ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ από τις πρώτες αντιδράσεις εδώ στην Αυστραλία, θα πρέπει να σημειώσω ότι η επιλογή του νέου Αρχιεπισκόπου έγινε δεκτή με ικανοποίηση. Όλοι με τους οποίους συνομίλησα μου είπαν ότι ο Πατριάρχης και η Ιερά Σύνοδος έκαναν «σοφή επιλογή».

ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ιδιαίτερα στο γεγονός ότι ο νέος Αρχιεπίσκοπος είναι νέος και μορφωμένος. Άσε που ξέρει και την Αυστραλία αφού έχει σπουδάσει και εδώ και, συγκεκριμένα, στον τομέα της Βιοηθικής του Πανεπιστημίου Monash (Master of Bioethics).

ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ, τις εγκύκλιες σπουδές του παρακολούθησε στη γενέτειρά του Κρήτη και τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της Ανωτέρας Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Πανεπιστημίου. Μεταπτυχιακές σπουδές πραγματοποίησε στον τομέα της Χριστιανικής Ηθικής του Πανεπιστημίου Βοστώνης (Master of Sacred Theology), στον τομέα της Ιστορίας Επιστημών του Πανεπιστημίου Harvard (Master of Arts) και στον τομέα της Βιοηθικής του Πανεπιστημίου Monash (Master of Bioethics). Η διδακτορική του διατριβή εγκρίθηκε με βαθμό «άριστα» από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης.

ΣΤΗΝ τελική τριάδα της επιλογής του υποψήφιοι ήταν ακόμα ο Ελπίδιος Καραλής και ο Κυρίλλος Ζήσης.

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ, που σπούδασε φαρμακοποιός, προέρχεται από τη Μελβούρνη, είναι ικανότατος και λέγεται ότι θα τοποθετηθεί Μητροπολίτης Βικτώριας.

ΟΠΟΤΕ, μετά την εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου το ενδιαφέρον εστιάζεται σε πόσες μητροπόλεις θα γίνει η Αυστραλία και ποιοι θα είναι οι μητροπολίτες.

Ο ΜΟΝΟΣ σίγουρος είναι ο Δορυλαίου Νίκανδρος της Αδελαΐδας. Όλα τα άλλα «παίζονται», με τον Απολλωνιάδας Σεραφείμ, που ήλπιζε να είναι ο νέος Αρχιεπίσκοπος, να βρίσκεται σε δυσμενή θέση και, μάλλον, θα εγκαταλείψει την Αυστραλία.

ΕΚΕΙΝΟΣ που απέτυχε παταγωδώς (και έπεσαν έξω και οι προβλέψεις της στήλης) είναι ο παλαιός γνώριμός μας Προικοννήσου Ιωσήφ.

ΠΑΡΑ την επιθυμία του να γίνει νέος Αρχιεπίσκοπος και παρά τις προσπάθειες των υποστηρικτών του ο Πατριάρχης δεν του έκανε την χάρη.

ΟΠΟΤΕ, Αυστραλία «γιοκ», πλέον, για τον Προικοννήσου Ιωσήφ.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ δεν θα περιοριστούν μόνο σε Μητροπόλεις και Μητροπολίτες. Πιθανότατα θα φθάσουν και έως τους λαϊκούς.

ΛΕΓΕΤΑΙ, για παράδειγμα, ότι ο Κώστας Κόντης, κορυφαίο στέλεχος της Αρχιεπισκοπής (ο οποίος για άγνωστους λόγους δεν κλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους άλλους επιφανείς λαϊκούς από την Αυστραλία) μάλλον θα παραιτηθεί από μερικά από τα αξιώματα που κατέχει μετά την ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου.

ΠΑΜΕ παρακάτω: Την άλλη εβδομάδα ψηφίζουμε! Και ως παροικία είμαστε ανύπαρκτοι. Εξ όσων γνωρίζω, ούτε συνολικά, ούτε μεμονωμένα οι φορείς μας δεν πλησίασαν τα κόμματα και τους υποψηφίους για να θέσουν τα αιτήματά μας και να αποσπάσουν υποσχέσεις. Τίποτα! Σαν να μην έχουμε κανένα πρόβλημα. Μόνο ο «Νέος Κόσμος» τους θέτει επιτακτικά κάποια ζητήματα και τους δεσμεύει. Ο «Νέος Κόσμος» και ο Γιώργος Ζάγκαλης!…

ΘΥΜΑΜΑΙ παλιά η Κοινότητα έκανε ανοικτές συγκεντρώσεις, καλούσε τους πολιτικούς, καλούσε και τους ομογενείς και έβαζαν μπροστά κάποια πράγματα. Τώρα σιωπή από παντού. Τουλάχιστον δημόσια…

ΣΥΜΠΑΘΕΣΤΑΤΗ και αξιοπρεπέστατη η κυρία Κατερίνα Παναγοπούλου, που είναι ειδική πρωθυπουργική σύμβουλος για τον Απόδημο Ελληνισμό και η οποία βρέθηκε στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες μετά τις εξηγήσεις που έδωσε για τις διακοπές που έκανε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, στο σκάφος που του είχε παραχωρήσει ο αείμνηστος σύζυγός της.
Η κυρία Παναγοπούλου, εκτός από Ειδική Σύμβουλος της Γενικής Γραμματείας του πρωθυπουργού «για θέματα που αφορούν τον ελληνισμό της διασποράς», είναι και η Εθνική Πρέσβυς της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τον Αθλητισμό, την Ανοχή και το Ευ Αγωνίζεσθαι και Πρόεδρος του Πανελληνίου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών «ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ». Όπως αναφέρεται στην απόφαση «παρέχει τις υπηρεσίες της στον Πρωθυπουργό χωρίς να λαμβάνει μισθό, αποζημίωση ή άλλη οικονομική απολαβή».

Η ίδια είχε πει ότι από τη νέα της θέση «θα συνεχίσει να κάνει πιο οργανωμένα πλέον, αυτό που κάνει επί 21 συναπτά έτη εθελοντικά. Να έρχεται, δηλαδή, σε επαφή με τους Έλληνες του εξωτερικού και να κρατάει ζωντανή τη σχέση τους με την πατρίδα. Το γεφύρωμα αυτό της Ελλάδας με τους Έλληνες του εξωτερικού το έχει ανάγκη η πατρίδα μας, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε πολιτική τοποθέτηση».
Μάλιστα, όπως αναφέρει, «υπάρχουν πολλοί Έλληνες του εξωτερικού που θέλουν να προσφέρουν στην πατρίδα τους και στους ιδιαίτερους γενέθλιους τόπους τους», σε συνεργασία με την Ελληνική Πολιτεία και τους φορείς της Αυτοδιοίκησης.
Όλα καλά και όλα ωραία… Πάντως, με την Αυστραλία, από όσα γνωρίζουμε, δεν έχει επικοινωνήσει ακόμα. Και επειδή την θεωρούμε άξια θα προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε εμείς μαζί της για να δούμε τι έχει κατά νου για μας…

Σ.Χ.

ΤΑ ΛΙΜΝΑΖΟΝΤΑ νερά στο πεδίο της λεγόμενης ελληνοαυστραλιανής λογοτεχνίας, σε όλα τα είδη της, έχουν κατακάτσει εδώ και αρκετό καιρό. Απειλούν έτσι να γίνουν μόνιμη κατάσταση, να παγιωθούν, αν δεν το έχουν κάνει ήδη.

Η ΝΤΟΠΙΑ, παροικιακή, λογοτεχνική παραγωγή, αλλά και κίνηση, παρά τις όποιες τραγικά ελάχιστες εξαιρέσεις, έχει φτάσει σε σημείο ναδίρ, τόσο από ποσοτική όσο –και κυρίως– από ποιοτική άποψη.

ΜΕ ΒΑΣΗ αυτό το δεδομένο, λοιπόν, η έλευση του Φεστιβάλ Ελλήνων Συγγραφέων (ή Ελληνικού Φεστιβάλ Συγγραφέων – πέστε το όπως θέλετε), αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, το σωστό και επιβεβλημένο βήμα προς τα μπροστά – αν και κάπως καθυστερημένο.

ΔΕΝ θα το χαρακτήριζα ως -κατ’ ανάγκη- κεραυνό εν αιθρία, αλλά ως την ενδεδειγμένη αυτή προσπάθεια να εξέλθουμε –εάν θέλουμε– από το εν λόγω λίμνασμα που βασικά είναι ένα σημείο καμπής.

ΣΗΜΕΙΟ καμπής γιατί πρέπει κάποια στιγμή ό,τι ονομάζουμε σήμερα «ελληνοαυστραλιανή λογοτεχνία» να μεταβληθεί εδώ και τώρα σε ένα άκρως εξωστρεφές πρόταγμα και όχι να συνεχίζει να ενδοσκοπεί τις περισσότερες φορές –σχεδόν πάντα–χωρίς αντίκρισμα και για ερμητικά κλειστή, εσωτερική κατανάλωση.

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ εκπροσώπων από άλλες μεταναστευτικές κοινότητες της Βικτώριας, αλλά και ιθαγενών, είναι το δεύτερο, αλλά της ίδιας ύψιστης σημασίας βήμα προς την έξοδο της «ελληνοαυστραλιανής λογοτεχνίας» στο ευρύτερο γίγνεσθαι, άρα και της κοινωνικοποίησής της.

ΦΥΣΙΚΑ, θα υπάρξουν και άλλες αφορμές να μιλήσουμε για το εν λόγω Φεστιβάλ, το οποίο έρχεται μερικά χρόνια μετά από εκείνο το Φεστιβάλ στο Wheelers Centre, εκπληρώνοντας τους οραματισμούς βασικά της κ. Ελένης Νίκα, πρώην πανεπιστημιακού στο La Trobe και της τότε οργανωτικής ομάδας.

ΑΠΟ την πλευρά μου, καλώ όλους/ες εκείνους/ες που ενστερνίζονται αυτές τις απόψεις, που αγωνιούν για την πορεία της λογοτεχνίας τόσο στη διασπορά όσο και στην Αυστραλία γενικότερα, να παρακολουθήσουν με ενθουσιασμό τα δρώμενα στο πλαίσιο του επερχόμενου Φεστιβάλ, αλλά και να συνεισφέρουν, εάν θέλουν, όπως κρίνουν καλύτερα.

Δ.Τ.

ΞΕΚΙΝΗΣΕ η τελική φάση της A-League και μας έπιασε… μελαγχολία. Δεκαέξι χιλιάδες, λέει, βρέθηκαν στο γήπεδο στον αγώνα της Βίκτορι με το Ουέλινγκτον. Ούτε καν! Όσοι είδαν το παιχνίδι από κοντά ξέρουν ότι εδώ και καιρό η Ομοσπονδία… «φουσκώνει» τους αριθμούς προς αποφυγήν παραδοχής της πραγματικότητας, ότι δηλαδή οι κερκίδες έχουν αδειάσει. Σε ένα τέτοιο ματς υπό φυσιολογικές συνθήκες, το ΑΑΜΙ θα έπρεπε να ήταν ασφυκτικά γεμάτο, αφού οι συνθήκες ήταν ιδανικές (Παρασκευή βράδυ, καλός καιρός, δυνατές ομάδες), όμως πλέον οι φίλαθλοι έχουν γυρίσει την πλάτη στο προϊόν που προσπαθεί να τους πασάρει η Ομοσπονδία.

ΚΑΙ όπως όλα δείχνουν, κάτι τέτοιο θα εξακολουθήσει να συμβαίνει, όσο οι άνθρωποι που διαχειρίζονται το άθλημα συνεχίζουν να λειτουργούν με γνώμονα το κέρδος και τις επενδύσεις. Η ημέρα αυτή, όμως, φαίνεται ότι θα κάνει καιρό να έρθει, αφού όπως δήλωσε ο υπεύθυνος της A-League, Γκρεγκ Ο’ Ρουρκ στο πρόσφατο συνέδριο της Ομοσπονδίας στη Μελβούρνη, «δεν μπορείς να ζητήσεις από έναν επενδυτή να σου κόψει μια επιταγή και ύστερα να γυρίσεις και να του πεις “αν δεν παίξεις καλά, θα υποβιβαστείς!”, δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο». Με βάση αυτές τις ενδείξεις, τα πράγματα μάλλον θα γίνουν χειρότερα προτού γίνουν καλύτερα στο δύσμοιρο αυστραλιανό ποδόσφαιρο…

Α.Α.