Έφυγε από την ζωή πριν λίγες μέρες ένας ακόμα από τους πρωτοπόρους της ελληνικής παροικίας της Μελβούρνης, ένας από αυτούς που έθεσαν τα θεμέλια του Οργανισμού «Φροντίδα» και μαζί με τα υπόλοιπα 14 μέλη του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου, έδωσαν σκληρή μάχη για να αποβάλλουν από την ελληνική παροικία την προκατάληψη που είχαν πολλοί μετανάστες της πρώτης γενιάς απέναντι στα γηροκομεία.
Ο Γιώργος Σεβνταλής που γεννήθηκε στην Αίγυπτο πριν από 84 χρόνια δεν ήταν επιστήμονας ή άνθρωπος των γραμμάτων ήταν εντούτοις δημιουργός και σκληρός εργάτης αλλά πάνω απ’ όλα είχε μία χρυσή καρδιά και απεριόριστη αγάπη για τους ηλικιωμένους μας.
Αγαπούσε από μικρό παιδί την γνώση. Έστω και αν η ζωή δεν του έδωσε την ευκαιρία να την σπουδάσει στα θρανία αυτό δεν τον εμπόδισε να την αποκτήσει. Μικρό παιδί ακόμα στην Αλεξάνδρεια σύχναζε στα στέκια των Αράβων, τον δίδαξαν από Αρχαία Ελληνικά έως Σαίξπηρ. Στα 18 του μπήκε στην δουλειά, σαν μαθητούδι επιπλοποιός. Με την τέχνη του ταξίδεψε από την Ελλάδα έως τον Καναδά και από την Συρία έως τη Μελβούρνη όπου και έκανε σπίτι του. Κατέληξε εργάτης σε έναν επιπλοποιό στην περιοχή του Fitzroy, o οποίος όπως είχε πει ο ίδιος τον είχε σαν παιδί του.
Ο επιπλοποιός Γιώργος Σεβνταλής δεν ήταν απλά τεχνίτης ήταν καλλιτέχνης και ταλαντούχος μάλιστα. Το χέρι του έπιανε που λένε. Τα έπιπλα που απολάμβανε να κατασκευάζει με μεγάλη μαεστρία ήταν αυτά ρυθμού ροκοκό αλλά η ζήτηση αυτών των επίπλων ήταν περιορισμένη οπότε αποφάσισε να ασχοληθεί τα επίσης περίτεχνα έπιπλα των ναών της Μελβούρνης όταν τελικά δημιούργησε την δική του επιχείρηση.
Τα έπιπλα του καθεδρικού ναού του St Paul στην Μελβούρνη συμπεριλαμβάνονται μεταξύ αυτών που φρόντισε με περίσσια δεξιοτεχνία. Και δεν είναι τα μόνα. Ο κ. Γιώργος αφιέρωσε όλον τον εργασιακό του βίο στην συντήρηση επίπλων, αποκαθιστώντας την αίγλη τους και διατηρώντας παράλληλα την «ιστορική» τους μνήμη.
Η κοινωνική συνείδηση ήταν μία από τις ξεχωριστές ποιότητες αυτού του ανθρώπου. Κάπου εκεί στην δεκαετία του ’70 βλέποντας την έλλειψη των υπηρεσιών φροντίδας σε ηλικιωμένους της παροικίας μας, συνάσπισε τις δυνάμεις του με την ομάδα την αείμνηστη Άννα Μάθιους για να βοηθήσουν στην δημιουργία της τότε «Πρόνοιας», ενός οργανισμού από τον οποίο εκ των υστέρων γεννήθηκε και η «Φροντίδα». Το έργο και των δύο οργανισμών απολαμβάνουν σήμερα αναρίθμητα μέλη της παροικίας μας.
Μιλώντας πρόσφατα για τη ζωή του θυμήθηκε τις «σκοτεινές» μέρες στην φροντίδα των ελλήνων ηλικιωμένων μας κατά τη δεκαετία του ’70, όταν αυτός και η Άννα Μάθιους εντόπισαν έναν ηλικιωμένο μας που ζούσε σε μία αποθήκη πίσω από κάποιο μαγαζί στο Lonsdale Street που δεν είχε αλλάξει εσώρουχα για 12 μήνες.
Έδωσε μάχη με τους υπόλοιπους πρωτοπόρους για να δημιουργηθεί ο οργανισμός για την φροντίδα των ηλικιωμένων, πολεμώντας την προκατάληψη για τα γηροκομεία που επικρατούσε στην ελληνική παροικία.
Όταν το 1977 αυτός και οι υπόλοιποι 14 συμπάροικοι θεσμοθέτησαν την τότε Πρόνοια, που εκ των υστέρων γέννησε τη «Φροντίδα» ο κ. Γιώργος ως πιστός φρουρός της φήμης της, του κοινωνικού έργου και της σκληρής δουλειά των 15 μελών του διοικητικού συμβουλίου του οργανισμού ανέλαβε την θέση του ταμία. Ακούγονταν πολλά για το ταμείο άλλων ελληνικών συλλόγων και οργανισμών όχι όμως για το ταμείο της Πρόνοιας που ον κ. Γιώργος επέβλεπε με ακεραιότητα και αυστηρότητα.
Στην «Φροντίδα» που δημιούργησε με τους υπόλοιπους εθελοντές πρωτοπόρους, βρήκε την θαλπωρή και την φροντίδα στα τελευταία χρόνια της ζωής του ως χαρούμενος ένοικος κάνοντας το ίδρυμα «Θαλπωρή» το σπίτι του. Ακόμα και τα παιδιά του έβλεπαν την διαφορά στην διάθεσή του από τότε που έγινε τρόφιμος στην Φροντίδα. «Μου λένε μπαμπά έγινες ακόμα πιο παράξενος και φαίνεσαι πολύ πιο χαρούμενος» έλεγε πριν από λίγο καιρό.
Το χαμόγελό του και η καλή του διάθεση δεν φώτιζε μόνο τις ζωές των υπολοίπων τροφίμων αλλά και του προσωπικού. Και έτσι θα θυμούνται όλοι τον κ. Γιώργο Σεβνταλή!
Καλό ταξίδι κ. Γιώργο μας η ελληνική παροικία της Μελβούρνης θα σε ευγνωμονεί για πάντα για το έργο σου!
