Ο ιερός ναός Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Ρένμαρκ της Νότιας Αυστραλίας πλημμύρισε με κόσμο το περασμένο Σάββατο το πρωί. Περισσότεροι από χίλιοι συγγενείς και φίλοι του ομογενούς Κόεν Φρέιζερ, συγκεντρώθηκαν για να αποχαιρετήσουν το γελαστό παιδί.
Μαζί τους θρηνούσε και όλη η κοινότητα των συναδέλφων του οδηγών. Ένα κομβόι από ογδόντα περίπου νταλίκες σχηματίστηκε προς τιμήν του άτυχου νεαρού οδηγού που έχασε τη ζωή του με τραγικό τρόπο κοντά στο Τρούρο, στις αρχές Αυγούστου.
Ήταν τέσσερις ημέρες μόνο πριν γιορτάσει τα 27 γενέθλιά του όταν η μοίρα αποφάσισε να παίξει ένα από τα πιο άσχημα παιχνίδια της. Ο Κόεν επέστρεφε σπίτι μετά από ένα συνηθισμένο δρομολόγιο. Νωρίτερα είχε μιλήσει με τον κυρ-Κώστα, τον αγαπημένο του παππού, όπως άλλωστε έκανε καθημερινά. Το ραντεβού τους ήταν για τις δύο το μεσημέρι όπου θα έπιναν το ελληνικό καφεδάκι και θα έτρωγαν τα αγαπημένα του μελομακάρονα από τα χεράκια της λατρεμένης του γιαγιάς, της κυρα-Φρόσως.
Ο κυρ-Κώστας ακόμη περιμένει και η κουζίνα της κυρα-Φρόσως έκλεισε για πάντα. Ο Κόεν δεν θα ξανάρθει.
Αυτό που παρηγορεί την οικογένειά του περισσότερο είναι ότι ο Κόεν έκανε αυτό που του είχαν μάθει μεγαλώνοντάς τον. Έβαλε τη ζωή κάποιου άλλου πάνω από τη δική του. Μέσα στη δίνη της αμμοθύελλας και για να προστατέψει τη ζωή της οδηγού που είχε σταματήσει κλείνοντάς του το δρόμο, πήρε τη μοιραία για εκείνον απόφαση κι έκοψε το τιμόνι του δεξιά. Από την άλλη πλευρά ερχόταν ο 64χρονος Brenden Giles οδηγώντας φορτηγό που μετέφερε εύφλεκτες ύλες. Στη σφοδρή μετωπική σύγκρουση που ακολούθησε, κόπηκε το νήμα της ζωής και των δύο.
Από μικρό παιδί ο Κόεν είχε πάθος με τα φορτηγά. Αυτό ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι και η Χριστίνα, η μητέρα του θυμάται να της παίρνει το μυαλό μιμούμενος το θόρυβο της μηχανής των φορτηγών. Κάποτε, ο προστάτης του, ο θείος Τομ, του πρότεινε να σταματήσει να οδηγεί και να ασχοληθεί με τη γη. Ο Κόεν, που δεν ήθελε να στεναχωρεί ποτέ κανέναν, το δέχτηκε. Έμεινε εκεί τέσσερις–πέντε μήνες και ύστερα του είπε: «θείε, αν το θες, θα σταματήσω να οδηγώ, αλλά δεν θα είμαι πια εγώ». Έτσι και με την υποστήριξη της οικογένειας αγόρασε το πρώτο του φορτηγό ξεκινώντας τη δική του επιχείρηση. Όμως τα όνειρά του έμειναν στη μέση και το αγαπημένο του φορτηγό, η περηφάνια του, έμελλε να γίνει ο τάφος του και υπό τον εκκωφαντικό ήχο της κόρνας των δεκάδων φορτηγών των συναδέλφων του αποχαιρέτησε τη γη κι άνοιξε γκάζι για έναν καλύτερο κόσμο.
«Το δυνατό γέλιο σου θα μας μείνει αξέχαστο. Δεν υπήρχε μέρα που να μην ήσουν χαμογελαστός. Ήσουν πάντα ευγνώμων για τα απλά καθημερινά πράγματα της ζωής και κυρίως για την οικογένειά σου», είπε ο αγαπημένος ξάδερφός του, Ντίνος Μπαμπανιώτης περιγράφοντας τον Κόεν και συμπλήρωσε πώς ό,τι έκανε ήταν πάντα για την οικογένεια. Θα παρατούσε ό,τι κι αν έκανε, όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας για να τρέξει όπου τον χρειάζονταν.
Τραγικές φιγούρες ο παππούς και η γιαγιά. Όλοι γνώριζαν την αδυναμία που είχαν στο πρώτο τους εγγόνι. Τον τρίτο «γιο» τους, όπως τον αποκαλούν. Ήταν η συντροφιά και η παρηγοριά τους. Είχε πάντα χρόνο να απαντήσει στα καθημερινά τηλεφωνήματα – τουλάχιστον πέντε την ημέρα – του παππού και δεν άλλαζε με τίποτα τον απογευματινό καφέ μαζί τους. Η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ πάλι η ίδια. Ο παππούς εξακολουθεί να καλεί τον εγγονό του, αλλά δεν παίρνει καμιά απάντηση ενώ ο καφές της γιαγιάς παγώνει στο τραπέζι…
Είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά τον Κόεν, καθώς η οικογένειά του έγινε η οικογένειά μου στα πρώτα δύσκολα χρόνια της μετανάστευσης. Με αποκαλούσε «θεία» και μου άρεσε γιατί το έλεγε με τόση αγάπη. Κάποτε, με είδε να κλαίω από νοσταλγία για τους δικούς μου κι άρχισε να κλαίει κι εκείνος μαζί μου. Ύστερα κάτι είπε, που δεν το θυμάμαι πια και αρχίσαμε να γελάμε. Γιατί αυτός ήταν ο Κόεν. Δενόταν με τους άλλους γύρω του με έναν τρόπο μοναδικό και την ίδια στιγμή μπορούσε να μεταδώσει τη χαρά της ζωής με ένα τρόπο μαγικό.
Γι΄ αυτό και αγαπήθηκε πολύ.
Αυτή η αγάπη ήταν που ξεχείλιζε το Σάββατο το πρωί στην τελετή της κηδείας του.
Εκεί ήταν και η σύζυγος του άλλου άτυχου οδηγού, συνοδευόμενη από μέλη της οικογένειάς της προκειμένου να τιμήσει τον Κόεν και να διαβεβαιώσει την οικογένειά του ότι δεν έχει καμιά πικρία καθώς πιστεύει πως ο Κόεν έκανε αυτό που έπρεπε.
Με μια συγκλονιστική ανάρτηση στο Facebook, η μητέρα του και η αδελφή του, Μία, αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο γιο και αδελφό τους, αποκαλώντας τον «άγγελο» και «ήρωά» τους. «Είμαι τόσο περήφανη, γιε μου, για όλα όσα είχες καταφέρει στη ζωή σου και θα καμαρώνω για πάντα που υπήρξα μητέρα σου» αναφέρει η Χριστίνα.
Και ο Κόεν είμαι σίγουρη ότι κοιτά από ψηλά και ψελλίζει για μια ακόμη φορά ένα «ευχαριστώ» και μια «συγγνώμη» πριν χαθεί στους ουρανούς με το γυαλιστερό λευκό του Kenworth.
