Οι προειδοποιήσεις της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας έφτασαν αργά για δύο νεαρές γυναίκες που κατευθύνονταν ήδη στο Rosdale μεταφέροντας στους κατοίκους της περιοχής τρόφιμα που είχαν συγκεντρώσει από δωρεές.
Η Νικόλ Σεφέρη και η Σοφία Ιωαννίδη, χωρίς να το σκεφτούν, αγνόησαν τον κίνδυνο κι αποφάσισαν να κάνουν την υπέρβαση και να συνεχίσουν την επικίνδυνη διαδρομή τους, περνώντας μέσα από τις πυρκαγιές, με μοναδικό οδηγό τους την εφαρμογή επειγόντων περιστατικών της Βικτώριας. Ήταν αποφασισμένες να διεκπεραιώσουν την αποστολή τους και να μεταφέρουν τα μη αλλοιώσιμα προϊόντα που είχαν συγκεντρώσει, προκειμένου να ανακουφίσουν αυτή την επαρχιακή κοινότητα της Βικτώριας που είχε πληγεί από την ξηρασία που χτύπησε την ευρύτερη περιοχή της Gippsland.
Η περιπέτεια για τις δύο κοπέλες είχε αρχίσει μέρες πριν, όταν αψηφώντας δυσκολίες και προβλήματα άρχισαν έναν αγώνα συγκέντρωσης δωρεών με την πεποίθηση ότι ακόμη και η παραμικρή προσφορά μπορεί να κάνει τη διαφορά γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Το ταξίδι τους ήταν μια ανείπωτη περιπέτεια καθώς επί δέκα ώρες διέσχιζαν τις περιοχές που κατάκαιγε η πυρκαγιά με ένα φορτηγάκι γεμάτο προμήθειες και τη φωνή της Siri να προειδοποιεί για τους κινδύνους στο δρόμο.
Όταν τελικά έφτασαν στον προορισμό τους συνειδητοποίησαν ότι οι άνθρωποι εκεί είχαν ανάγκη από κάτι περισσότερο από τα τρόφιμα. Οι εικόνες της ερήμωσης και της εγκατάλειψης που είχε αφήσει πίσω της η παρατεταμένη ξηρασία συγκλόνισαν τις δύο κοπέλες. Η γραφική αγροτική κοινότητα του Rosedale ξαναζούσε τη δική της θλιβερή ιστορία μαρασμού, καθώς η κυβερνητική υποστήριξη δεν είναι αρκετή για τους αγρότες της Βικτώριας.
Η Νικόλ και η Σοφία συγκλονίστηκαν όταν διαπίστωσαν ότι πολλοί αγρότες έχουν επιλέξει να υπομένουν σιωπηρά τις τραγικές συνθήκες διαβίωσής τους μέχρι που οι δυσκολίες δεν μπορούν πια να κρυφτούν.
Ενώ οι δωρεές παρείχαν κάποια ανακούφιση στις οικογένειες του Rosedale, ήταν σαφές ότι μακροπρόθεσμη και ουσιαστική ανακούφιση θα μπορούσε να προέλθει μόνο από σοβαρές μειώσεις στα γενικά έξοδα των κτηματιών.
Σημαντικές μειώσεις στους δημοτικούς φόρους και στις εισφορές γης, θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη διάθεση του πολύτιμου εισοδήματος των αγροτών στη διατήρηση της αγροτικής βιομηχανίας της χώρας που ολοένα και βυθίζεται τα τελευταία χρόνια.
Οι παρατεταμένες περίοδοι ξηρασίας επηρεάζουν τόσο την παραγωγή όσο και την υγεία μας και εμποδίζει τις κοινότητες μας να ασχοληθούν με τις καλλιέργειες.
Το μέλλον της ξεχασμένης αγροτικής βιομηχανίας της Βικτώριας διαβλέπεται θολό. Κάπου – κάπου γράφονται ιστορίες ανιδιοτέλειας που μας θυμίζουν ότι ανάμεσά μας ζουν και κάποιοι αξιοθαύμαστοι και συμπονετικοί άνθρωποι. Είτε πρόκειται για εκείνους που πρόθυμα παρακάμπτουν τις πυρκαγιές για να φτάσουν σε οικογένειες που έχουν ανάγκη, είτε για ανθρώπους που πρόθυμα προσφέρουν από το υστέρημά τους σε αυτούς που είναι λιγότερο τυχεροί.
Ωστόσο, οι απεγνωσμένοι αγρότες θέλουν να πουν την ιστορία τους που γράφουν με μελανά χρώματα η απελπισία και η στέρηση. Αποκαρδιωτικές ιστορίες θυσίας στη γη της αφθονίας γίνονται πλέον η νέα πραγματικότητα της Αυστραλίας.
