Τα παιδιά μου δεν έχουν ζήσει ποτέ τη θαλπωρή των λευκών Χριστουγέννων. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η μικρή οθόνη κατακλύζεται με Χριστουγεννιάτικες ταινίες, και όλες μα όλες, παρουσιάζουν πανέμορφα χιονισμένα τοπία, ψηλά έλατα να μεταφέρονται από το δάσος στο σπίτι για να στολιστούν, σαλόνια φωτισμένα γιορτινά, τζάκια αναμμένα και το χιόνι να πέφτει απαλά στο φόντο.

Φυσικό ήταν να απογοητευτούν. Στις 25 Δεκεμβρίου, στις 6 τα ξημερώματα, κατέβηκαν τρέχοντας τα σκαλιά του σπιτιού, όχι μόνο για να ανοίξουν τα δώρα που τους έφερε ο Father Christmas (ένα πρόσωπο που υιοθετήσαμε επίσης εδώ στην Αυστραλία από τότε που κάναμε παιδιά), αλλά για να δουν το χιόνι. Ξυπόλυτα, με τα σορτσάκια τους και τα κοντομάνικα, και το αιρκοντίσιον να μας δροσίζει όλο το βράδυ, περίμεναν πώς και πώς το χιόνι. Τον χιονοπόλεμο, τον χιονάνθρωπο που θα έφτιαχναν στον μικρό κήπο του σπιτιού μας. Μάταια προσπαθούσα να τους εξηγήσω το προηγούμενο βράδυ ότι χιόνι δεν πέφτει το καλοκαίρι. Ευτυχώς τα δώρα ήταν πολλά και ξεπέρασαν γρήγορα την πικρή απογοήτευσή τους.

Παρ’ όλα αυτά το όνειρα να ζήσουν «λευκά Χριστούγεννα» δεν τους πέρασε. Τα επόμενα Χριστούγεννα, είχαμε άλλα, καθώς κύριο μέλημα των μικρών δημιουργικών μου γιων, ήταν να φτιάξουν οι ίδιοι το χιόνι για να γιορτάσουν την ημέρα «όπως πρέπει». Σχέδια που προσπαθούσαμε να αναχαιτίσουμε με κάθε τρόπο για να γλιτώσουμε το χάος από παγάκια, αφρολέξ, βαμβάκια ακόμα και σαπουνόφουσκες, που περιλάμβαναν οι πολύπλοκες ιδέες τους για την παραγωγή χιονιού.

Κι έτσι, όταν είδα μια διαφήμιση για «Λευκά Χριστούγεννα» στη Μελβούρνη, που υποσχόταν χιόνι, την κατασκευή χιονάνθρωπου ακόμα και έλκηθρα, έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη εισιτήρια παρά το τσουχτερό κόστος της υπόθεσης. Νομίζω πως η εμπειρία που ζήσαμε εκεί, σε ένα μικροσκοπικό χώρο στο Port Melbourne, τους θεράπευσε πλήρως από τα όνειρα που είχαν να δουν χιονισμένα Χριστούγεννα. Μπορεί ακόμα και να μην θέλουν να δουν χιόνι ποτέ μετά από αυτήν την αξέχαστη εμπειρία. Το «χιόνι», μία λασποειδής απομίμηση χιονιού/πάγου όπου ούτε εμείς οι «μεγάλοι» δεν είχαμε τη δύναμη να εξορύξουμε αρκετό υλικό για να φτιάξουμε έναν χιονάνθρωπο 15 εκατοστών, περιοριζόταν σε ένα χώρο τριών τετραγωνκών μέτρων το πολύ. Σε 15 λεπτά είχαμε φύγει και υποσχέθηκα ότι ποτέ, μα ποτέ δεν θα κατάπινα το παραμύθι να γιορτάσω «λευκά Χριστουγέννων» στη Μελβούρνη, όπου ο καημένος Αη Βασίλης καμιά φορά σχεδόν λιπόθυμος από τον καύσωνα των δικών μας Χριστουγέννων εδώ στο Νότιο Ημισφαίριο, φεύγει άτακτα από τα Χριστουγεννιάτικα πάρτι για να βγάλει από πάνω του την άκρως ακατάλληλη για την εποχή ενδυμασία.

Πιο ανοιχτή είμαι στο να γιορτάσω τα «Λευκά Χριστούγεννα» τον Ιούλιο, μία νέα τάση που ξεκίνησε πρόσφατα στη Μελβούρνη. Αυτό μάλιστα. Ότι πρέπει για να αναπτερωθούμε από το σκότος και το κρύο που μας ταλανίζει αυτή την εποχή. Βέβαια, πολύ φοβάμαι ότι η τάση αυτή καθώς εδραιώνεται, θα καταντήσει και αυτή σε μία ακόμα καταναλωτική υστερία, που θα μας βρει να αγοράζουμε Χριστουγεννιάτικα δώρα και τον Ιούλιο!