Τον Σεπτέμβρη, όταν οι περισσότεροι τουρίστες θα αποχαιρετούν την Ελλάδα, η καταξιωμένη Μελβουρνιώτισα ζωγράφος Μαίρη Ραφαήλ, θα είναι το κύριο πρόσωπο μιας ομάδας που θα πάρει μέρος σ’ αυτό που περιγράφεται ως ‘πολιτιστική τουρνέ’.
«Δέκα ταξιδιώτες με τους οποίους θα περπατήσουμε μαζί, πάνω στα χνάρια των αρχαίων στην Αθήνα, και θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας σε απόμακρα χωριά, στους Δελφούς, την Αράχωβα, τα Μετέωρα, τα Ιωάννινα, τα Ζαγοροχώρια και τα νησιά του Σαρωνικού.
ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
«Με ενδιαφέρει οι ταξιδιώτες να δουν πέρα από την εικόνα. Η δουλειά μου, βέβαια, φαινομενικά, είναι να τους δείξω τον τρόπο να πάρουν μαζί τους, αποτυπωμένο στο χαρτί ή στον καμβά, κομμάτια από την ασύγκριτη ελληνική φύση. Επιδίωξή μου, όμως, είναι να τους εμπνεύσω να δουν και πέρα από την εικόνα. Ν’ αγαπήσουν την Ελλάδα γι’ αυτό που πραγματικά είναι και αξίζει να αγαπηθεί».
Μπορεί τα Ζαγοροχώρια να τους γοητεύσουν και η χαράδρα του Βίκου να τους κόψει την ανάσα, εντούτοις, το βέβαιο είναι ότι η Μαίρη Ραφαήλ, θα εμπνεύσει τους ταξιδιώτες να δουν και πέρα από την εικόνα. Κι αυτό γιατί δεν είναι η τεχνική της ζωγραφικής μόνο που διδάσκει, αλλά ο τρόπος που έχει να δίνει στον άνθρωπο την ικανότητα να υπερβεί το ορατό.
Η ίδια κατάγεται από τα Γιάννενα και ήλθε με τους γονείς της σε νεαρή ηλικία στη Μελβούρνη τη δεκαετία του ’60, με έντονα βιώματα από την ελληνική φύση που φαίνεται να τη γοητεύει.
«Ζωγράφιζα από τότε που θυμάμαι τον κόσμο. Οι σπουδές, απλώς μου έδειξαν τον τρόπο να εκφράζομαι σωστά, να σέβομαι τους κανόνες, χωρίς, ωστόσο, να δεσμεύουν την έμπνευσή μου».
Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΕΙ
«Κάθε φορά που είμαι εκεί με πλημμυρίζουν έντονα αισθήματα συγκίνησης. Δεν ξέρω αν είναι οι εναλλαγές του τοπίου, όπου η γαλήνια ομορφιά της θάλασσας εναλλάσσεται με την άγρια γοητεία των βουνών ή η αγνότητα και η ζεστασιά των ανθρώπων των απόμακρων χωριών. Πηγαίνω, για παράδειγμα, στα Ζαγοροχώρια, και αισθάνομαι τη μοναδικότητα του τοπίου και των ανθρώπων κατάσαρκα.
Ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί ν’ αλλάζει, μπορεί να μην έχει καμιά σχέση με το χθες, όμως τα απόμακρα χωριά της Ελλάδας, δεν χάνουν τίποτε από την αγνότητα και την ιδιαίτερη γοητεία τους».
Παραγωγική, με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο ενεργητικό της για δύο και πλέον δεκαετίες, δίνει επίσης μαθήματα Ζωγραφικής, στο U3a Hastings (Πανεπιστήμιο Τρίτης Ηλικίας), στο στούντιό της ατομικά, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και την ομάδα τριών γενεών Ελληνοαυστραλών μαθητών της που «προέκυψε» μετά τις επιτυχημένες Εκθέσεις Τέχνης Antipodean Palette που διοργανώνει, εδώ και χρόνια, ο Ελληνοαυστραλιανός Πολιτιστικός Σύνδεσμος στη Γκαλερί Steps στο Carlton.
«Αναμφίβολα, η Τέχνη ενώνει τους ανθρώπους και τους δίνει νέα ερεθίσματα που προσθέτουν νέο χρώμα στη ζωή τους. Μιλάμε συχνά για διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού, για τη μετάδοση των αξιών μας και της ελληνικής ταυτότητας στις νεότερες γενιές. Εκείνο που έχω διαπιστώσει με την ύπαρξη και την επικοινωνία τριών γενεών Ελληνοαυστραλών στον ίδιο χώρο, που εκφράζονται μέσα από την Τέχνη, είναι ότι επικοινωνούν αβίαστα και πολλές από τις αξίες που μας χαρακτηρίζουν αναφύονται και ανταλλάσσονται με οικειότητα και ζεστασιά. Εκεί δεν υπάρχουν στεγανά μεταξύ των ανθρώπων. Σε πολλούς δημιουργείται δε έντονη η επιθυμία να επισκεφθούν την Ελλάδα.
Για μένα είναι μεγάλη ικανοποίηση να βλέπω, όχι μόνο να έρχονται στην επιφάνεια νέα ταλέντα στο χώρο της Τέχνης, αλλά συνάμα να δημιουργούνται γέφυρες ανάμεσα σε άτομα που εκπροσωπούν τρεις διαφορετικές γενιές» αναφέρει με έκδηλο ενθουσιασμό η Μαίρη Ραφαήλ.
ΝΕΟΙ ΞΑΝΑ
Μια ανάπαυλα, δυο ρουφηξιές καφέ και ο προβολέας, αυτή τη φορά, στους ηλικιωμένους στους οποίους διδάσκει Ζωγραφική μέσα από τα προγράμματα του Πανεπιστημίου Τρίτης Ηλικίας του Hastings, του παραθαλάσσιου προαστίου όπου μένει η ίδια.
«Αισθάνομαι πραγματικά προνομιούχα γιατί ζω ένα θαύμα. Άνθρωποι που έχουν περάσει το κατώφλι της τρίτης ηλικίας, να γίνονται ξανά νέοι. Να εκφράζονται με δροσιά, ζωντάνια, ρομαντισμό, να ανακαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους που ούτε καν υποψιάζονταν την ύπαρξή τους, ξαφνιάζοντας ακόμα και αυτούς τους ίδιους. Πιστεύω ότι η επίδραση όλης αυτής της διαδικασίας εξακολουθεί να είναι αισθητή μέσα τους και όταν περάσουν το κατώφλι της αίθουσας».
Στενοί φαίνεται να είναι οι δεσμοί της και με τους αυτόχθονες που τους γνώρισε από κοντά και έζησε στο χώρο τους, χωρίς όμως να επιχειρήσει ποτέ να μιμηθεί την τέχνη τους που θαυμάζει απεριόριστα.
«Στα έργα τους υπερτερεί ο συμβολισμός και αυτό είναι κάτι που ανήκει αποκλειστικά σε εκείνους. Αυτοί μόνο γνωρίζουν τα μυστικά αυτής της γης, της κουλτούρας τους και τα εκφράζουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Θα ήταν ιεροσυλία να επιχειρήσει κάποιος από μας να τους μιμηθεί» λέει η ζωγράφος που έχει επίκεντρο τον άνθρωπο.
