Σε ένα από τα βορειότερα άκρα της χώρας, στο Cairns του Κουίνσλαντ, βρίσκεται εγκατεστημένη μια ελληνική παροικία που ανθεί όχι πληθυσμιακά, αλλά μέσα από το έργο της που έχει φτάσει σήμερα να “αγγίζει” χιλιάδες συνανθρώπους μας σε ολόκληρη την πολιτεία.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο πως εκεί πραγματοποίησε την πρώτη του ποιμαντική του επίσκεψη στη Βόρεια Αυστραλία ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος. Πριν από μερικές εβδομάδες πολιτικοί, εκπρόσωποι της ομογένειας και πλήθος μελών της κοινότητας συγκεντρώθηκαν στο αεροδρόμιο του Cairns για μια θερμή υποδοχή.
Μέλη της κοινότητας περιμένοντας την άφιξη του Αρχιεπισκόπου στο αεροδρόμιο του Cairns. Φώτο: Γιάννης Καρράς
Φώτο: Γιάννης Καρράς
Ανάμεσά τους και ο Θεόδωρος Μπακαλάκης, πρόεδρος του Ιδρύματος του Αγίου Ιωάννου, που αποτελεί εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες την “ψυχή” της κοινότητας.
Υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας, ο οργανισμός ξεκίνησε να λειτουργεί το 1997 στο προάστιο Redlynch ένα κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων, ενώ ανά τα χρόνια οι υπηρεσίες του επεκτάθηκαν στους τομείς στήριξης ατόμων με αναπηρία, στέγασης, ψυχικής υγείας και στήριξης μελών εθνοτικών κοινοτήτων μεταξύ άλλων.
Ανά τα χρόνια, το Ίδρυμα του Αγίου Ιωάννου εγκατέστησε κέντρα σε όλο το Κουίνσλαντ από το Μπρίσμπαν, μέχρι και το Thursday Island φτάνοντας σήμερα να εξυπηρετεί περισσότερους από 5.000 συμπολίτες μας από 35 διαφορετικές εθνικότητες.
Ομολογουμένως, όχι ό,τι πιο συνηθισμένο για παροικιακό οργανισμό!
“Είναι κομμάτι της ευρύτερης κοινότητας”, επιβεβαιώνει ο πρόεδρος κ. Μπακαλάκης, αναφερόμενος με υπερηφάνεια στη φήμη που έχει χτίσει το ίδρυμα ως πάροχος υπηρεσιών για πολυπολιτισμικές κοινότητες και στα δέκα κέντρα που διατηρεί ανά την πολιτεία.
Μας μεταφέρει μάλιστα πως ο τότε Αρχιεπίσκοπος Στυλιανός την ημέρα που η εκκλησία του “Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή” άνοιξε τις πόρτες της είχε πει ότι “η ενορία δεν θα υπηρετήσει μόνο τους ενορίτες της αλλά και την ευρύτερη κοινότητα”, λόγια που όπως επισημαίνει ο κ. Μπακαλάκης αποδείχθηκαν προφητικά.
“Αντίστοιχη ήταν και η δήλωση του Σεβασμιώτατου Αρχιεπίσκοπου Μακάριου κατά την άφιξή του εδώ”, συμπληρώνει, “λέγοντας πως είναι καιρός να είμαστε ανοιχτοί στην ευρύτερη κοινότητα”.
“Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αναγνωρίζουμε και δεν διαφυλάσσουμε την ελληνική κληρονομιά μας, γιατί άλλωστε πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το ελληνικό πνεύμα φιλοξενίας”, επισημαίνει.
Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, περίπου 2.500 κάτοικοι στην περιοχή δηλώνουν ελληνικής καταγωγής, όμως όπως μας ενημερώνει ο κ. Μπακαλάκης, στην πραγματικότητα γύρω στις 250 οικογένειες έχουν ενεργή σχέση με την εκκλησία και την ενορία.
“Αλλά κάτι επίσης σημαντικό είναι ότι αν έρθεις στην Κυριακάτικη Λειτουργία θα συναντήσεις πιστούς με καταγωγή από τη Σερβία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία, την Αιθιοπία…”
Πώς όμως προέκυψε ένα έργο προσφοράς σαν αυτό που επιτελεί σήμερα το Ίδρυμα από μια τόσο μικρή ελληνική παροικία;
Η ίδια η ανέγερη του ναού το 1993 υπήρξε αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και επιμονής, μας λέει ο κ. Μπακαλάκης.
Η επιθυμία για εξυπηρέτηση της τοπικής κοινότητας οδήγησε στη λειτουργία ενός παιδικού σταθμού, που απέκτησε γρήγορα μεγάλη φήμη, με απόδειξη τη λίστα αναμονής που είχε ήδη από τον πρώτο καιρό λειτουργίας του.
Για τις εγκαταστάσεις του πρώτου κέντρου φροντίδας ηλικιωμένων το 1997 χρησιμοποιήθηκε οίκημα όπου μέχρι τότε διέμενε ο ιερέας της ενορίας.
Η ιδέα για το κέντρο γεννήθηκε από τη διαπίστωση ενός κενού στα ήδη εδραιωμένα για χρόνια κέντρα στην τοπική κοινότητα, που λειτουργούσαν μόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας, δηλαδή τις ώρες που οι φροντιστές των ηλικιωμένων στην οικογένεια εργάζονταν, με αποτέλεσμα να μην έχουν τελικά χρόνο για ξεκούραση και για να φροντίσουν τα άλλα μέλη της οικογένειας.
“Απευθυνθήκαμε στις αρμόδιες αρχές και παρουσιάσαμε την πρότασή μας, εξηγώντας ότι διαπιστώσαμε μεγάλη ανάγκη για υπηρεσίες κατά τις απογευματινές ώρες, όταν τα άλλα κέντρα είναι κλειστά. Βρήκαν την ιδέα εξαιρετική”, αναφέρει ο κ. Μπακαλάκης.
“Αυτή παραμένει η φιλοσοφία μας και καθοδηγεί το όραμά μας, όχι να προσφέρουμε υπηρεσίες που ήδη υπάρχουν αλλά να εντοπίζουμε ανάγκες που δεν καλύπτονται και να ανταποκρινόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε”.
Η προσέγγιση φαίνεται να έχει αποδώσει καρπούς, αφού, όπως λέει ο κ. Μπακαλάκης, πλέον οι κυβερνητικές αρχές απευθύνονται στο Ίδρυμα Αγίου Ιωάννου για στήριξη, όπως έγινε και στην περίπτωση του Thursday Island όπου παρέχουν υπηρεσίες στην κοινότητα αυτοχθόνων.
“Η πρώτη μας σκέψη ήταν ότι δεν θέλαμε σε καμία περίπτωση να επιβάλλουμε τους εαυτούς μας στην κοινότητα και να βεβαιωθούμε ότι οι ίδιοι οι ντόπιοι καλωσορίζουν την ‘παρουσία’ μας εκεί για στήριξη”, αναφέρει ο κ. Μπακαλάκης εξηγώντας πως για αυτό φρόντισαν εξαρχής να συναντηθούν με τους τοπικούς ηγέτες.
Θυμάται χαρακτηριστικά την επίσκεψη στο νησί.
“Φτάσαμε με άλλα στελέχη από τον Άγιο Ιωάννη και οι ντόπιοι ζήτησαν να βρεθούμε και η συνάντηση έλαβε χώρα κάτω από ένα δέντρο έξω από τα γραφεία. Μίλησαν για τις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και όταν η συνάντηση τελείωσε με ευχαρίστησαν. Εγώ τους ρώτησα ‘γιατί, αφού εμείς πρέπει να σας ευχαριστήσουμε για την ευκαιρία να μας δεχτείτε στην κοινότητα’. Μου απάντησαν ‘είστε οι μοναδικοί που ήρθαν εδώ, κάθισαν μαζί μας κάτω από ένα δέντρο και πράγματι ακούσατε τί χρειαζόμαστε, όχι σαν άλλους λευκούς που κάθονται στις μεγάλες καρέκλες στα πολυτελή γραφεία και μας λένε αυτοί τί είναι αυτό που χρειαζόμαστε…”
