Είναι γνωστό πως γλώσσα και πολιτισμός είναι αλληλένδετες έννοιες. Έτσι λέμε και είναι σωστό, πως η γλώσσα είναι φορέας πολιτισμού. Αυτό που απαιτείται, επομένως, για την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης είναι η αποτελεσματική διδασκαλία και η επαρκής μάθηση της γλώσσας. Το γεγονός πως η Ελληνική γλώσσα είναι ιδιαίτερα διεισδυτική σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, είναι χαρακτηριστικό στο τι προσφέρει αυτή σε αυτές. Η ελληνική είναι δημοφιλής γιατί προσφέρει πολιτισμικότητα σε όλες και αυτός είναι ο λόγος που διεισδύει σε όλες με το σπαθί της. Με όπλο τις ελληνικές λέξεις ολκής που διαθέτει καλλιεργεί την κριτική σκέψη, πως χωρίς αυτές είναι αδύνατο κάποιος να ανεβεί τα σκαλοπάτια του πολιτισμού.

Σήμερα θα δούμε παραστατικά την επιρροή της Ελληνικής γλώσσας στη σημερινή Ιταλική και πόσο καλά ως Έλληνες τη γνωρίζουμε.

Ένα παράδειγμα της ισχύος αλλά και της επιρροής της Ελληνικής γλώσσας σε διεθνές επίπεδο είναι η ομιλία στη Ρώμη του νεαρού Πέτρου Καψάσκη, υποψήφιου Διδάκτορος Πολιτιστικής Διπλωματίας. Το θέμα της ομιλίας του στη Ρώμη είχε τίτλο «Ρώμη και Αθήνα, οι αιώνιες πόλεις». Ο Δρ Καψάσκης μίλησε στα ιταλικά χρησιμοποιώντας μόνο Ελληνικές λέξεις. Ας δούμε ένα μικρό απόσπασμα της ομιλίας του.

Προσέξτε το άκρως πρωτότυπο και πολύτιμο περιεχόμενο και κριτικό συμπέρασμα που προσφέρει η ελληνική γλώσσα στην κριτική σκέψη.

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΤΟΥ

Il Nemico del Popolo e la Crisi Etica e’ una retorica contro l’epidemia dell’ omogeneita’. Il trionfo dell’ etica sulla mania di far polemica e’ l’apoteosi dello scetticismo critico che si trova in antitesi con la cachessia di quello ipocrita. «Il Nemico del Popolo», e’ il titolo della mia tesi, e’ una metafora inspirata dal dramma di Henrik Ibsen. Il protagonista Dr. Stockmann e’ un autentico paradigma del anti-idolo; una figura eroica che si trova agli antipodi del sistema politico del periodo storico in cui vive.

La mia priorita’ non e’ di sintetizzare e/o analizzare le miriadi d’ agonie del protagonista del drama di Ibsen, bensi’ quella di usare il suo paradigma come un antidoto alla genesi del dogma laico e alla necrosi psichica e spirituale del «cosmos» in cui viviamo oggi.

In sintesi, l’emfasi verra’ data alla metamorphosi sociale che avvera’ solo attraverso la metamorfosi della monade. In questa plethora di simboli ritrovιamo non solo il sintomo della crisi economica che ha stigmatizzato la nostra epoca, ma anche l’ ellipsis del pensiero critico che ha generato il carcinoma della «Crisi Etica». La scuola ha perso il suo ruolo e la pedagogia e’ diventata anemica. Il poema epico sembra un sindromo emetico e gli eroi ormai si possono incontrare solo nei cimiteri. Il simmetrico ha dato il suo posto al antisimmetrico e l’estetica e’ di moda paragonarla ad un’ idea eretica. Siamo caustici con l’eterogeneita’ perche’ ci piace vivere in armonia con gli epigoni dell’ omogeneita’ e della tirannia. L’ armonia e’ persa dentro l’ agonia e il pathos e’ diventato anomalia che porta l’uomo alla pseudo-idolatria, simbolo caratteristico della demonecrazia. La mania per l’effimero e l’estremo egoismo ci ha portato sull’ orlo dell’ anathema e del paralogismo. L’esodo dalla crisi non lo si trovera’ nel idiotismo bensi’ in ideali come l’ethos, il pathos e l’ antropocentrismo.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ Ή ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΠΡΩΤΟΣΥΛΛΗΨΗ

Ο Εχθρός του Λαού και η ηθική κρίση είναι μια ρητορική κατά της επιδημίας που έφερε η ομοιογένεια. Ένας θρίαμβος της ηθικής επί της μανίας για πολεμική, η αποθέωση της κριτικής σκέψης κατά της καχεξίας της υποκριτικής σκέψης. «Ο Εχθρός του Λαού», που είναι ο τίτλος της ομιλίας μου, είναι μία μεταφορά εμπνευσμένη από το δράμα του Ερρίκου Ίψεν. Ο πρωταγωνιστής, Δρ. Στόκμαν, είναι το αυθεντικό παράδειγμα του αντι-ειδώλου, μια ηρωική φιγούρα που στέκει στον αντίποδα του πολιτικού συστήματος της εποχής του. Η προτεραιότητά μου δεν είναι να συνοψίσω ή να αναλύσω τις μυριάδες αγωνίες τού πρωταγωνιστή τού ιψενικού δράματος, αλλά να χρησιμοποιήσω το παράδειγμά του σαν αντίδοτο στη γέννηση στερεοτύπων και λαϊκών δογμάτων που σκοπό έχουν την νέκρωση της ψυχής του κόσμου στον οποίον ζούμε σήμερα. Συνοπτικά, η έμφαση θα δοθεί στη μεταμόρφωση της κοινωνίας μας που θα επέλθει μόνο με τη μεταμόρφωση της μονάδας.

Μέσα σε αυτή την πληθώρα συμβόλων δεν βρίσκουμε μόνο το σύμπτωμα της οικονομικής κρίσης που στιγμάτισε την εποχή μας, αλλά και την έλλειψη της κριτικής σκέψης, η οποία γέννησε το καρκίνωμα της ηθικής κρίσης.

Το σχολείο έχασε πια τον ρόλο του και η παιδαγωγία έγινε ανεμική. Το επικό ποίημα μετουσιώθηκε σε εμετικό σύνδρομο και οι ήρωες τώρα πια βρίσκονται μόνο στα κοιμητήρια. Το συμμετρικό έδωσε την θέση του στο αντισυμμετρικό και η αισθητική έγινε της μόδας να την παρομοιάζουμε με μια ιδέα αιρετική. Είμαστε καυστικοί με την ετερογένεια, καθώς μας αρέσει να ζούμε σε αρμονία με τους τυράννους επίγονους της ομοιογένειας. Η αρμονία χάθηκε μέσα στην αγωνία και το πάθος έγινε ανωμαλία που ωθεί τον άνθρωπο στην ειδωλολατρία, χαρακτηριστικό σύμβολο της δαιμονοκρατίας. Η μανία για τον εφήμερο και τον άκρατο εγωισμό μας, έφερε το ανάθεμα και τον παραλογισμό. Η έξοδος από την κρίση δεν βρίσκεται στον «ιδιωτισμό», αλλά σε ιδέες όπως το ήθος, το πάθος και ο ανθρωποκεντρισμός.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εδώ ακριβώς ζητείται η δική σας κριτική σκέψη!