Πρωί πρωί με την αυγούλα της Πέμπτης πήρε το δρόμο για το Γενικό Κυβερνείο της χώρας ο Scott Morrison, προκειμένου ο γενικός κυβερνήτης της χώρας να δώσει το επίσημο εναρκτήριο λάκτισμα των επομένων εκλογών. Ως μέρα των εκλογών ορίστηκε η 18η του Μάη. Μέσες άκρες και αυτές οι εκλογές στο διαδικαστικό τους μέρος τουλάχιστον θα είναι όπως τις προηγούμενες . Ανακοινώσεις πολιτικής, αψιμαχίες, επιθέσεις, τρέξιμο, επισκέψεις σε παιδικούς σταθμούς εργοστάσια, εμπορικά κέντρα, πλατιά χαμόγελα, στημένες και μη φωτογραφίες με περαστικούς και κομματάρχες και πάει λέγοντας.

Εκείνο που όμως διαφέρει σε τούτη την εκλογική αναμέτρηση είναι ο ρόλος που θα παίξουν τα έργα και οι ημέρες του προηγουμένου Κοινοβουλίου, ενός Κοινοβουλίου που θα μείνει στην πολιτική ιστορία της χώρας ως ένα από τα πλέον καταστροφικά για το θεσμό της δημοκρατίας στην Αυστραλία. Θα είναι σημαντικός και καθοριστικός για το τελικό αποτέλεσμα.
Από πού να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε για αυτά που εξελίχθηκαν σε αυτό το πραγματικά αξιολύπητο 45ο Κοινοβούλιο; Από την αποτυχία του Malcolm Turnbull να εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή πλειοψηφία; Από την απομάκρυνση πολλών βουλευτών και γερουσιαστών, συμπεριλαμβανομένης ολόκληρης της ηγεσίας του Εθνικού κόμματος είτε λόγω των συνταγματικών διατάξεων για την διπλή υπηκοότητα είτε λόγω σεξουαλικών σκανδάλων (δες Barnaby Joyce);

Από την έξωση του Sam Dastyari λόγω διασυνδέσεων με Κινέζο κροίσο και στενό συνεργάτη του Πεκίνου;

Από τις ρατσιστικές «κορώνες» που παρέλασαν εκεί από γερουσιαστές του κόμματος «Ένα Έθνος»;

Από το πολωτικό δημοψήφισμα για τον γάμο μεταξύ ομοφύλων;

Από την πραξικοπηματική εκδίωξη του πρωθυπουργού και τις ραδιουργίες των ακροδεξιών βουλευτών και γερουσιαστών της κυβέρνησης που υποταγμένοι στα συμφέροντα του εξορυκτικού τομέα, κατακρεούργησαν οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης και εφαρμογής μίας έστω και υποτυπώδους ενεργειακής πολιτικής για την εξασφάλιση ενός βιώσιμου μέλλοντος για τη χώρα, τις τσέπες των καταναλωτών και του επιχειρηματικού τομέα;

Από τα όσα ξεσκέπασε η Βασιλική Έρευνα στο τραπεζικό σύστημα και τη λυσσαλέα αντίσταση του Συνασπισμού στην διεξαγωγή της;

Από τη φορολογική πολιτική του Συνασπισμού και τις περικοπές φόρου που μανιωδώς προσπαθούσε να δώσει στις μεγάλες επιχειρήσεις, φορολογική πολιτική που παρασύρθηκε και χάθηκε σαν μπαλόνι ηλίου;

Το μόνο θετικό που μπορεί να επισυνάψει κανείς στην προηγούμενη κυβέρνηση είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας αν και σ’ αυτόν τον τομέα το θετικό πρόσημο το βάζουμε με επιφύλαξη λαμβάνοντας υπόψη μας την συρρίκνωση των μισθών τα τελευταία χρόνια.

Η αποτυχία αυτής της κυβέρνησης να αναπτύξει το δικό της αφήγημα και να βελτιώσει όχι τις συνθήκες διαβίωσής μας απαραίτητα αλλά τις προοπτικές ανάπτυξης αυτής της χώρας, και βέβαια να ακούσει τις ανησυχίες του εκλογικού σώματος είναι παταγώδης.

Το Εργατικό από την άλλη κατάφερε τα τελευταία έξι χρόνια να ανασυγκροτηθεί, ακούγοντας με περισσότερη προσοχή τον μέσο ψηφοφόρο και υιοθετώντας μία πιο «αριστερίζουσα» προσέγγιση στην ανάπτυξη πολιτικής.

H αστάθεια της εποχής Rudd-Gillard ανήκει πλέον στο μακρινό παρελθόν. Δε χρειάζεται να ρίξει δολάρια στα μάτια των ψηφοφόρων για να σκεπάσει τα εσωκομματικά του προβλήματα. Κατεβαίνει στις επόμενες εκλογές με πολιτικές προτάσεις που έχουν σχεδιαστεί για να αφαιρέσουν μερικές από τις πιο σημαντικές αδυναμίες του φορολογικού συστήματος που ευνοούν τους πλούσιους, επενδύοντας περισσότερα χρήματα στην υγεία και την εκπαίδευση, δίνοντας προτεραιότητα στην παροχή φορολογικών ελαφρύνσεων για άτομα με χαμηλό και μεσαίο εισόδημα, ενώ υπόσχεται, χωρίς βέβαια να έχει ξεκαθαρίσει πως θα το καταφέρει, την άνοδο των μισθών. Επίσης έχει μία κάποια πολιτική για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ζήτημα που ο Συνασπισμός ούτε καν τολμά να αγγίξει καθώς κάθε εσωκομματική προσπάθεια να αναπτυχθεί μία τέτοια πολιτική οδηγεί, κυρίως το Φιλελεύθερο κόμμα σε εμφύλιο.

Οι προσεχείς πέντε εβδομάδες λοιπόν, ανεξάρτητα από τα κλισέ, τα ψέματα και όλα όσα συνεπάγεται, ο όχι και τόσο «ευγενής αγών» για την εξουσία, θα αποδείξουν εάν οι φορολογικές περικοπές, οι στοχοποιημένες δαπάνες αλλά και οι εκστρατείες εκφοβισμού που είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο μεγαλύτερος δημοσιογραφικός όμιλος της χώρας έχει στην φαρέτρα του και ετοιμάζεται να εκτοξεύσει, μπορούν να πείσουν τους ψηφοφόρους να μην αλλάξουν το status quo ή να επιλέξουν το αφήγημα του Εργατικού. Ανεξάρτητα όμως από το αποτέλεσμα, τουλάχιστον το θλιβερό 45ο Κοινοβούλιο πέρασε στην ιστορία.
Στις 18 του Μάη πάμε σε εκλογές, ο λόγος σε εμάς τώρα!