ, δύσκολο”. Ο Στέφανος κοιτάζει τον επόμενο.