Η ενθρόνιση του νέου μας Αρχιεπισκόπου, οι ελληνικές εκλογές and the Greek Freak

ΟΜΟΛΟΓΩ πως ξαφνιάστηκα με τον αριθμό των ομογενών που πήγαν από όλη την Αυστραλία στο Σίδνεϊ για την υποδοχή του νέου Αρχιεπισκόπου κ. Μακαρίου αλλά και που θα ξαναπάνε για την ενθρόνισή του!

ΠΡΩΤΟΙ και καλύτεροι οι πατριώτες του, οι Κρητικοί, με επικεφαλής τον Αντώνη Τσουρδαλάκη μιας και ο νέος μας ποιμενάρχης είναι Κρητικός και πολύ περήφανος για την καταγωγή τα του.
ΜΙΛΩΝΤΑΣ στην Δέσποινα Παπαγεωργίου του «Κήρυκα» να τι δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος:
«Έχει μια ιδιαίτερη ταυτότητα, και αυτό που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι ότι ο Κρητικός γεννιέται κι αναθρέφεται με ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: το να μπορεί να χωρέσει τον οποιονδήποτε στη ζωή του, στην ύπαρξή του, στην καρδιά του. Και τον ξένο και τον εχθρό και τον φίλο. Γι’ αυτό οι Κρήτες είναι πολύ ζεστοί και φιλόξενοι άνθρωποι. Αυτό δίδει στον Κρητικό και μια άλλη δυνατότητα: να μπορεί να επιβιώνει και να προσαρμόζεται σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν πάει. Γι’ αυτό –το ξέρετε- οι Κρήτες, όπου και αν είναι, έχουν μεγάλες επιτυχίες και μεγαλουργούν και προοδεύουν πάρα πολύ και κάνουν το νησί μας υπερήφανο. Τα παιδιά της Κρήτης παντού έχουν πρόοδο και ευημερία».
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να πω ακόμα πως οι πρώτες δηλώσεις που έκανε ο νέος ποιμενάρχης σε μας στο «Νέο Κόσμο» αλλά και σε άλλα μέσα ενημέρωσης ήταν ενθαρρυντικές. Σταχυολογώ, μερικές απ’ αυτές:
Σχετικά με τον σύγχρονο άνθρωπο, ο Αρχιεπίσκοπος ανέφερε πως το πρόβλημα δεν είναι ότι μπορεί να έχει ευημερία ή χρήματα, που δεν είναι καθόλου κακό, αλλά «ότι μένει μόνο σε αυτά και ξεχνάει τον Θεό, που δίδει νόημα σε όλα αυτά και χαρά».

ΓΙΑ ΤΟ τι θα ήθελε να κάνει από την πρώτη στιγμή στην Αυστραλία:
«Να γνωρίσω όλους τους ανθρώπους, να με γνωρίσουν κι αυτοί και να τους πω ότι τους αγαπώ πολύ και ότι πρέπει να συμπορευτούμε».
Για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ελληνισμός σήμερα στην Αυστραλία, ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι πρέπει απαραιτήτως να στηριχτεί η ελληνική γλώσσα, αλλά ότι ταυτόχρονα «δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την αγγλική γλώσσα», γιατί έτσι θα τεθεί ένα μεγάλο μέρος του εκεί ποιμνίου και των Αυστραλών πολιτών εκτός Εκκλησίας. «Αυτό δεν θα το επιτρέψω», τόνισε. «Θέλω να κάνω ένα άνοιγμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον αυστραλιανό κόσμο. Πιστεύω ότι τώρα είναι ώριμα τα πράγματα για να γίνει και να επιφέρει καρπούς».

Η ΠΙΟ σημαντική δήλωσή του (κατά την κρίση μου) έχει να κάνει με τους νέους μας.
Ερωτώμενος πώς σκοπεύει να προσεγγίσει την ελληνική νεολαία της Αυστραλίας, είπε:
«Νομίζω ότι αυτό το οποίο θέλουν οι νέοι μας σήμερα είναι να δουν λίγη αγάπη από την Εκκλησία». Σκοπός του, να καταλάβουν οι νέοι «πόσο σημαντικό είναι να βάλουμε στη ζωή μας τον Χριστό. Και μετά, θα τους αφήσω να πορευτούν». «Δεν είμαι υπέρ των απαγορεύσεων και δεν είμαι, σαφώς, υπέρ μιας ηθικής που παρουσιάζει το Ευαγγέλιο σαν ένα δικαστικό κείμενο», συμπλήρωσε.
Τόνισε πως, ακόμα και αν κάποια στιγμή οι νέοι αποφασίσουν να αποστασιοποιηθούν από την Εκκλησία:
«Εγώ θα τους περιμένω με ανοιχτή την αγκαλιά μου όταν αποφασίσουν να γυρίσουν για να τους πω ότι είμαι εδώ γι’ αυτούς. Και όταν επιστρέψουν, δεν θα τους ελέγξω για το παρελθόν τους ούτε θα τους καταδικάσω για τα ενδεχόμενα λάθη τους».

ΩΡΑΙΑ όλα αυτά αλλά να τα πει και σε κάποιους ιερείς που «κολάζουν» μερικές φορές τους πιστούς με τα κηρύγματά τους όταν παρουσιάζουν τον Θεό ως «τιμωρό» και λένε διάφορες ασυναρτησίες στα κηρύγματά τους (και όχι μόνο).

Ο ΝΕΟΣ μας αρχιεπίσκοπος ανήκει στη νέα γενιά ιεραρχών. Είναι µόλις 46 ετών, αλλά διαθέτει ένα πλούσιο βιογραφικό που πολλοί θα… ζήλευαν. Εχει σπουδές στη Θεολογία, τη Χριστιανική Ηθική, την Ιστορία της Επιστήµης, τη Φιλοσοφία, την Ιατρική και ειδικότητα στη Βιοηθική (την οποία σπούδασε στο πανεπιστήμιο Monash της Μελβούρνης)

ΚΑΙ για όσους δεν γνωρίζουν (ούτε εγώ το γνώριζα) όπως μας λέει το λεξικό «Βιοηθική είναι ο κλάδος εκείνος της επιστήμης που ασχολείται με τα ηθικά προβλήματα που προέκυψαν από τις νέες ανακαλύψεις της Βιολογίας και τις εφαρμογές της Γενετικής Μηχανικής και συνίσταται στην προσπάθεια αποφυγής μη αντιστρεπτών καταστάσεων που σχετίζονται με τον χειρισμό του γενετικού υλικού.
Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα από τους αγγλόφωνους επιστήμονες και καθιερώθηκε στην διεθνή βιβλιογραφία αντικαθιστώντας σταδιακά τον όρο “ιατρική ηθική”.
Η ραγδαία ανάπτυξη των Βιολογικών επιστημών και η δυνατότητα παρέμβασης του ανθρώπου σε διάφορες βιολογικές διαδικασίες έκαναν απαραίτητη την ανάπτυξη ενός νέου γνωστικού αντικειμένου, αυτού της Βιοηθικής. Από τη φύση της η Βιοηθική είναι το σημείο τομής διαφορετικών επιστημονικών πεδίων της Βιολογίας που περιλαμβάνουν τη Γενετική, τη Βιοτεχνολογία, τη Βιοϊατρική, ενώ εμπλέκονται και τελείως διαφορετικοί γνωστικοί τομείς όπως η Νομική και η Θεολογία».

Ο 46χρονος ιεράρχης, με κάθε ευκαιρία, ευχαριστεί τον Οικουµενικό Πατριάρχη που του εµπιστεύτηκε µια τόσο κρίσιµη αποστολή και τονίζει πως θέλει να δώσει βαρύτητα σε ανθρώπους χωρίς οραµατισµό, τους οποίους περιµένει µε πατρική αγάπη

«Δεν ήρθα στην Αυστραλία ως σωτήρας ή για να κάνω ανατροπές. Ήρθα για να σβήσω τον εαυτό µου, προκειµένου να προβληθεί η Εκκλησία µου και ο λαός µου» είπε.
ΣΧΕΤΙΚΑ τώρα με την δημιουργία Μητροπόλεων ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος λέει:
«Είναι αλήθεια ότι υπήρχε αυτή η σκέψη. Οµως, για να γίνει αυτό χρειάζεται µελέτη και πολλή προσοχή, διότι βεβιασµένες κινήσεις µπορούν να δηµιουργήσουν προβλήµατα και ανεπανόρθωτη ζηµιά στην τοπική Εκκλησία και στο ίδιο το Πατριαρχείο. Οφείλω να οµολογήσω ότι στο άκουσµα της δηµιουργίας µητροπόλεων ήµουν και εγώ θετικός. Μετά την εκλογή µου, όµως, επικοινώνησαν µαζί µου πολλοί άνθρωποι από την Αυστραλία και το πρώτο πράγµα που µου έλεγαν ήταν να ευχαριστήσω τον Πατριάρχη που δεν κατάτµησε την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας. Αυτό µε προβληµάτισε πολύ. Γι’ αυτό τώρα είµαι συγκρατηµένος. Θέλω να µελετήσω προσωπικά όλα τα δεδοµένα. Βασικό κριτήριο για τις θέσεις µου θα είναι το συµφέρον της Αρχιεπισκοπής και του Πατριαρχείου και θα καταθέσω τις σκέψεις µου στον Πατριάρχη µας. Η Εκκλησία τελικώς θα αποφασίσει το καλύτερο».

ΑΥΤΑ για την ώρα…Υπάρχει ακόμα το θέμα της λύσης του εκκλησιαστικού με (περιορισμένες πλέον είναι αλήθεια) εκκλησίες που χαρακτηρίζονται «σχισματικές». Έχω την αίσθηση πως ο νέος Αρχιεπίσκοπος, όταν έρθει η ώρα θα ασχοληθεί και με αυτό το κεφάλαιο…

Σ. X.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ αν πράγματι οι σημερινοί Έλληνες ενδιαφέρονται για τη χώρα τους. Το λέω αυτό γιατί βλέπω ότι στις καθημερινές πλέον δημοσκοπήσεις που γίνονται στην Ελλάδα για τη δύναμη των κομμάτων, το πρώτο κόμμα είναι μονίμως η… αποχή.
ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ότι πολύς κόσμος εξακολουθεί να είναι αηδιασμένος από τις ληστρικές πολιτικές που είχαν ως αποτέλεσμα την επιδείνωση των συνθηκών των εργαζομένων, τη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση ευάριθμων τμημάτων της κοινωνίας. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος έχει βαρεθεί και ότι η ημερομηνία των εκλογών, 7 Ιουλίου, είναι σχεδόν η «καρδιά» του καλοκαιριού με όλα τα παρεπόμενα.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ τη δυσφορία -και όχι μόνο- μέχρι και την αποστροφή, μεγάλων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, ειδικά αυτών που έλαβαν μέρος ή οργάνωσαν τα ίδια τεράστιες κοινωνικές κινητοποιήσεις, το διάστημα που κυβερνούσαν οι, εκτός ΣΥΡΙΖΑ, μνημονιακές κυβερνήσεις, φέρνοντας σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση το πολιτικό φάσμα που συνιστούσαν τα κόμματα που διαχειρίζονταν το κράτος.
ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ με αφορμή τις οποίες ολόκληρο το πολιτικό φάσμα καθώς και τα ΜΜΕ που το στήριζαν, έχασαν κάθε επίφαση «αντικειμενικότητας», απαξιώθηκαν και δεν μπορούσαν να πείσουν πλέον κανέναν. Το μόνο μέσο που είχε στα χέρια της η κρατική εξουσία, στις δεδομένες συνθήκες, ήταν μόνο οι κατασταλτικοί μηχανισμοί.

ΠΙΣΤΕΥΩ, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με το ακροδεξιό της δεκανίκι ΑΝΕΛ, αποδείχθηκε η σταθερότερη και μακροβιότερη των μνημονιακών χρόνων. Το μεγαλύτερό της επίτευγμα ήταν, μέσα από μια πολιτική διαχείρισης της κρίσης με όρους ανάθεσης και συναίνεσης, η σταθεροποίηση του όποιου φαύλου καθεστώτος. Η ελπίδα που υποτίθεται ότι θα ερχόταν θάφτηκε κάτω από σωρούς ψεμάτων και απατηλών και επίπλαστων διλημμάτων.

ΩΣ ΕΚ τούτου, κυριάρχησε η αντίληψη ότι «δεν υπάρχει άλλη ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση», και ότι «αφού απέτυχε και ο ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τα μνημόνια και τη λιτότητα, δεν μπορεί κανείς να το κατορθώσει». Τα πιο πολιτικοποιημένα και ριζοσπαστικά κομμάτια του αγώνα, που δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την αυταπάτη μιας «κυβέρνησης της αριστεράς» έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και αποσυντονίστηκαν.
ΩΣΤΟΣΩ, αν και προσωπικά έχω την πεποίθηση ότι εάν οι όποιες εκλογές επρόκειτο να αλλάξουν κάτι επί της ουσίας και στην πραγματικότητα, θα είχαν ευθύς εξαρχής κηρυχθεί παράνομες, εξακολουθώ να διατηρώ μια αμυδρά αναλαμπή αναμμένη στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ότι η αποχή συνιστά τόσο άκρατη απολιτικοποίηση όσο και καταστροφή για το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι της γενέτειρας.

Δ.Τ.

Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε στους απανταχού φιλάθλους (και όχι μόνο!) η ομιλία του «Πολυτιμότερου Παίκτη» του ΝΒΑ, Γιάννη Αντετοκούνμπο κατά τη διάρκεια της παραλαβής του βραβείου του. Ο “Greek Freak” δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ επίσης φρόντισε ώστε όλοι οι δημοσιογράφοι να αποθανατίσουν το εσωτερικό του σακακιού του, όπου βρισκόταν ο ναός του Παρθενώνα. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που το μπάσκετ στην Ελλάδα βρίσκεται σε διαρκώς φθίνουσα πορεία, έρμαιο στις ορέξεις εκείνων που θέλουν διαρκές μονοπώλιο στους τίτλους και που δεν έχουν καμία διάθεση να συνεργαστούν για το καλό του αθλήματος ή να επιτρέψουν σε άλλους να παρέμβουν στα σχέδιά τους.

Η τραγική αντίθεση που υφίσταται μεταξύ της εικόνας του Γιάννη που δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του, ενθυμούμενος το που βρισκόταν πριν μερικά χρόνια και που έφτασε τώρα, και του διαρκούς πολέμου δηλώσεων, ανακοινώσεων, ύβρεων και αποχωρήσεων ομάδων από τα γήπεδα που επικρατεί στον ελλαδικό χώρο, μαρτυρά δυστυχώς μόνο ένα πράγμα: ότι η επιτυχία του Αντετοκούνμπο δεν αξίζει στο ελληνικό μπάσκετ, τουλάχιστον όχι στην μορφή που αυτό έχει πάρει τώρα.

Αν κάποτε αποφασίσουμε να πάψουμε να ασχολούμαστε με τα γύρω-γύρω και αρχίσουμε να δίνουμε επιτέλους σημασία στα όσα γίνονται εντός παρκέ, τότε ναι, ίσως να μπορούμε ξανά να πούμε με υπερηφάνεια πως από εδώ έκανε τα πρώτα του βήματα ο κορυφαίος αυτός αθλητής , όπως και τόσοι άλλοι πριν από αυτόν. Μέχρι τότε όμως, ίσως θα ήταν καλό να μην το διαφημίζουμε και τόσο. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη να πάρει χαμπάρι όλος ο πλανήτης το τι συμβαίνει στο πρωτάθλημά μας.

Α.Α.