Την περασμένη Κυριακή 27/10-/2019 έγινε η παρουσίαση του Λογοτεχνικού Περιοδικού «Ο ΛΟΓΟΣ», στον δεύτερο όροφο του Δημαρχείου Northcote, όπως κάθε χρόνο επί 27 χρόνια τώρα. Ήταν μια ωραία μέρα και όλοι οι συνεργάτες, οι φίλοι και όσοι αγαπούν τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας και τη λογοτεχνία γενικά, ήσαν όλοι εκεί σαν να είχαν συμφωνήσει να μη λείψει κανείς.

Η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη και φιλική, όλοι έδειχναν χαρούμενοι που μπορούσαν να δουν φίλους που είχαν καιρό να συναντήσουν και τους δινόταν η ευκαιρία να συναντηθούν και να ανταλλάξουν χαιρετισμούς και απόψεις.

Όλα έγιναν κανονικά με τον Γιώργο Πάγκαλη που παρουσίασε το περιοδικό υπέροχα, χωρίς να μακρηγορήσει και να κουράσει το ακροατήριο, τον Νίκο Πιπέρη συντονιστή άριστο και τον πρόεδρο του Συνδέσμου σοβαρό και σύντομο ώς συνήθως, μέχρι που ήρθε η ώρα του να απαγγείλει ένα καινούριο ποίημά του.

Δεν πρέπει να παραλείψω το γεγονός ότι ο Σύνδεσμος δεν ξεχνά τους αποδημήσαντες και σε κάθε έκδοση παρουσιάζει έργα τους, κάτι που ανέφερε και ο Γιώργος Πάγκαλης, τονίζοντας ότι στη Συντακτική Επιτροπή αξίζει κάθε έπαινος και μόνον γι’ αυτό. Το περιοδικό είναι ωραίο στην εμφάνιση και το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει ο Σωτήρης Μανταλβάνος, που είναι και το τιμώμενο πρόσωπο αυτής της έκδοσης.

Σχετικά με την παρουσίαση του περιοδικού έγραψε ο “Νέος Κόσμος” του Σαββάτου και δεν θα αναφερθώ περισσότερο. Θα ήθελα όμως να γράψω για το τιμώμενο πρόσωπο αυτής της έκδοσης.

Φέτος το τιμώμενο πρόσωπο στο περιοδικό «Ο ΛΟΓΟΣ» είναι ο Σωτήρης Μανταλβάνος, επειδή εγώ από τότε που τον γνώρισα -και δεν θυμάμαι πότε- εκτιμώ και τον άνθρωπο και θαυμάζω τα έργα και την πολιτεία του, θέλησα να γράψω γι’ αυτόν κι εγώ κάτι, γιατί από τα πρώτα του δημοσιεύματα τον ξεχώρισα, μου άρεσε ο πικάντικος και πειραχτικός λόγος του και το έξυπνο γύρισμα από το σοβαρό στο αστείο, έτσι που μπορεί να πει τα πάντα και κανείς να μην μπορεί να του θυμώσει. Και λέω τα έργα του γιατί, αν και εδώ γίνεται λόγος για το λογοτεχνικό του έργο δεν πρέπει να παραλειφθεί και η άλλη καλλιτεχνική εκδήλωση της προσωπικότητάς του. Ο Σωτήρης Μανταλβάνος, εκτός από το λογοτεχνικό έχει να παρουσιάσει και έργα ζωγραφικής και ξυλογλυπτικής.

Δεν θυμάμαι ποιος πρότεινε το όνομα του Σωτήρη Μανταλβάνου όταν συζητούσαμε σε ποιον συγγραφέα να αφιερώσουμε το τεύχος του 2019 και όλοι ήσαν σύμφωνοι ότι ο Σωτήρης Μανταλβάνος είναι ξεχωριστός και αξιόλογος συγγραφέας και σωστός άνθρωπος, φίλος του Συνδέσμου και πνεύμα πολύστροφο και σπιρτόζο.

Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει σε μένα ο τρόπος που χειρίζεται τα θέματά του.

Με χιούμορ και πνεύμα ελαφρύ και χαριτωμένο, έχει την ικανότητα να θίγει τα σοβαρότερα κοινωνικά θέματα, τα ψέματα και τα κατά συνθήκη ψεύδη και κανείς να μην μπορεί να οργιστεί και να καταφερθεί εναντίον του.

Ενώ εμείς, εγώ για παράδειγμα, για να πούμε μια αλήθεια γινόμαστε γκρινιάρηδες και εχθροί της κοινωνίας, του κλήρου και γενικά των κρατούντων.

Γι’ αυτό και ζήτησα να γράψω, αν δεν το έκανα, δεν θα μπορούσα να ησυχάσω, ζηλεύω τον Σωτήρη γιατί έχει αυτό το χάρισμα να λέει τις αλήθειες του χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς καμία αρχή ή πρόσωπο να δύναται να του ζητήσει το λόγο.

Και είναι πολλά στις κοινωνίες μας, τις τωρινές, τις περασμένες και τις κοινωνίες άλλων χωρών που είναι κωμικοτραγικά και όμως εμείς οι πολλοί, οι σοβαροί, τα ανεχόμαστε, τα δεχόμαστε και σκύβουμε το κεφάλι μουρμουρίζοντας: «Τα πράγματα έτσι είναι φιαγμένα» και, μάλιστα, εκεί που σπούδασε ο Σωτήρης, στη Θεολογική Σχολή, του δίδαξαν ότι: «έτσι είναι απ’το Θεό φτιαγμένα».

Τώρα, εδώ σ’αυτό το σημείο μπορεί κάποιος να πει, «και τώρα που τα είπε, έτσι όπως τα είπε, τι έγινε; διορθώθηκε τίποτα;» Ο κόσμος τραβάει το δρόμο του με το ψέμα και το αίμα και οι κρατούντες και επικυρίαρχοι όλων των καιρών κάνουν το κέφι τους και χαίρονται και γελούν εις βάρος μας, και χώρες και πλούτη και μανούλια απολαμβάνουν και ημείς άδομεν, ή μουρμουράμε.

Λέω, δεν είναι έτσι, κάτι γίνεται, κάτι διορθώνεται, σιγά-σιγά βέβαια, πολύ σιγά, που δεν το αντιλαμβανόμαστε, αλλά γίνεται. Και η ζωή καλιτερεύει και ο φτωχός τρώει ψωμί και ο εργάτης βρίσκει το δίκιο του και κάπου- κάπου και κάποιος κλεφταράς και ψεύταρος τιμωρείται, ας είναι και από το σινάφι των αρχόντων.

Και στο κάτω-κάτω ο Σωτήρης Μανταλβάνος τα είπε όλα, αν όχι τίποτ’άλλο για να ξέρουν εκεί στην Ιερατική Σχολή που τον δίδασκαν ότι δεν τα κατάπινε αμάσητα, του ήσαν δύσπεπτα γιατί του έκοβε το τσερβέλο του.

Κάποιος πρέπει να βρίσκεται που να τολμάει, για να βλέπουν κι αυτοί ότι ο κόσμος ξέρει τι του γίνεται.

Πάντα μου άρεσε το γράψιμο του Σωτήρη, είναι ξεχωριστός, είναι αλλιώτικος, είναι σπουδαίος.

Η μοίρα, ή δεν ξέρω τι, τον έφερε στην Αυστραλία, πάντα νοσταλγεί την πατρίδα, δύο φορές προσπάθησε να επαναπατριστεί, δεν τα κατάφερε, έμεινε εδώ μαζί μας, ελπίζω να βρίσκει και εδώ καλούς φίλους και χρόνο για να εκδηλώνει τα ταλέντα του. Εμείς εδώ στον Σύνδεσμο τον αγαπάμε, τον εκτιμούμε και θαυμάζουμε το έργο του.

Ως άνθρωπος στην καθημερινή ζωή είναι σοβαρός, αλλά πρόσχαρος, με το χαμόγελο και τον καλό το λόγο, καλός οικογενειάρχης και φίλος.

Γεννημένος στην Κεφαλλονιά, σπούδασε στην Ιερατική Σχολή Πάτμου, επτά χρόνια, πώς άντεξε; Και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών σπούδασε Θεολογία.

Και μετά βρέθηκε στην Αυστραλία.

Έγραψε τα 13ο Ευαγγέλιο, το 1988, Γιέ Μου βασιλικέ Μου, 1997, Ύφεση, 1997, Μεγαλειότατοι και Μανούλια, 2014

Όπως έγραψα παραπάνω ασχολείται και με την ζωγραφική και την ξυλογλυπτική.

Είναι αγαπητός και φιλικός, τακτικό μέλος του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων Αυστραλίας. Το γράψιμό του χαρακτηρίζεται από ευστροφία πνεύματος χιούμορ και σπιρτάδα ζηλευτή.

Σωτήρη να είσαι καλά και να είσαι σίγουρος ότι άφησες το σημάδι σου περνώντας και μίλησες παληκαρίσια με κέφι και καλή διάθεση.