Την Κυριακή, 3 Νοεμβρίου 2019, πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη φιλολογική εκδήλωση προς τιμήν του συγγραφέα Δρα Γιάννη Βασιλακάκου για τα 51 συναπτά χρόνια προσφοράς του στα Ελληνικά Γράμματα, την οποία διοργάνωσε το Πολιτιστικό Κέντρο της ΑΧΕΠΑ «Κωστής Παλαμάς» στο Σίδνεϊ. Παράλληλα, έγινε και η βιβλιοπαρουσίαση τεσσάρων από τα τελευταία πονήματα του τιμώμενου συγγραφέα που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα και απασχόλησαν έντονα τα ΜΜΕ.

Στον εναρκτήριο χαιρετισμό του, ο πρόεδρος του Κέντρου «Κωστής Παλαμάς» κ. Ιωάννης Θεοδωρίδης είπε: «Κυρίες και κύριοι, σας καλωσορίζω στο φιλόξενο και πολιτιστικά πάντα δραστήριο οίκημα της ΑΧΕΠΑ και το Κέντρο “Κωστής Παλαμάς” […] Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε ένα μεγάλο έργο ζωής – γιατί στο τραπέζι βλέπω τουλάχιστον πέντε βιβλία, μόνο από την πρόσφατη εκδοτική παραγωγή του συγγραφέα τους! Δεν θα μακρυγορήσω. Σας καλωσορίζω λοιπόν όλους σας, καθώς και τον πρόεδρο της ΑΧΕΠΑ κ. Σκανδαλάκη που μόλις μπήκε στην αίθουσα, ειδικά όμως τον ομογενή Δρα Γιάννη Βασιλακάκο, και είμαι σίγουρος ότι θα φύγετε πλουσιότεροι τη γνώσει απ’ αυτή την ξεχωριστή εκδήλωση».

Εν συνεχεία, η εκπαιδευτικός-συγγραφέας κυρία Στέλλα Σορώτου, μιλώντας για τα βιβλία «Τα αμαρτύρητα: Σχέδιο βιογραφίας του Βασίλη Βασιλικού» και το «Η περιπέτεια της γραφής: Καταθέσεις/Μαρτυρίες 27 Ελλήνων πρωταγωνιστών» παρατήρησε: «Αρχικά ένιωσα μικρή κι ασήμαντη ενώπιον αυτής της χειμαρρώδους δράσης κι ενέργειας του καθηγητή Δρα Γιάννη Βασιλακάκου που δημιούργησε αυτά τα βιβλία, αλλά κι ενώπιον των όσων ιστορούνται. Η εντρύφηση όμως στο θέμα και η κατανόηση της πηγής έμπνευσης και καθοδήγησης του συγγραφέα, αλλά και των παρουσιαζομένων προσώπων, μου πρόσδωσε ένα αίσθημα μιας κάποιας πνευματικής συγγένειας, ικανό να με κάνει να σταθώ άξια απέναντί σας και να σας μιλήσω για ένα μέρος αυτού του μεγάλου έργου». Μετά από μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των προαναφερθέντων έργων, η ομιλήτρια σημείωσε: «Στην πραγματικότητα έχει και ο ίδιος ο Δρ Βασιλακάκος το χάρισμα της γραφής, όπως μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει από τον τρόπο αφήγησης, το πλήθος συγγραμάτων του και, εν προκειμένω, από τους προλόγους των εν λόγω βιβλίων, αλλά και από την πλοκή της κάθε ιδιάζουσας συζήτησης ρεαλιστικής ή φανταστικής». Και ολοκλήρωσε λέγοντας: «[…] Δια στόματος Ίωνα Δραγούμη, ο λόγος ο ποθητός κι η έννοια για την Πατρίδα, όπως τη βίωσε και την ονειρεύτηκε ο Γιάννης Βασιλακάκος κι όπως θα έπρεπε να τη βίωνε και να την ονειρευόταν κάθε Έλληνας, είναι ως ακολούθως:

“Μου αρέσει να νιώθω κι εγώ καμιά φορά πως είμαι ένας από τους πολλούς και περαστικούς άρχοντες του Ελληνισμού και πρέπει να περάσει κι από μένα ο Ελληνισμός για να προχωρήσει”, γιατί στην πραγματικότητα περνάει μέσα από όλους μας, είτε αρνητικά είτε θετικά. […] Ο Γιάννης Βασιλακάκος (στο Επίμετρο της «Περιπέτειας της γραφής») ύψωσε εμπρός μας τους “Τιτάνες” της ποίησης και πεζογραφίας: Ελύτη, Παλαμά, Παπαδιαμάντη και Σολωμό, ιστορώντας μέσα από αυτούς τους “μύστες του λόγου” δικές του αναμνήσεις, εμπειρίες και οράματα. Ένας άλλος Γιάννης Βασιλακάκος πρέπει μάλλον να βρεθεί για να συγγράψει για τον ομώνυμο συγγραφέα…»

Ο δεύτερος κύριος ομιλητής, πανεπιστημιακός Δρ Βασίλης Αδραχτάς (αντιπρόεδρος του Κέντρου «Κωστής Παλαμάς»), αναφερόμενος στα βιβλία «Αχαρτογράφητα νερά: Κριτικές μελέτες για τη νεοελληνική λογοτεχνία» και «Νίκος Καχτίτσης: Ένας κυκλοθυμικός ήρωας του Κάφκα», τόνισε: «Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να βλέπει κανείς να συστεγάζονται στο πόνημα “Αχαρτογράφητα νερά…” μελετήματα για έργα όπως το “Ο Βασίλης ο Αρβανίτης” του Μυριβήλη, δηλαδή για μία από τις πιο εμβληματικές αποτυπώσεις της νεοελληνικής λαϊκής συνείδησης, για “Το λάθος” και “Το Διαβατήριο” του Σαμαράκη, τα οποία είναι κλασικά πια ως κείμενα κοινωνικής και ανθρωπιστικής κριτικής, για την ετερογενή γραφή και αισθητική δημιουργών όπως ο Σεφέρης, ο Εμπειρίκος ή ο Βασιλικός και, τέλος, για θέματα που μας καίνε – ή που θα όφειλαν να μας καίνε στους Αντίποδες – όπως η ιδιοσυστασία της λογοτεχνικής μας παρουσίας, το μεταφραστικό εγχείρημα και η εθνοκεντρικότητα».

Αναφορικά με το βιβλίο «Νίκος Καχτίτσης: Ένας κυκλοθυμικός ήρωας του Κάφκα», ο Δρ Αδραχτάς τόνισε: «Αυτή τη φορά σκοπός του Βασιλακάκου είναι να διευθετήσει μία εκκρεμότητα, η οποία δεν είναι παρά η παρουσίαση μιας άλλης όψης του Καχτίτση, της σκοτεινής του τροπόν τινά πλευράς. Πιο συγκεκριμένα, στις σελίδες αυτής της έρευνας εξετάζονται τα σχεδόν άγνωστα αλλά μάλλον προβληματικά παιδικά χρόνια του Καχτίτση […] Με όλα αυτά, βέβαια, ο Βασιλακάκος σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να αποδομήσει τη σημασία και σπουδαιότητα του Καχτίτση ως μεταπολεμικού λογοτέχνη, για την ανάδειξη της οποίας ίσως περισσότερο από τον καθένα έχει συμβάλει μέσω της διδακτορικής διατριβής του. Τουναντίον, φωτίζει το έργο του Καχτίτση – διαρκώς προσανατολισμένο στο αλλιώς, στο άλλο και στο ουτοπικό – από όψεις που μπορούν, αν όχι να το εξηγήσουν, τουλάχιστον να το καταστήσουν εύλογο. Όπως και να έχει, πάντως, ο Γιάννης Βασιλακάκος με τις δικές του ευαισθησίες, αγωνίες και αναζητήσεις επιδόθηκε – για άλλη μια φορά – στη χαρτογράφηση αχαρτογράφητων περιοχών της νεοελληνικής τέχνης του λόγου, χαρτογράφηση που μόνο οι έντιμοι και οι γενναίοι των γραμμάτων συνεχίζουν να υπηρετούν…».

Το πρώτο μέρος της εκδήλωσης ακολούθησε ένα σύντομα διάλειμμα, στο οποίο προσφέρθηκαν καφές, τσάι, αναψυκτικά, κτλ. Στο δεύτερο μέρος ο τιμώμενος συγγραφέας προέβη σε μια αυτοεξομολογητική αναφορά των σημαντικότερων highlights της ζωής και της συγγραφικής του διαδρομής, επισημαίνοντας: «Η σημερινή είναι μια ξεχωριστή επέτειος για μένα. Διότι με τη συγγραφή και τη λογοτεχνία ανάλωσα όλη μου τη ζωή. […] Γι’ αυτό και μου είναι αδύνατον, όχι να σκεφτώ, αλλά και να εικάσω πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς τη λογοτεχνία, ή τι άλλο θα μπορούσε να τη νοηματοδοτήσει ουσιωδώς. Διότι η λογοτεχνία σημάδεψε από πολύ νωρίς τη μοίρα μου, και η δωρεά της καθόρισε αποφασιστικά όλη μου την ύπαρξη. Και, βέβαια, μου έδωσε τα πάντα που θα μπορούσε να ονειρευτεί και να επιθυμήσει ένα παιδί.

Κυρίως όμως – μέσω αυτής της πολύτιμης δωρεάς – μου πρόσφερε απλόχερα δημιουργικό οίστρο, απερίγραπτη χαρά, απόλαυση και μέθεξη. Με μια λέξη – πληρότητα. Γι’ αυτό και μετά από 51 χρόνια, δεν μπορώ παρά να της είμαι εσαεί ευγνώμων. Θα ήθελα να κλείσω αυτή τη σύντομη κατάθεση ψυχής με τους εξής στίχους του πρώτου μεγάλου Ινδού νομπελίστα ποιητή Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, επειδή με αντιπροσωπεύουν απόλυτα. Είναι από το ποίημά του “Λαμπυρίδες”: “Σαν θα ‘ρθει ο θάνατος και θα μου μουρμουρίσει, / ‘Οι μέρες σου τελειώσανε’, / αφήστε με να του πω: “Έζησα με αγάπη / κι όχι μονάχα στον απλό χρόνο”. Αυτός θα με ρωτήσει: ‘Θα παραμείνουν άραγε τα τρα- /γούδια σου;’ / Θα του πω: “Δεν ξέρω γι’ αυτό, ξέρω μονάχα ότι συχνά / σαν τραγουδούσα βρήκα την αιωνιότητά μου”. Επιμύθιο: Αν μου ζητούσαν να συνοψίσω με δυο λέξεις την 51χρονη διαδρομή μου στο λογοτεχνικό σύμπαν, θα έλεγα ανεπιφύλακτα ότι αξιώθηκα να ζήσω, από κάθε άποψη, μια ζωή σαν μυθιστόρημα. Εννοώ, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σας ευχαριστώ».

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μια συνέντευξη εφόλης της ύλης που πήρε από τον Γιάννη Βασιλακάκο ο εκπαιδευτικός και τελετάρχης της εκδήλωσης κ. Δημήτρης Καμετόπουλος, και την υπογραφή βιβλίων του συγγραφέα για τους αναγνώστες του.