Τελειώνει και η Σαρακοστή… για κάποιους τελειώνει αυτή την Κυριακή, των Βαΐων δηλαδή. Έμεινε ένα ακόμα ποδαράκι στην Κυρία Σαρακοστή και ξεκινάμε την πιο «μεγάλη εβδομάδα»…
Το αγαπώ πολύ το Πάσχα… θεωρώ ότι είναι η πιο ωραία γιορτή του χρόνου. Το Πάσχα έρχεται την άνοιξη, την πιο ωραία εποχή του χρόνου στην Ελλάδα και όλα αυτά μαζί κάνουν έναν υπέροχο συνδυασμό. Η ιστορία και τα έθιμα των ημερών είναι πολλά και, αλήθεια, δεν ξέρω τι να σας πρωτοπώ…
Η ανάσταση του Λαζάρου με είχε εντυπωσιάσει πολύ σαν παιδί… Μας έλεγαν την ιστορία στο σχολείο και, όπως και να το κάνουμε, είναι λίγο πιο προχωρημένη από το θαύμα με το κρασί στην Κανά της Γαλιλαίας ή το να περπατάει κάποιος στη θάλασσα. Το να μπορέσει κάποιος να κατακτήσει το θάνατο είναι πολύ σπουδαίο πράγμα και σίγουρα πέρα από την Ανάσταση του ίδιου του Χριστού, η Ανάσταση του Λαζάρου είναι το πιο μεγάλο από όλα τα θαύματα.
Να πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…
Ο Χριστός είχε ένα καλό φίλο τον Λάζαρο, που έμενε στην Βηθανία, λίγο πιο έξω από τα Ιεροσόλυμα και τον είχε πολλές φορές φιλοξενήσει στο σπίτι του μαζί με τις αδελφές του. Ήταν 30 χρόνων, δηλαδή λίγο μικρότερος από τον Χριστό. Κάποια στιγμή, λοιπόν, αρρωσταίνει και καλούν οι αδελφές του τον Χριστό να έρθει και να τον δει… Εκείνος καθυστερεί επίτηδες, ο Λάζαρος πεθαίνει και τότε, αφού πέρασαν τέσσερις μέρες λέει ο Χριστός στους μαθητές του, τώρα πάμε να τον ξυπνήσουμε. Φτάνουν, λοιπόν, στη Βηθανία, παρηγορεί ο Ιησούς τις αδελφές του Λαζάρου και ζητάει να τον πάνε στον τάφο του αδελφού τους. Εκεί, ζητά να μετακινήσουν την πέτρα που κλείνει τον τάφο και ζητάει από τον Λάζαρο να βγει έξω… Αυτός το κάνει και εμφανίζεται ζωντανός στην είσοδο του τάφου του, φορώντας ακόμα τα σάβανα.
Μπορείτε, φυσικά, να καταλάβετε πόσο αυτό το γεγονός έκανε εντύπωση στους ανθρώπους και ιδίως στους ανθρώπους της Εκκλησίας του τότε, τους Ιουδαίους και τους Εβραίους. Πόσο θα ένιωσαν ότι κινδυνεύουν από τον Ιησού και πόσο θα κυνήγησαν τον Λάζαρο μετά.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν που ο Λάζαρος έφυγε από εκεί και συνέχισε τη ζωή του στην Κύπρο και, μάλιστα, στο Κίτιο, όπου δίδαξε τον λόγο του Θεού και έγινε ο πρώτος επίσκοπος Κιτίου. Εκεί έζησε άλλα 30 χρόνια, οπότε πέθανε ουσιαστικά στα 60 του. Τον έθαψαν εκεί και το 900 μ.Χ. μέρος των λείψανων του μεταφέρθηκε στην Κωσταντινούπολη όπου και οικοδομήθηκε ένας μεγάλος ναός στον οποίο εκκλησιαζόταν ο αυτοκράτορας το Σάββατο του Λαζάρου.
Η παράδοση λέει ότι τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ο Λάζαρος δεν γέλασε ποτέ, ίσως γιατί ήξερε τι γίνεται μετά.. Η μόνη φορά που γέλασε ήταν όταν κάποιος έκλεψε μια γλάστρα και είπε δυνατά… «το ένα “χώμα” κλέβει το άλλο “χώμα”». Όπως και να το κάνουμε, όταν κάποιος έχει μια τέτοια εμπειρία στη ζωή του τον σημαδεύει για πάντα.
Στην Ελλάδα η γιορτή του Λαζάρου είναι πολύ σημαντική. Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας φτιάχνουν κάτι νηστίσιμα ψωμάκια που μοιάζουν με ανθρωπάκια σαβανωμένα. Τα ψωμάκια αυτά τα λένε λαζαράκια. Σε κάποιες περιοχές τα κάνουν γεμιστά με ξηρούς καρπούς και ξερά φρούτα και σε άλλες όχι.
Επίσης, την ημέρα αυτή σε αρκετές περιοχές έλεγαν τα κάλαντα της ημέρας. Τα κάλαντα αυτά τα έλεγαν κυρίως κορίτσια τα οποία αφού είχαν μαζέψει λουλούδια και στόλιζαν με αυτά μικρά καλαθάκια τα γέμιζαν με τα καλούδια που τους έδιναν στα σπίτια που επισκεπτόντουσαν.
Η επόμενη μέρα είναι η Κυριακή των Βαΐων όπου ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα. Και έτσι ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα των παθών.
Θεωρητικά, την Κυριακή των Βαΐων μπορούμε να φάμε ψάρι και κάποιοι λένε ότι μπορούμε να φάμε και αυγό. Λέω θεωρητικά γιατί κάποιοι θεωρούν ότι η μόνη μέρα που επιτρέπεται το ψάρι στη Σαρακοστή είναι στις 25 Μαρτίου στον Ευαγγελισμό.
Εύχομαι να μοιράζεστε τις συνταγές αυτές της παράδοσης με τα παιδιά σας. Είναι νομίζω πολύ σημαντικό όλη αυτή η γνώση να περνάει και στις επόμενες γενιές. Ελπίζω λοιπόν να δοκιμάσετε τα λαζαράκια μας και να μας πείτε τις εντυπώσεις σας!
Καλό Πάσχα!
