Είναι γεγονός ότι η Ελληνική Παροικία υποδέχτηκε τον νέο Προκαθήμενο της Αρχιεπισκοπής, τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, με ένα πνεύμα ελπίδας, ενθουσιασμού και αισιοδοξίας που πήγαζε από τις δηλώσεις του περί ενότητας και αγάπης που έδειχναν ότι μια νέα σελίδα ανοίγεται στα Εκκλησιαστικά και Κοινοτικά μας πράγματα.
Ο Ελληνισμός καλωσόρισε με ειλικρίνεια τον νέο Αρχιεπίσκοπο, διαψεύστηκε, ωστόσο, παταγωδώς, διότι οι μεγαλόστομες διακηρύξεις που έκανε με την ενθρόνισή του αποδείχτηκαν ότι ήταν κενές περιεχομένου, εφόσον οι πράξεις του κινήθηκαν σε εντελώς αντίθετη γραμμή πλεύσης.
Ένας μεγάλος αριθμός συμπαροίκων θεώρησε ως ατόπημα την προσέγγιση των Κοινοτήτων μεμονωμένα, όπως συνέβη με την Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Κλάυτον και την αντίστοιχη του Σαιντ Άλμπανς.
Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, είμαστε δικαιολογημένοι να πιστεύουμε ότι το ατόπημα αυτό έχει το σπέρμα του διχασμού, διότι προσβάλλει τις χιλιάδες των συμπαροίκων που αγωνίστηκαν ανιδιοτελώς για να κτιστούν οι Κοινότητες και οι Εκκλησίες στην Παροικία μας, για να διατηρήσουμε κάτω από αντίξοες συνθήκες τη γλώσσα και τις παραδόσεις μας.
Είναι δημοκρατικό δικαίωμα κάθε οργάνωσης να ενταχθεί όπου θέλει, εφόσον έτσι αποφασίζουν τα μέλη της.
Αυτό, όμως, το δημοκρατικό δικαίωμα, υφαρπάχτηκε και εκμεταλλεύτηκε απ’ τον νέο Αρχιεπίσκοπο, παρουσιάζοντάς το ως γεγονός επιστροφής των «ασώτων» και «αμαρτωλών» στους κόλπους της Αρχιεπισκοπής.
Οργανώθηκε ειδική τελετή από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, παρουσία όλων των ιερέων στον Άγιο Σπυρίδωνα, όπου με συνοπτικές διαδικασίες έγινε συγχώρεση των «αμαρτωλών» Κοινοτικών ανθρώπων για το «έγκλημα» που διέπραξαν, που δεν ήταν άλλο από την τίμια και ανιδιοτελή προσφορά τους προς την περήφανη Δημοκρατική Παροικία της Αυστραλίας και προς την Πατρίδα μας την Ελλάδα.
Στην τελετή «συγχώρεσης», πήραν μέρος και πολλοί παράγοντες μεταξύ των άλλων ο κ. Παπαστεργιάδης, από την Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης και οι Ελληνικής καταγωγής βουλευτές Στάϊκος και Δημόπουλος. Η παρουσία Παπαστεργιάδη σε αυτή την ανίερη φιέστα είναι μια πραγματική ασέβεια στις χιλιάδες των μελών της Κοινότητας, που υπήρξαν θερμοί υποστηρικτές του Κοινοτικού Θεσμού και αγωνίστηκαν για να κρατηθούν οι Κοινότητες ανεξάρτητες και Δημοκρατικές.
Ασέβεια μπορεί να χαρακτηριστεί και η παρουσία των δύο Εργατικών Βουλευτών του Πολιτειακού Κοινοβουλίου στην ίδια φιέστα. Οι χιλιάδες συμπάροικοι που αγωνίστηκαν για ανεξάρτητες και δημοκρατικές Κοινότητες, αγωνίστηκαν ταυτόχρονα και για τον πολυπολιτισμό και στήριξαν με την ψήφο τους το Εργατικό Κόμμα. Αν δεν γνώριζαν, όφειλαν να είναι γνώστες της συμβολής των Δημοκρατικών ανθρώπων στις εκλογικές επιτυχίες του Εργατικού Κόμματος. Το ότι η Παροικία συνεχίζει να στηρίζει το Εργατικό Κόμμα οφείλεται στους χιλιάδες υποστηριχτές του Κοινοτικού Θεσμού, που ήταν ταυτόχρονα και υποστηριχτές του Εργατικού Κόμματος.
Ήταν εκεί και ο Γενικός Πρόξενος, πιθανόν για να επιβεβαιώσει ότι η συγχώρεση της Αρχιεπισκοπής φέρει και τη σφραγίδα του Εθνικού μας Κέντρου!
Εκείνη που πρέπει να ζητήσει συγχώρεση από το Θεό και από την Παροικία είναι η Αρχιεπισκοπή, που με την άφιξή της στην Αυστραλία έφερε τη διχόνοια και το διχασμό στις τάξεις της Ομογένειας, προκειμένου να αποκτήσει την πλήρη ηγεμονία στα Παροικιακά πράγματα. Συγχώρεση και συγνώμη πρέπει να ζητήσουν και οι Προξενικές μας Αρχές που δημιουργούσαν προβλήματα με τα δήθεν αντικανονικά μυστήρια και τορπίλιζαν γενικώς το κύρος και την υπόσταση των Κοινοτήτων και τον Κοινοτικό θεσμό.
Η πολιτική της Αρχιεπισκοπής φέρει στο ακέραιο την ευθύνη για τον ανελέητο πόλεμο που έκανε στις Κοινότητες διαιρώντας την Παροικία, καταστρέφοντας τις γέφυρες ομόνοιας και ομοψυχίας. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος για να μπει στις καρδιές της Παροικίας ως ο Ποιμενάρχης της αγάπης και της ομόνοιας, αντί να επιδίδεται σε κηνύγι τίτλων ιδιοκτησίας, οφείλει να ζητήσει δημόσια συγχώρεση από το Θεό και συγνώμη από ολόκληρη την Ομογένεια για την ανάρμοστη συμπεριφορά της Αρχιεπισκοπής όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι γνωστά:
– τα χιλιάδες «άκυρα» μυστήρια
– η στάση της απέναντι στη Χούντα των Συνταγματαρχών
– ο πόλεμος ενάντια στους ομογενείς που εκκλησιάζονταν σε Εκκλησίες των Κοινοτήτων
– η διάλυση ή κατάργηση Κοινοτήτων όπως Frankston, Ritsmond, Brunswick, Αγίου Ιωάννη Carlton, Μalvern, Altona και πολλών άλλων
– η ίδρυση Εκκλησιών παραπλεύρως των Κοινοτικών Εκκλησιών όπως η περίπτωση του Κλάυτον και του Σαιντ Άλμπανς
– η εκβιαστική μετονομασία Κοινοτήτων σε Ενορίες-Κοινότητες όπως στην περίπτωση των Dandenong, Μentone, Altona και άλλων
– οι διπλοί εορτασμοί της Εθνικής μας εορτής της 25ης Μαρτίου
– οι προπηλακισμοί ηγετικών στελεχών της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένων Προξένων και Προέδρων της Ελληνικής Δημοκρατίας
– η αποπομπή από ναούς Γενικών Προξένων της Ελλάδας
– η εκβιαστική μετονομασία της πρώτης Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης σε Ελληνική Κοινότητα.
– η περίπτωση της Κοινότητας Ώκλη
– η επαίσχυντη ταπείνωση που έγινε στην Κοινότητα Μελβούρνης και του Σίδνεϊ που υποχρεώθηκαν να μεταθέσουν τα Φεστιβάλ -γίνονταν το Μάρτιο και συνέπιπταν με τους γιορτασμούς της 25ης Μαρτίου- και από Φεστιβάλ να γίνουν αποκριάτικες φιέστες λόγω δήθεν Σαρακοστής
– η αδικαιολόγητη καθαίρεση Ιερέων
– από άμβωνος προώθηση συγκεκριμένου πολιτικού Κόμματος όπως στην περίπτωση του Ώκλη που εν ψυχρώ καλούσαν τους εκκλησιαζόμενους να ψηφίσουν τους Λίμπεραλ
– η συμμετοχή σε διαδηλώσεις ακόμη και έξω από το Ελληνικό Προξενείο ταυτίζοντας την Αρχιεπισκοπή με ακραία στοιχεία της Παροικίας που έβγαζαν πολιτική μίσους κηρύττοντας ανεπιθύμητους τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και την πλειοψηφία των Βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Είναι και πάμπολλα άλλα παραδείγματα που διασάλευσαν ανεπανόρθωτα την ενότητα και την ομοψυχία της Ελληνικής Ομογένειας στην Αυστραλία.
Γι’αυτούς και πολλούς άλλους λόγους ο νέος Αρχιεπίσκοπος Μακάριος οφείλει να ζητήσει συγνώμη από την Παροικία για τα ατοπήματα της Αρχιεπισκοπής κατά το παρελθόν. Οι Κοινότητες και οι χιλιάδες των Κοινοτικών Συμπαροίκων δεν έκαναν κανένα αμάρτημα, απλούστατα δέχτηκαν το κυνήγι της Αρχιεπισκοπής και δεν χρειάζονται καμία συγχώρεση.
