Την Κυριακή 12 του Μάη θα γίνει το μνημόσυνο της Δήμητρας Αγγελίδη. Συγγενείς και φίλοι θα πούμε το τελευταίο Αντίο στην αγαπημένη μας συντρόφισσα.
Ήταν συντρόφισσα η Δήμητρα, της άρεσε η συντροφιά, η παρέα, η συναναστροφή, η ανταλλαγή απόψεων, μαχητική και αυστηρή στην κρίση της, για μερικούς ίσως δύσκολη.
Μου έλαχε να την γνωρίσω από κοντά, τα τελευταία χρόνια της ζωής της συνδεθήκαμε αδελφικά. Φάγαμε μαζί, διασκεδάσαμε, συζητήσαμε, διαπληκτιστήκαμε, αγαπηθήκαμε.
Εγώ την αγάπησα, χωρίς πώς γιατί και διότι, κι εκείνη το ίδιο μου το΄δειξε με πολλούς τρόπους.
Η Δήμητρα Αγγελίδη σύζυγος του Αλέκου Αγγελίδη και μητέρα δύο αγοριών, έζησε εδώ στη Μελβούρνη μαζί μας και μοιράστηκε μαζί μας την πίκρα του ξενιτεμού και τον αγώνα για την καλυτέρευση της ζωής, χωρίς να λησμονήσει ή να μετριαστεί ο πόθος του επαναπατρισμού. Δύο φορές πήρε τη μεγάλη απόφαση αλλά δεν τα κατάφερε, πάλι εδώ επέστρεψε, σε μας, είχε δεθεί μαζί μας.
Ο Αλέκος Αγγελίδης γνωστός στην παροικία, άνθρωπος λόγιος, συγγραφέας και μελετητής της Ιστορίας, ήταν αυτός που μαζί ιδρύσαμε τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας το 1992, μαζί με άλλους συγγραφείς της παροικίας.
Συνεργάστηκα μαζί του για μικρό χρονικό διάστημα, δυστυχώς ο θάνατος σταμάτησε τη ζωή του κι εμείς χάσαμε έναν καλό φίλο και έναν άξιο άνθρωπο.
Η Δήμητρα στάθηκε πάντα αυτό που είπα παραπάνω, καλή συντρόφισσα για τον Αλέκο πρώτα-πρώτα. Ήταν πάντα καλή βοηθός και συνεργάτης, επιμελείτο τα έργα του, τότε που δεν είχαμε τις ευκολίες που μας προσφέρει η τεχνολογία σήμερα. Δακτυλογραφούσε τα έργα του σε παλιές γραφομηχανές. Κι εμείς που δουλέψαμε τότε γνωρίζουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε μ΄ εκείνο το σύστημα.
Λέω συντρόφισσα γιατί πάντα ήσαν μαζί, αγαπημένοι, το σωστότερο είναι ερωτευμένοι. Παντρεύτηκαν από έρωτα και συμφωνία και αφοσίωση στα κοινωνικά ιδεώδη και την υπεράσπιση του λαού. Από νέοι είχαν πιστέψει στη δύναμη του ανθρώπου να γίνει καλύτερος και δικαιότερος και το κοινωνικό σύστημα να αναγνωρίσει δικαιώματα ελευθερίας και δικαιοσύνης στο λαό.
Ο πατέρας της Δήμητρας πρόσφερε πολλά σ΄αυτόν τον αγώνα, ακόμη και τη ζωή του. Η Δήμητρα έζησε ορφανή μέσα σε κείνους τους δύσκολους καιρούς του εμφύλιου σπαραγμού. Στον Αλέκο βρήκε στήριγμα, αγάπη, έρωτα και προστασία. Εμείς που τον γνωρίσαμε μπορούμε να πούμε ότι ήταν άνθρωπος εξαίρετος, όταν τον πλησίαζες ένοιωθε πως έχεις να κάνεις με καλόν άνθρωπο.
Έτσι η Δήμητρα ήταν τυχερή στην παντρειά της και έζησε καλά, όπως λέμε, αλλά η τύχη ζήλεψε και ο Αλέκος πέθανε νωρίς.
Τότε η Δήμητρα Αγγελίδη δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν εγκατέλειψε τη ζωή και τον αγώνα γιατί ήταν αγωνίστρια.
Επιμελήθηκε έργα του Αλέκου αδημοσίευτα, εξέδωσε βιβλία, ίδρυσε το Αγγελίδειο Ίδρυμα που έργο του είχε τη βράβευση βιβλίων συγγραφέων της παροικίας και με τον τρόπο αυτό ενθάρρυνε και στήριζε τους λογοτέχνες.
Παράλληλα, δεν έμεινε στην άκρη, συναναστρεφόταν με φίλους, σύχναζε σε κλαμπ ηλικιωμένων υπηρετώντας και σε θέσεις ευθύνης, πρόθυμη να προσφέρει όσο μπορούσε.
Εκτός του ότι εμείς που την γνωρίσαμε καλύτερα μπορούμε να πούμε ότι ήταν άριστη τεχνίτης, τα κεντήματα και τα πλεξίματά της είναι πραγματικά αριστουργήματα, και θα έλεγα ότι οι κληρονόμοι της θα πρέπει να τα δώσουν σε κάποιο μουσείο. Δεν έχω δει πουθενά τέτοια τέχνη. Βλέπουμε λοιπόν ότι η Δήμητρα ήταν εξαιρετικός τύπος ανθρώπου.
Κανονική στο ανάστημα, λεπτή, ευκίνητη, εύστροφη, σβέλτη, ακούραστη, είχα θαυμάσει την αντοχή της, ολιγόφαγη, δραστήρια, έτοιμη να διαφωνήσει μαζί σου, αυστηρή στην κρίση της, δίκαια και ολιγαρκής. Τι άλλο να πω για τη φίλη μου τη Δήμητρα Αγγελίδη. Συνδεθήκαμε πολύ μετά το θάνατο του Αλέκου.
Το λιγότερο μια φορά την εβδομάδα είμαστε μαζί και χαιρόμαστε τη συντροφιά, μαζί φάγαμε, ήπιαμε, καπνίσαμε, κουτσομπολέψαμε, λύσαμε όλα τα κοινωνικά προβλήματα, μαλώσαμε, τα φτιάξαμε, αγαπηθήκαμε. Εγώ την αγάπησα, την πόνεσα στην αρρώστεια της κι εκείνη πρέπει να μ΄αγάπησε,μου το΄δειξε με πολλούς τρόπους.
Εκείνο που θαύμασα στη Δήμητρα Αγγελίδη πάνω απ΄όλα ήταν το κουράγιο της και η αντιμετώπιση της αρρώστειας της. Δεν διαμαρτυρήθηκε, δεν αγανάκτισε, δεν μουρμούρισε, δεν κιότεψε, ήταν σπουδαία, ήταν παλικάρι.
Καλή μου, αξέχαστη φίλη, Αντίο, ο κόσμος του τόσο αγάπησες και νοιάστηκες.
Κι αγωνίστηκες για την καλή του πορεία σε ευγνωμονεί. Πάλαιψες παλικαρίσια.
Αντίο Δήμητρα.
