«Θέλω να ευχαριστήσω όλη την ελληνική κοινότητα. Χωρίς εσάς δεν θα μπορούσα να έχω φτάσει έως εδώ». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που άρθρωσε ο προσωπικός φροντιστής του οίκου ευγηρίας της «Φροντίδας» στο Lower Templestowe, Khoryom ‘Tut’ Nyuon. Ο Tut, όπως τον αποκαλούν, μπορεί να μην κέρδισε το βραβείο «Εργαζόμενος της Χρονιάς», για τα Εθνικά Βραβεία του οργανισμού ACSA, η υποψηφιότητά του όμως ήταν κάτι σημαντικό τόσο για αυτόν όσο και για τον οργανισμό που εκπροσώπησε, τη «Φροντίδα». Τον περασμένο Αύγουστο, ωστόσο o Tut πήρε το βραβείο των ACSA Victorian Awards 2019 στην κατηγορία «Εργαζόμενος της Χρονιάς». Ξεχώρισε τότε για την αφοσίωση του στη φροντίδα των ηλικιωμένων, και συγχρόνωνος εξασφάλισε την υποψηφιότητα για τα εθνικά βραβεία.
Η ιστορία του, όμως, δεν τελειώνει, και δεν αρχίζει φυσικά από τις παραπάνω διακρίσεις. Ήταν απλώς δύο σταθμοί της γενναίας και γεμάτης αγκάθια πορείας της ζωής του.
Ο Tut κατάγεται από το Σουδάν και στην εφηβεία του, κατά τον εμφύλιο πόλεμο που μάστιζε τη χώρα, αναγκάστηκε μαζί με άλλα 120 παιδιά, να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό του Σουδάν. Πολλά από τα παιδιά βασανίστηκαν και τουλάχιστον 50 σκοτώθηκαν. Ο Tut κατάφερε να γλιτώσει τη θηριωδία του πολέμου, αλλά δεν μπορούσε να γυρίσει στο σπίτι του πια. Ο πατέρας του βασανίστηκε μέχρι θανάτου από μέλη του Απελευθερωτικού Στρατού για να ομολογήσει που κρυβόταν ο γιος του, αλλά αυτός δεν λύγισε.
Ο Tut κατέληξε στο κέντρο προσφύγων Sholekole της Αιθιοπίας το 1998 όπου και θα έμενε για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Ο ενθουσιασμός, αλλά και η ανιδιοτέλειά του, ήταν από πολύ νωρίς εμφανής και γρήγορα ανέλαβε καθήκοντα παροχής τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης στους υπόλοιπους πρόσφυγες του κέντρου, για λογαριασμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR). Επίσης, έγινε μέντορας για παιδιά και τα προέτρεψε να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους και τους παρείχε την υποστήριξη που χρειαζόταν κάθε παιδί για να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες ενός κέντρου προσφύγων.
Η ζωή του Tut άλλαξε το 2003 όταν έφτασε στην Αυστραλία.Τότε αποφάσισε να έρθει και αυτός στη χώρα. Στην αρχή εργάστηκε ως λειτουργός και βοηθούσε μετανάστες που κατέφθαναν στην Αυστραλία. Το 2012 αποφάσισε να αλλάξει επαγγελματική καριέρα και έγινε φροντιστής ηλικιωμένων. Ήταν τότε που εντάχθηκε στη «Φροντίδα», και άρχισε να εργάζεται στον οίκο ευγηρίας του οργανισμού στο Lower Templestowe.
Μέσα σε λίγα χρόνια εξελίχθηκε σε εργαζόμενο-πρότυπο για όλους τους οργανισμούς τρίτης ηλικίας. Το 2018 τιμήθηκε από τη «Φροντίδα» με το βραβείο «Εξαιρετικής συνεισφοράς». Αξιοσημείωτο ήταν ότι την υποψήφιότητά του την είχαν καταθέσει οι οικογένειες των ανθρώπων που υποστηρίζει. Στην αίτηση υποψηφιότητάς του, μεταξύ άλλων, έγραψαν ότι «είναι γιος του Θεού και η Φροντίδα είναι ευλογημένη που τον έχει». Μάλιστα των χαρακτήρισαν ως σούπερμαν, εξαίροντας την υπομονή και την επιμονή του στη μέριμνα των ηλικιωμένων.
Από εκείνη τη μέρα, πολλά μέσα ενημέρωσης, τόσο ομογενειακά όσο και κρατικά όπως το SBS, αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί του και να χρησιμοποιούν την ιστορία του Tut ως απόδειξη επιτυχίας ενός ανθρώπους που κατάφερε να ξεπεράσει ανυπέρβλητες αντιξοότητες.
«Είναι δύσκολο να δουλέψεις με Έλληνες με τους οποίους έχεις λιγοστά κοινά;» τον ρωτήσαμε.
«Στην αρχή ήταν παράξενο, ένας άνθρωπος ο οποίος δεν μιλάει τη γλώσσα τους, έχει άλλη κουλτούρα ακόμα και όψη να βοηθάει Έλληνες σε έναν οίκο ευγηρίας. Αλλά εγώ δεν δίστασα και τώρα όλοι με αποδέχονται. Αλλά και εγώ τους έχω αποδείξει ότι παρά τις διαφορές μας, είμαστε όλοι άνθρωποι και αυτό που θέλουμε είναι οι ηλικιωμένοι να είναι υγιείς και χαρούμενοι.
«Τώρα πια τους θεωρώ όλους μέλη της οικογένειά μους. Ακόμα και όταν λείπω με φωνάζουν και αυτό με συγκινεί» μας λέει ο Tut.
Ο Tut θα ετοιμάσει σύντομα θα ετοιμάσει της βαλίτσες του για την Αδελαΐδα όπου και στις 14 Νοεμβρίου θα παρευρεθεί στα βραβεία του οργανισμού Hesta, όπου και είναι υποψήφιος στην κατηγορία «Ατομική Διάκριση» (Individual Distinction).
Παρά τις διακρίσεις όμως και την αναγνώριση ο Tut δεν σταματάει να είναι ταπεινός και μειλίχιος. Δεν έχει αλλάξει άλλωστε και αυτό είναι και απόδειξη των ισχυρών αξιών που ασπάζεται.
«Η οικογένειά μου είναι στο Νότιο Σουδάν και χαίρεται πολύ όταν με βλέπει να διακρίνομαι. Αλλά αυτό οφείλεται πάνω από όλα στους Έλληνες που με βοήθησαν. Για αυτό και είμαι ευγνώμων σε όλους σας» καταλήγει ο Tut.