Ο Πέτρος Πετράνης γεννήθηκε στην Κοσσοβίτσα της Βορείου Ηπείρου το 1929. Δραπέτευσε στην ελεύθερη Ελλάδα μαζί με τις αδελφές του το 1946, μετά από την δολοφονία των γονιών του. Στα Ιωάννινα, όπου εγκαταστάθηκε, εργάστηκε ως διερμηνέας της Αλβανικής γλώσσας στη 1501 Μονάδα του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ως τυπογράφος στις εφημερίδες «Ηπειρωτική Εστία» «Εθνικός Αγών» και «Ηπειρωτικός Αγών» και ως μηχανοτεχνίτης στο Εργοτάξιο Υδροηλεκτρικών Έργων Λούρου.
Το 1956 μετανάστευσε στη Μελβούρνη και το 1957 παντρεύτηκε την Λουκία Πήτα. Το ζευγάρι θα αποκτήσει δύο παιδιά, την Τάνια και τον Πάρι, καθώς και τέσσερα εγγόνια. Ο Πέτρος Πετράνης γρήγορα εξελίχθηκε σε παράγοντα της ελληνικής παροικίας και εμπνευστή των Ελληνικών Γραμμάτων στη Μελβούρνη. Το 1959 ίδρυσε το τυπογραφείο Petranis Press, το οποίο έδωσε την ευκαιρία σε αρκετούς συμπάροικους να μάθουν την τέχνη της λινοτυπικής, ώστε να ικανοποιηθεί η ζήτηση για λινοτύπες στην ελληνική γλώσσα, που σπάνιζαν την εποχή εκείνη. Αξιοσημείωτο δε είναι το γεγονός ότι προσφέρθηκε όποτε του το ζητήθηκε, να επισκευάσει τα πιεστήρια του «Νέου Κόσμου» και δεν δεχόταν ποτέ αμοιβή.
Θα συνεχίσει την τυπογραφική του δραστηριότητα στη συνέχεια με το τυπογραφείο Pan Print, το οποίο λειτούργησε από το 1977 έως το 1999, τυπώνοντας στα Ελληνικά, Ιταλικά και Αγγλικά, και στο οποίο τυπώθηκε εντυπωσιακός αριθμός έργων συμπαροίκων λογοτεχνών, καθώς και τευχών του λογοτεχνικού περιοδικού «Αντίποδες» του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου. Επίσης, εξέδωσε τις εφημερίδες «Αθλητική Ηχώ» και «Ήπειρος» η οποία έγινε το μέσο ενημέρωσης του ελληνισμού της Αυστραλίας για τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών και για τον αγώνα που διεξαγόταν για την εξασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Ο Πέτρος Πετράνης υπήρξε, επίσης, αρωγός πολλών οικογενειών μεταναστών Ηπειρωτικής αλλά και Αλβανικής καταγωγής, προσφέροντάς τους πολύτιμες υπηρεσίες και συμβουλές κατά την εγκατάστασή τους στη Μελβούρνη. Η δράση του αυτή και το ενδιαφέρον του για τους πρόσφατους μετανάστες από την Βόρεια Ήπειρο θα συνεχιστεί μέχρι και το θάνατό του. Διακρινόταν για την καλοσύνη , την λεπτότητα και διακριτικότητα των τρόπων του, αλλά και για τη σταθερότητα των απόψεών του και τη φλογερή αγάπη για την πατρίδα του. Η δράση του επεκτάθηκε ακόμη και στον ευρύτερο αυστραλιανό τομέα, αποκτώντας φιλία με τον ιστορικό ηγέτη του Εργατικού Κόμματος, Άρθουρ Κάλγουελ.
Ως πρωτεργάτης της δημιουργίας θεσμών για την κοινωνική οργάνωση της Ηπειρωτικής πατριάς στη Μελβούρνη, ο Πέτρος Πετράνης υπήρξε ενεργό μέλος της Ένωσης Βορειοηπειρωτών Μελβούρνης και Βικτώριας, καθώς και πρωτεργάτης της ίδρυσης της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας και της δικτύωσής της με παρόμοιους φορείς στην Αμερική και στον Καναδά και της Επιτροπής Συμπαράστασης Ελλήνων Βορείου Ηπείρου. Διαμέσου των οργανώσεων αυτών, ο Πέτρος Πετράνης θα αγωνιστεί για τα δικαιώματα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου και θα υπάρξει σθεναρός κριτικός του απολυταρχικού καθεστώτος του Εμβέρ Χότζα, φέρνοντας στη δημοσιότητα πολλές από τις σκοτεινές πτυχές της καθημερινής ζωής στην «λαϊκή δημοκρατία» της Αλβανίας. Ως πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας, ο Πέτρος Πετράνης θα διοργανώσει αμέτρητες εκδηλώσεις, εκθέσεις, και εράνους για την ενίσχυση του βορειοηπειρωτικού αγώνος. Δεν θα διστάσει να ζητήσει δημοσίως εξηγήσεις από έλληνες πολιτικούς και κυβερνητικά στελέχη για την πολιτική τους γύρω από το θέμα της Βορείου Ηπείρου και να τους επικρίνει.
Το 1994 θα συσπειρώσει την ελληνική παροικία ώστε να αγωνιστεί για την αποφυλάκιση των πέντε ηγετικών στελεχών της βορειοηπειρωτικής οργάνωσης ΟΜΟΝΟΙΑ. Το 1989 και το 1999 θα τιμηθεί για την προσφορά του στην παροικία, με το βραβείο Hellenic.
Το 2004, ο Πέτρος Πετράνης εκδίδει την μνημειακή του αναφορά στην ιστορία των Ηπειρωτών της Αυστραλίας: «Οι Ηπειρώτες στην Αυστραλία» με ιδιαίτερη έμφαση στην προπολεμική μετανάστευση των Ηπειρωτών.
Ο Πέτρος Πετράνης υπήρξε ένας από τους τελευταίους ιδεολόγους, ιδεαλιστές και ανθρωπιστές, οι οποίοι αγωνίστηκαν αφιλοκερδώς για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των συνανθρώπων τους. Πέθανε στις 24 Σεπτεμβρίου 2009.
