Γνώρισα την αποβιώσασα Δήμητρα και τον αείμνηστο σύζυγό της ιστορικό Αλέκο Αγγελίδη, από επίσκεψή τους στα γραφεία του «Νέου Κόσμου» όπου εργαζόμουν, όταν ακόμα στεγάζονταν στη Russell Street στο σίτι.
Αργότερα και όταν απεβίωσε ο σύντροφος και εμπνευστής της ζωής της, ήλθαμε πιο κοντά μέσω του Συνδέσμου Λογοτεχνών και Συγγραφέων. Μια κάρτα στη γιορτή της και πολλές ευχές, ένα τηλεφώνημα που και που και μια από καρδιάς χειραψία και κουβέντα όταν τα μονοπάτια μας συναντιόντουσαν.
Ανήσυχη και δημιουργική, θέλοντας να διαιωνίσει το έργο του Αλέκου, ίδρυσε το ΑΓΓΕΛΙΔΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ. Το ίδρυμα, δεχόταν «υλικό», έργα συμπαροίκων συγγραφέων, τα οποία έθετε υπόψη του Διοικητικού Συμβουλίου για αξιολόγηση. Πιστή στο Καταστατικό, οργάνωνε κάθε χρόνο ειδική εκδήλωση με καλεσμένους, για να τιμήσει τους βραβευθέντες.
Ομολογώ, ότι κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του Ιδρύματος και δικά μου έργα έτυχαν Επαίνου. Είμαι ευγνώμων για την αναγνώριση. Ας πούμε ότι λειτούργησαν ως τονωτική ένεση να συνεχίσω να πειραματίζομαι. Την ευχαριστώ.
Ως τελευταία αντίο, εναποθέτω στην μνήμη της τον θαυμασμό μου για το ακούραστο ταπεραμέντο της και το πάθος, να κρατήσει ζωντανό το πολύτιμο έργο που άφησε κληρονομιά στην παροικία μας, ο αείμνηστος Αλέκος.
Καλή ανάπαυση αγαπημένη μου φίλη στην αγκαλιά αυτού που αγάπησες. Σε αποχαιρετώ, με έναν κλωνίν βασιλικό από την ιδιαίτερη πατρίδα μου Κύπρο.
Γνωρίζω ότι θα σας κρατά συντροφιά, γιατί η ΚΥΠΡΟΣ είχε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σας.
