Στις 31 Αυγούστου του 1902 εγκρίθηκε ομόφωνα σε Γενική Συνέλευση το πρώτο Καταστατικό της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας της Μελβούρνης και του ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, του πρώτου ορθόδοξου ναού της πόλης. Στο Καταστατικό αυτό συμπεριλήφθηκαν το Πιστεύω, οι Δέκα Εντολές και 18 άρθρα που καθόριζαν τη δομή και λειτουργία της νέας συλλογικής οργάνωσης. Ένας από τους όρους του αφορούσε την υπαγωγή της εκκλησίας του Ευαγγελισμού στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας -σχεδόν μετά από μια δεκαετία προσπαθειών για την εξασφάλιση ιερέα από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων- και τον ταυτόχρονο αποκλεισμό αλλοεθνών ορθόδοξων.
Ποιοι ήταν οι λόγοι που ώθησε τους ορθόδοξους Έλληνες να αναζητήσουν την αλλαγή της υπαγωγής της εκκλησίας τους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Είχαν σύμφωνα με την ορθόδοξη εκκλησιαστική παράδοση το περιθώριο επιλογής της εκκλησιαστικής τους Αρχής; Ποιες ήταν οι ιδεολογικο-πολιτικές καταβολές της επιλογής τους και πώς αυτές διαμόρφωσαν τη συσπείρωση τους σε συγκρουόμενες ομάδες μεταξύ ορθόδοξων;
Η πλούσια συλλογή του Ιστορικού Αρχείου Δαρδάλη του Πανεπιστημίου La Trobe στην οποία συμπεριλαμβάνεται και μεγάλο μέρος της αλληλογραφίας των πρωταγωνιστών αυτής της κίνησης, μπορεί να σταθεί αρωγός και πολύτιμο εργαλείο για την ερμηνεία της δράσης των πρωταγωνιστών αλλά και των ιδεολογικών καταβολών των συγκεκριμένων επιλογών τους. Μέσω τον πολυάριθμων πληροφοριών που αναδύονται στους ερευνητές από τις επιστολές και τα επίσημα πρακτικά των εκκλησιαστικών αρχών, όπως η σύγκρουση των Ελλήνων ηγετών της Μελβούρνης με τον πρώτο ιερέα από το Πατριαρχείο Ιερουσαλήμ, η αποστροφή στην «αντεθνική» δράση του, τα επιχειρήματα που επιστρατεύονται για την ανάγκη αλλαγής της υπαγωγής της εκκλησίας τους, οι τρόποι επικοινωνίας και επιρροής που δέχονται από τα έντυπα που προωθούν την εθνική ιδέα από το ελληνικό κέντρο καθίσταται δυνατή η τοποθέτηση της ιδεολογικής και πολιτικής τους υποστήριξης στο Ελληνικό Κράτος μέσω ενός κρατικού θεσμού όπως είναι «εθνικοποιημένη» Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδας από την οποία ζητούν να νομιμοποιηθεί η οργάνωση τους, η Κοινότητα τους, η Εκκλησία τους.
*Η Γεωργία-Τζουλιάνα Χαρπαντιδου είναι πτυχιούχος της Σχολής Διοίκησης και Οικονομίας του ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης, πτυχιούχος του τμήματος Κοινωνιολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου και Μεταπτυχιακού στο ίδιο Πανεπιστήμιο με ειδικότητα στον Κοινωνικό Αποκλεισμό και τις Μειονότητες. Η διατριβή του Μεταπτυχιακού της είχε θέμα τις «Αφηγήσεις πρώην μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας» και αφορούσε την ανασυγκρότηση πολιτικών ταυτοτήτων μέσα από την μεθοδολογική προσέγγιση της βιογραφικής αφήγησης. Από το 2014 έως το 2018 εργάστηκε στην Ελληνική Κοινότητα της Μελβούρνης ως ερευνήτρια της ιστορίας και των αρχείων της. Αυτό στάθηκε και η αφορμή για την συνέχιση της ακαδημαϊκής της έρευνας στο θέμα της Οργάνωσης της Ελληνικής Διασποράς στην Αυστραλία μέσα από το πλαίσιο εκπόνησης Διδακτορικής Διατριβής που ξεκίνησε το Μάρτιο του 2015 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Στο παρελθόν εργάστηκε σε θέσεις διαχείρισης ευρωπαϊκών προγραμμάτων στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας.
