H ταινία που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην Θεσσαλονίκη και που ξεχώρισε και συγκίνησε το κοινό και τους κριτικούς ήταν παραγωγή μιας «δικιάς μας».
Νομικός η με προϋπηρεσία στο Film Victoria, η Ελένη Μπερντέ πριν 14 χρόνια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα όπου συνέχισε να ασχολείται και με τον ελληνικό κινηματογράφο.
Νομικός στο επάγγελμα και ένας άνθρωπος που βοήθησε στην θέσπιση του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στους Αντίποδες, η Ελένη Μπερντέ συνεχίζει τις κινηματογραφικές της δραστηριότητες στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα πριν 14 χρόνια.
Η τελευταία της ταινία προβλήθηκε, εκτός συναγωνισμού, στις Κάννες σε ειδικές προβολές για τους επαγγελματίες του χώρου.
Και φυσικά προβλήθηκε και στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.
Μιλώντας στο Ελληνικό Πρόγραμμα της Κρατικής Ραδιοφωνίας SBS, κα Μπερντέ αναφέρθηκε σε αυτή της την κινηματογραφική δουλειά, η οποία έγινε πράξη μετά την συνεργασία της με έναν ανερχόμενο και πολλά υποσχόμενο Έλληνα σκηνοθέτη.
Σκηνή από την ταινία Winona. Φώτο: Supplied
«Η ταινία έχει τίτλο Winona και είναι σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Βούλγαρη, γιου του Παντελή Βούλγαρη. Ο Αλέξανδρος είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης με ξεχωριστή και πολύ ιδιαίτερη κινηματογραφική γραφή. Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του και πρωταγωνιστούν τέσσερις από τις πιο γνωστές και πιο καταρτισμένες νέες ηθοποιούς στην Ελλάδα, η Ανθή Ευστρατιάδου, η Σοφία Κόκκαλη, η Ηρώ Μπέζου και η Δάφνη Πατακιά», είπε χαρακτηριστικά συμπληρώνοντας:
«Η ταινία αποτελεί ύμνος για την Ελλάδα γιατί αναδεικνύει το γαλάζιο του Αιγαίου και αυτό τον ήλιο που έχει η πατρίδα μας που δεν τον έχει καμία άλλη χώρα στον κόσμο».
Η ανθρώπινη απώλεια
Σύμφωνα με το σενάριο που έγραψε ο ίδιος ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, τέσσερις γυναίκες, με πολύ προσωπικότητα και ιδιαίτερο χιούμορ, καλούνται να αντιμετωπίσουν μια οικογενειακή τραγωδία.
Η κα Μπερντέ τονίζει πως η ταινία πραγματεύεται την απώλεια αγαπημένων μας προσώπων και πως αυτή επηρεάζει τον χαρακτήρα μας.
«Τέσσερα κορίτσια που βρίσκονται σε μία πανέμορφη παραλία και παίζουν, χωρίς να ξέρουμε όμως για ποιο λόγο βρίσκονται εκεί, τι γίνεται και τι τους συνδέει. Η ταινία έχει να κάνει με την απώλεια των ανθρώπων που αγαπάμε και πως αυτός ο θρήνος και αυτή η απώλεια μας επηρεάζει και μας χαρακτηρίζει», είπε.
H Ελένη Μπερντέ. Φώτο: Supplied
Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Η Ελένη Μπερντέ είναι από τους ανθρώπους που έβαλαν τα θεμέλια για το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Αυστραλίας.
Όνειρό της είναι να παντρέψει τον ελληνικό με τον αυστραλιανό κινηματογράφο, μέσα από τη δουλειά της.
«Δεν κρύβω πως ένα από τα πράγματα που δουλεύουμε μαζί με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη αυτή τη στιγμή είναι μία ρετροσπεκτίβα του αυστραλιανού κινηματογράφου που θα θέλαμε να παρουσιάσουμε στην Ελλάδα. Κάνουμε μία πολύ μεγάλη έρευνα τουλάχιστον 50 ταινιών και θα χρειαστεί η συνδρομή των ελληνικών αρχών αλλά και των αρχών της Αυστραλίας. Πιστεύουμε ότι είναι μία πρωτοβουλία και ένα πολιτιστικό γεγονός που ενδιαφέρει και τις δύο χώρες. Για μένα και για τον Αλέξανδρο παντρεύει τα αγαπημένα μας πράγματα δηλαδή το σινεμά των δύο χωρών, γιατί δεν ξεχνάω ποτέ, από που ξεκίνησα και που ανήκω».
ΤΙ ΓΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΑΔΙΚΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
Για την παραγωγή της και την πέμπτη ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη που αποτέλεσε μια από τις ευχάριστες στιγμές του φετινού Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου ελλαδικά μέσα ενημέρωσης γράφουν:
«Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε μια παραλία της Άνδρου με μια παρέα από τέσσερα νεαρά κορίτσια να κάνουν μια τελευταία (;) βουτιά τους στη μαγεία του καλοκαιριού η Winona μοιάζει να είναι μια ταινία γεμάτη με στιγμές, σαν φωτογραφίες από διακοπές και εκείνης της αβάσταχτης επιθυμίας που θέλει – αν ήταν εφικτό- όλη αυτή η θερινή μέθεξη να κρατήσει για πάντα, γεμάτη με όνειρα, πλάκες, αστεία, επιθυμίες, έρωτες, χαμένες ευκαιρίες, καημούς, τραγούδια. Όλα αυτά τα στοιχεία άλλωστε αποτελούν το σεναριακό υλικό της ταινίας. Οι όποιοι συμβολισμοί μπορούν να κρύβονται σε μια τέτοια ιστορία όσο σύνθετοι (ή ψυχαναλυτικοί) κι αν είναι για τους τέσσερις γυναικείους χαρακτήρες με βάση το plot twist του φινάλε και την απόμακρη παρουσία ενός εξοχικού που μοιάζει να παρακολουθεί αδιάκοπα τα κορίτσια οδηγούν πάντα σε ειλικρινείς εξομολογήσεις και απόλυτα ανθρώπινες και φορτισμένες συγκινησιακά καταστάσεις που συμβαίνουν πάντα στον ίδιο χώρο της παραλίας. Ο Boy μοιάζει και είναι αρκετά ώριμος κινηματογραφικά και δεν φοβάται να ζήσει αυτές τις ανθρώπινες στιγμές, που ο ίδιος σκηνοθετικά φτιάχνει, μαζί με τις ηρωίδες του.
Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες της ταινίας έχουν περίσσευμα ταλέντου, είναι απολαυστικές (ειλικρινά αν υπήρχε διαγωνιστικός χαρακτήρας στο λεγόμενο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου θα ήταν δίκαιη η μοιρασιά του βραβείου γυναικείας ερμηνείας στις Ανθή Ευστρατιάδου, Ηρώ Μπέζου, Σοφία Κόκαλη, Δάφνη Πατακιά) και πάνω από όλα έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη τους τολμώντας να παίξουν, να πειραματιστούν ή να δημιουργήσουν λεπτομέρειες των χαρακτήρων τους. Τα κορίτσια έχουν φτιάξει μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας, μοιράζονται δικά τους πράματα, ξεφεύγουν από τυχόν στερεότυπα, δημιουργούν σε αυτή την ανοιχτή παραλία έναν ιδιότυπο δημόσιο και ταυτόχρονα απόλυτα προσωπικό (ιδιωτικό) χώρο, φλερτάρουν με το φαινομενικά παραδεισένιο τοπίο της φύσης αλλά κατά βάθος μέσα από αυτή την διαδικασία δείχνουν να λειτουργούν τελετουργικά αποχαιρετώντας τον κόσμο της αθωότητας και να οδηγούνται σε μια βαθύτερη συνειδητοποίηση ωρίμανσης. Στις αρετές της ταινίας φυσικά η εξαίσια φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή όπως και η όμορφη μουσική που γράφουν ο Boy και η Δεσποινίς Τρίχρωμη».
