Τις Παρασκευές, που δεν εργάζομαι στην εφημερίδα, έχω την τιμή να διευθύνω το Πανελλήνιο Κολλέγιο, το ελληνικό απογευματινό σχολείο της Κυπριακής Κοινότητας Βορείων Προαστίων Μελβούρνης Thomastown. Την Παρασκευή που μας πέρασε και όπως συμβαίνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οι μαθητές του Κολλεγίου διοργάνωσαν εκδήλωση μνήμης για τα 45 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο.

Για μια ακόμη φορά μας συγκλόνισαν. Στο τέλος της εκδήλωσης στην αίθουσα επικρατούσε μια ανείπωτη σιωπή. Η εκκωφαντική εκείνη σιωπή που τα λέει όλα δικαιώνοντας το όραμα όλων όσοι αγωνίζονται να κρατήσουν τα ελληνικά σχολεία.

Αναπόσπαστο κομμάτι του προγράμματος σπουδών του Κολλεγίου μας αποτελεί η παράδοση, ο πολιτισμός και η ιστορία της Ελλάδας και της Κύπρου. Τι νόημα έχει να διδάσκεται η ελληνική γλώσσα έξω από αυτό το πρίσμα;

Την ελληνική γλώσσα δεν τη μαθαίνεις. Την αισθάνεσαι. Και είναι αυτή η ευθύνη που βαραίνει στους ώμους όλων εμάς των εκπαιδευτικών που επιτελούμε το λειτούργημα αυτό: Να ξυπνήσουμε σε κάθε μαθήτρια και κάθε μαθητή μας την πατρίδα μέσα τους. Να κάνουμε τη σπίθα που σιγοκαίει στην ψυχή τους από την ώρα της γέννησής τους, φλόγα που δεν θα σβήσει ποτέ, φωτίζοντας την προέλευσή τους και ταυτόχρονα σηματοδοτώντας τον προορισμό τους.

Και είναι σε τούτους τους δίσεκτους καιρούς που η Ελλάδα μας και η Κύπρος μας έχουν πιο πολύ ανάγκη τα παιδιά τους, σε όποια γωνιά της γης κι αν βρίσκονται αυτά. Γιατί αυτά τα παιδιά είναι οι πρεσβευτές της πατρίδας και οι πυλώνες στήριξής της όταν όλοι στρέφονται εναντίον της με μανία προσπαθώντας να την γκρεμίσουν και να την κατασπαράξουν.

Ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός σε ένα σημείο του Εθνικού μας Ύμνου διαπιστώνει πως «δεν είναι εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή»… Αλήθεια. Όμως, όσο η πατρίδα μας έχει τα παιδιά της δεν έχει χρεία να κουρταλήσει καμιάν ακατάδεκτη θύρα…

Γιατί, όμως σας τα λέω όλα αυτά;

Γιατί την Παρασκευή το απόγευμα, στ’ αλήθεια, αισθάνθηκα πολύ περήφανη ως εκπαιδευτικός, γιατί οι μαθητές μας, τα παιδιά μας, τόλμησαν μια μεγάλη βουτιά στην ιστορία τους και αναδύθηκαν στο παρόν με θησαυρούς στα χέρια.

Θησαυρούς που μοιράστηκαν μαζί μας όπως τους αισθάνονται, ανεπιτήδευτα, αθώα και σεμνά συνάμα.

Κεντρικό σημείο αναφοράς όλης της εκδήλωσης το σύνθημα «Δεν ξεχνώ».

Ένα σύνθημα που εξελίχθηκε σε στάση ζωής για όλους τους Κύπριους και τους Έλληνες.

Δεν ξεχνώ σημαίνει:
Δεν ξεχνώ την χαμένη μου πατρίδα
Δεν ξεχνώ τους χιλιάδες αγνοούμενους
Δεν ξεχνώ το σπίτι μου
Δεν ξεχνώ τα όνειρά μου
Δεν ξεχνώ την ιστορία μου.
Δεν ξεχνώ, γιατί αν ξεχάσω, θα χάσω. θα χάσω αυτά που μου άρπαξαν. Θα χάσω το αύριο, θα χάσω το μέλλον μου.
Δεν ξεχνώ κι έτσι δεν αφήνω να ξεχάσουν και οι άλλοι γύρω μου.

Όπως είπε ο Οδυσσέας Ελύτης «…αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου…»

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!!

Κι όσο ετούτα τα παιδιά αρνούνται να ξεχάσουν, τότε υπάρχει ακόμα ελπίδα…