Ο Λούης Κυριάκου κατέρρευσε και πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 86 ετών, ενώ ψώνιζε με τη σύζυγό του Ελένη στο Knox την Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2019. Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1933 στο χωριό Κομί Κέρπη λίγο έξω από την Αμμόχωστο στην Κύπρο.
Ως νεαρός ήταν μαθητευόμενος σε έναν ράφτη στο χωριό του, αλλά δεν ήταν αυτό το επάγγελμα που θα έκανε στο μέλλον.
Σε ηλικία 18 ετών αποφάσισε να επεκτείνει τους ορίζοντές του και δεν ακολούθησε τα αδέλφια του που είχαν μεταναστεύσει στο Λονδίνο. Αποφάσισε να μεταναστεύσει στην Αυστραλία.
Ήρθε το με το πλοίο The Corsica το 1951. Τα χρήματα για τον ναύλο τα δανείστηκε από τον πατέρα του και έφτασε στη Μελβούρνη με μόνο μερικά κέρματα στην τσέπη του και μισή βαλίτσα με ρούχα. Όπως και πολλοί άλλοι νέοι μετανάστες έφτασε χωρίς γνώσεις Αγγλικής.
Τα πρώτα χρόνια στην Αυστραλία έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές στην περιφερειακή Βικτώρια. Έγινε «το παιδί για όλες τις δουλειές» κυρίως με το τότε Country Roads Board και έμαθε να μιλάει Αγγλικά σε διάφορους χώρους εργασίας ανά τη Βικτώρια. Όταν επέστρεψε στη Μελβούρνη άρχισε να εργάζεται με βάρδιες στην IXL, εργοστάσιο επεξεργασίας φρούτων και μαρμελάδας.
Το 1955 επέστρεψε στην Κύπρο για να παντρευτεί την Ελένη Γεωργίου από το χωριό Πάνω Λεύκαρα, που φημίζεται για τα κεντήματα δαντέλας. Το πρώτο παιδί τους που γεννήθηκε ήταν η Κυριακή. Γεννήθηκε στη θάλασσα στο μεταναστευτικό πλοίο Junmouriet σε διεθνή ύδατα καθοδόν προς την Αυστραλία το 1956.
Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο South Melbourne. Στο δημοτικό σχολείο της οδού Dorcas όπου γράφτηκε η Κυριακή, ο δάσκαλος δεν μπόρεσε να προφέρει το όνομά της και θεωρούσε ότι έπρεπε να είναι γνωστή ως «Julie». Ο Γιώργος γεννήθηκε τρία χρόνια αργότερα.
Ως νεαρός στην Κύπρο, ο Λούης πάντα ήθελε να γίνει ξυλουργός, αλλά ο πατέρας του δεν τον στήριξε και τον έσπρωξε στη ραπτική. Όμως στη Μελβούρνη κατά τη δεκαετία του 1960 ο Λούης άρχισε να εργάζεται στην εταιρεία κατασκευής επίπλων Gainsborough. Εκεί έμαθε και τελειοποίησε τις γνώσεις του στο επάγγελμά του.
Έγινε μέλος του συνδικάτου και εκπρόσωπος του τότε Federated Furnishing Trades Society (FFTS). Ξεκίνησε και καθοδήγησε πολλές επιτυχημένες εκστρατείες, συμπεριλαμβανομένης αυτής για ίση αμοιβή για τις γυναίκες που εργάζονταν στο εργοστάσιο. Αυτή ήταν η πρώτη τέτοια εκστρατεία από εργατικό συνδικάτο στη Βικτώρια.
Η επόμενη μεγάλη εκστρατεία που ξεκίνησε και καθοδήγησε ήταν ο αγώνας για το πακέτο αποζημιώσεων όταν η εταιρεία αποφάσισε να μειώσει το προσωπικό. Η απεργία διήρκεσε αρκετές εβδομάδες και το αντικείμενο των διαπραγματεύσεων αφορούσε αμοιβές τριών εβδομάδων για κάθε έτος υπηρεσίας.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 προτάθηκε στον Λούη να γίνει βιομηχανικός διοργανωτής με το Τμήμα Βικτώριας της Federated Furnishing Trades Society, μετά τις επιτυχημένες εκστρατείες του στο εργοστάσιο όπου εργάστηκε. Λίγα χρόνια αργότερα εκλέχθηκε γραμματέας Βικτώριας του FFTU.
Στη δεκαετία του 1970, με την καθοδήγηση του Λούη το συνδικάτο αύξησε σημαντικά τον αριθμό των μελών του. Στο μεταξύ, επήλθαν μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση που οδήγησαν το συνδικάτο στην απόκτηση ενός υψηλότερου προφίλ στο ευρύτερο συνδικαλιστικό κίνημα της Αυστραλίας.
Περισσότερες βιομηχανικές απεργίες και εκστρατείες οδήγησαν σε περισσότερες και σημαντικές βελτιώσεις για τα μέλη του συνδικάτου, όπως η εβδομάδα 35 ωρών στην υαλουργία Pilkington Glass όπου οι εργαζόμενοι κέρδιζαν μέχρι και $800 την εβδομάδα. Αυτό ήταν ανήκουστο εκείνη την εποχή, μιας και ήταν πολύ πάνω από τον ελάχιστο μισθό των εργαζομένων σε άλλες βιομηχανίες.
Η δεκαετία του 1980 ήταν η εποχή κατά την οποία ο Λούης αποφάσισε να επικεντρωθεί στη βιομηχανία γυαλιού και τις συνθήκες απασχόλησης των εργαζομένων στον τομέα αυτό που απολάμβαναν πολύ λίγα δικαιώματα όσον αφορά την υγεία και την ασφάλεια. Υπήρξε μια ώθηση προς την ενίσχυση των όρων ανάθεσης και οι εργαζόμενοι στα εργοτάξια κέρδισαν την εβδομάδα των 36 ωρών, ενώ οι ίδιες συνθήκες εφαρμόστηκαν και σε εκείνους που εργάζονταν στο εργοστάσιο. Η υπεργολαβία και η χρήση φθηνού εργατικού δυναμικού σταμάτησαν εντελώς μετά από μια μακρά διαμάχη μεταξύ των εργοδοτών και του συνδικάτου. Επίσης, εισήχθησαν τεχνολογικά σεμινάρια από το FFTS ως αποτέλεσμα των βιομηχανικών αλλαγών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο Λούης ανέλαβε πρόσθετες ευθύνες αφού εκλέχτηκε Ομοσπονδιακός Γραμματέας του FFTS, που πλέον βρισκόταν στη διαδικασία ενσωμάτωσης στο ευρύτερο συνδικάτο Construction, Forestry, Mining and Energy Union (CFMEU).
Επήλθαν περισσότερες αλλαγές. Ο Λούης ήταν αποφασισμένος να διασφαλίσει ότι όλοι οι εργαζόμενοι-μέλη του FFTS στην Αυστραλία θα καλύπτονταν από τις ίδιες συνθήκες με εκείνες στη Βικτώρια. Έτσι νέες κατακτήσεις ήρθαν για τους εργαζόμενους στην Περιοχή Αυστραλιανής Πρωτεύουσας και βελτιώσεις σε Νέα Νότια Ουαλία, Κουίνσλαντ, Τασμανία και Νότια Αυστραλία.
Μια νέα εκστρατεία διεξήχθη μέσω του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου για να λήξει η χρήση της φθηνής εργασίας μέσω των υπεργολάβων στη βιομηχανία χαλιών. Αυτό χρειάστηκε αρκετά χρόνια για να επιτευχθεί. Οι δικηγόροι που είχαν ενημερωθεί από τον Λούη εντυπωσιάστηκαν από τη στρατηγική του σκέψη που κατέληξε σε μια ιστορική απόφαση τερματισμού αυτής της πρακτικής.
Το 1998, ο Λούης αποφάσισε ότι ήταν καιρός να αποσυρθεί. Έδωσε τα ηνία σε μια νεότερη γενιά συνδικαλιστών και αποχώρησε. Από τα ενοικιαζόμενα γραφεία και το χρέος, ο Λούης άφησε το συνδικάτο σε ένα δικό του κτίριο με προηγμένα συστήματα πληροφορικής και αξιοζήλευτους οικονομικούς πόρους.
Ο Λούης και η Ελένη συνέχισαν να απολαμβάνουν μια ήσυχη ζωή σε μια εξοχική κατοικία στο Mornington. Για πολλά χρόνια ο Λούης συνέχισε ενεργά να επιδίδεται στην κατεργασία του ξύλου και την κηπουρική. Ήταν ένας υπέροχος γονέας που εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει για τη σύζυγο και τα παιδιά του μια αξιοπρεπή ζωή στην Αυστραλία.
Ήταν ένα ακατέργαστο διαμάντι με μια χρυσή καρδιά. Πάντα ένας ανεξάρτητος στοχαστής, ζώντας την ζωή στο πλήρες και με τους δικούς του όρους. Ένας μαχητής για την κοινωνική δικαιοσύνη μέχρι το τέλος, χωρίς καμία υποχώρηση.
Θα λείψει πολύ και πάντα θα είναι αγαπητός από την σύζυγό του Ελένη, τα παιδιά Τζούλη και Γιώργο, όλη την οικογένεια και τους πολλούς στενούς του φίλους.
