Στην τραπεζαρία, πάνω από την τηλεόραση, στο κομοδίνο, στο τραπεζάκι του καφέ… Αυτές ήταν μόνο κάποιες από τις πολλές γωνιές ενός σπιτιού όπου μπορούσε να θαυμάσει κανείς εκείνα τα θρυλικά, άσπρα και κολλαριστά σεμεδάκια, με τα οποία συνήθιζαν να στολίζουν τα σπίτια τους, οι πρώτες Ελληνίδες νοικοκυρές της Αυστραλίας.

Καλοσιδερωμένα, κάτασπρα ή σε αποχρώσεις του μπεζ, δημιουργήματα κάθε νοικοκυράς που έβαζε όλη της την τέχνη και ταλέντο στην λεπτομέρεια -τα σεμεδάκια- σήμα κατατεθέν μιας άλλης εποχής, διεκδικούν πλέον την δική τους θέση στην μεταναστευτική ιστορία των Ελλήνων της Αυστραλίας.

«Έχω υπέροχες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρούλα καθόμουν απέναντι από την μητέρα μου και την παρακολουθούσα με τις ώρες να ράβει με την ραπτομηχανή της περικυκλωμένη από υφάσματα και δαντέλες και να μου δείχνει τις δημιουργίες της», λέει η Ελληνοαυστραλή Μαρία Κόκαρη, κόρη της κ. Κατερίνας, μιας έμπειρης μοδίστρα, που το 1962, σε ηλικία 22 ετών άφησε την πατρίδα της την Κοζάνη και μετανάστευσε στην Αυστραλία.

«Η μητέρα μου και η δική της γενιά γυναικών που ήρθαν στην Αυστραλία εκείνη την εποχή με το ταλέντο και την επιμονή τους όχι απλά τελειοποίησαν την τέχνη του πλεξίματος που είχαν μάθει πίσω στην πατρίδα αλλά φρόντισαν να κάνουν ό,τι μπορούσαν για να την κρατήσουν ζωντανή εδώ στην Αυστραλία. Χρησιμοποιώντας τις γνώσεις αλλά και την φαντασία τους δημιούργησαν μοναδικά σχέδια και μοτίβα και η αλήθεια είναι πως ό,τι και να κάνουμε εμείς οι νεότερες, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουμε να φτάσουμε το ταλέντο τους», λέει η Μαρία, η οποία μάλιστα ορμώμενη από τον θαυμασμό της για την τέχνη του πλεξίματος, αποφάσισε να συγκεντρώσει όλες τις δημιουργίες που τις είχαν κατά καιρούς δωρίσει η μητέρα, η γιαγιά και η θεία της και να δημιουργήσει με αυτές το δικό της έργο τέχνης.

«Για να είμαι ειλικρινής με λυπούσε το γεγονός πως μετά από τόσα χρόνια είχα πλέον φτάσει στο σημείο να έχω στην συλλογή μου τόσα σεμεδάκια τα οποία εκείνες έφτιαξαν με τόσο κόπο και εγώ κρατούσα κρυμμένα στο συρτάρι και έτσι άρχισα να σκέφτομαι τρόπους να βγάλω στην επιφάνεια όλους αυτούς τους κρυμμένους θησαυρούς και να τους διατηρήσω ζωντανούς για τις επόμενες γενιές της οικογένειας μας».

Κάπως έτσι, σιγά σιγά γεννήθηκε η ιδέα της Μαρίας να τοποθετήσει μέσα σε μια μεγάλη κορνίζα μερικά από τα αγαπημένα της σεμεδάκια.

«Ήταν ό,τι πιο όμορφο μπορούσα να κάνω και μάλιστα ζήτησα την βοήθεια της μητέρας μου ώστε να έχουμε ακόμα μια ανάμνηση μαζί. Οφείλω να ομολογήσω πως το δυσκολότερο μέρος του έργου ήταν να αποφασίσω ποια κομμάτια θέλω να συμπεριλάβω γιατί για μένα καθένα από αυτά έχει ιδιαίτερη αξία. Όταν πλέον ολοκληρώσαμε τη δημιουργία μας η περηφάνεια που ένιωσα δεν περιγράφεται» λέει η Μαρία η οποία ανάρτησε το έργο της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης χωρίς να περιμένει την τεράστια ανταπόκριση που θα είχε από άλλους ομογενείς.

«Για μένα αυτό ήταν ακόμα μια επιβεβαίωση του πόσο σημαντική είναι αυτή η πτυχή της ιστορίας μας και πραγματικά με συγκίνησε το γεγονός πως μέσα από την ιδέα μου κατάφερα να έρθω σε επαφή με τόσους ακόμα ομογενείς που επίσης ενδιαφέρονται να διατηρήσουν την φλόγα του ελληνισμού ζωντανή εδώ στην ξενιτιά για τις γενιές που θα ‘ρθουν» καταλήγει η Μαρία.