Εμείς οι νεοφερμένοι, πατώντας το πόδι μας στη νέα πατρίδα ομολογουμένως έπρεπε να αντιπαρέλθουμε πολλά «παράξενα» και να ξεπεράσουμε αλλεπάλληλα πολιτισμικά σοκ.
Δεν ήταν μονάχα ο τρόπος ζωής των Αυστραλών ήταν και η διαφορετική κουλτούρα των Ελλήνων της Αυστραλίας που έπρεπε να γνωρίσουμε, να κατανοήσουμε, να αποδεχτούμε και στην οποία τελικά να προσαρμοστούμε (το κατά δύναμιν).
Για τους περισσότερους το πρώτο και ίσως το μεγαλύτερο σοκ ήταν τις ημέρες των Χριστουγέννων.
Χριστούγεννα στις παραλίες, άλλα φαγητά, άλλη μέρα για τα δώρα, άλλα πρόσωπα, άλλα σπίτια, άλλη γη…
Τρεις νεοφερμένες Ελληνίδες, η Χριστίνα Σουμή, η Ζωή Μπαντζίνα και η Κωνσταντίνα Μαστοροπούλου, θυμούνται τα πρώτα τους Χριστούγεννα στην Αυστραλία και μοιράζονται μαζί μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, που λίγο – πολύ είναι οικεία σε όλους μας…
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΣΟΥΜΗ
«Πρώτη φορά μακριά»
Για τη Χριστίνα, η αίσθηση της αβεβαιότητας που γεννά το άγνωστο εκτοπίστηκε από τον ενθουσιασμό και την ελπίδα που γεννά το νέο, εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα στην Αυστραλία.
«Η ξενιτιά στις γιορτές είναι πιο αισθητή, όλοι νιώθουμε ένα κενό! Ένα κενό που μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο.
Τα πρώτα μου Χριστούγεννα ήταν πριν 5 χρόνια. Μόλις είχα πατήσει το πόδι μου εδώ κι ακόμη προσπαθούσα να συνηθίσω στις καινούριες συνθήκες. Ίσως να ήταν και τα καλύτερα μέχρι τώρα στην ξενιτιά, γιατί από τότε δεν αλλάζει τίποτα (εκτός από αυτό το κενό που είπαμε νωρίτερα). Πρώτη φορά για πολλά, οπότε ο ενθουσιασμός αναπόφευκτος! Χριστούγεννα γεμάτα ελπίδα, όνειρα κι αγάπη! Τα δώρα λιγότερα, τα τηλεφωνήματα το ίδιο, όμως η αγάπη που ένιωθες μέσα σου μεγαλύτερη! Λεπτομέρειες δεν θυμάμαι, θυμάμαι μόνο το συναίσθημα από τότε. Πρώτη φορά μακριά!!! Και τώρα τι;»
ΖΩΗ ΜΠΑΝΤΖΙΝΑ
«Τι σόι Χριστούγεννα είναι αυτά;»
Για τη Ζωή το πολιτισμικό «χτύπημα» ήταν μεγάλο. Μόνη ελπίδα, η αναβίωση της πραγματικότητας που επιθυμούσε στο δικό της σπιτικό. Θυμάται:
«Σωτήριον έτος: 2012. Άφιξη εις Μελβούρνην 30 Νοεμβρίου.
Για φαντάσου! Έρχονται τα Χριστούγεννα!
Όλα τα καταστήματα είναι γεμάτα με κόσμο που αγοράζει μετά μανίας στολίδια και δώρα για τις γιορτές.
Βλέπω τους περισσότερους με σαγιονάρες, σορτσάκια κι αμάνικα και τρελαίνομαι! Τί περίεργο! Τί σόι Χριστούγεννα θα είναι τα φετινά; με ζέστη και κλιματιστικό;
«Εμπρός, κάντε γρήγορα, θα τελειώσει η εκκλησία!»Τί κρίμα! Δεν προλάβαμε, η πόρτα κλειστή, επιστροφή στο σπίτι που φιλοξενούμαστε.
Σχεδόν όλα έτοιμα για το μεσημεριανό, γιορτινό γεύμα που παραδόξως, αρχίζει πολύ νωρίς για τα ελληνικά δεδομένα. «Ένα καφεδάκι θέλω, βρε, παιδιά, ν’ ανοίξει το μάτι», μα τούτοι εδώ τρώνε στις δώδεκα!
Αχ, και πού είναι η γαλοπούλα και η χορτόπιτα; το τραπέζι γιατί έχει θαλασσινά; Πού είναι τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες; Δεν θέλω να φάω παβλόβα, ούτε τράιφλ! Θέλω κρύο, καλοριφέρ και νόστιμο ψητό!
Κάνω κουράγιο και σκέφτομαι πως είμαστε ακόμα στην αρχή. Όταν τακτοποιηθούμε, στο δικό μας σπιτικό, ο φούρνος θα ψήσει και τη γαλοπούλα και τα γλυκά. Και οι μυρωδιές κι οι θύμισες της πατρίδας θα γεμίζουν το σπίτι και την καρδιά μας».
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΜΑΣΤΟΡΟΠΟΥΛΟΥ
«Και δόξα τω θεώ»
Για την Κωνσταντίνα, η συντροφιά των φίλων ήταν βάλσαμο στην πληγή που είχαν ανοίξει στην ψυχή της οι όμορφες αναμνήσεις από αλλοτινά Χριστούγεννα στο σπίτι των γονιών της.
«Τα πρώτα μας Χριστούγεννα στην Αυστραλία ήταν τον Δεκέμβριο του 2014. Τα συναισθήματα που ένιωθα πολύ μπερδεμένα… καμία σχέση με τα Χριστούγεννα που είχα συνηθίσει, τα οποία πάντα τα περνούσαμε στο σπίτι των γονιών μου το μεσημέρι (μέχρι το βράδυ φυσικά), με όλη την οικογένεια μαζεμένη και στο κέντρο το φημισμένο χοιρινό της μαμάς. Το παιδί μου με τα ανίψια μου έπαιζαν και τραγουδούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κάλαντα και οι μεγάλοι «τσακίζαμε» τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα!
Τα πρώτα μας Χριστούγεννα, λοιπόν, στην Αυστραλία τα περάσαμε στο σπίτι φίλων, όπου μαζευτήκαμε 6-7 άτομα, φτιάξαμε μεζέδες και προσπαθούσαμε να νιώσουμε λίγο Ελλάδα και λίγο οικογένεια. Έλεγα και «Δόξα τον Θεό» που τουλάχιστον είχαμε και αυτούς τους φίλους και δεν ήμαστε μόνοι μας εντελώς. Νομίζω προσπαθούσα πολύ να πείσω τον εαυτό μου κυρίως ότι όλα είναι καλά και μέχρι ένα σημείο τα κατάφερνα αρκετά καλά. Η αλήθεια είναι όμως ότι στη σιωπή και στην ησυχία το μυαλό μου ταξίδευε με λύπη στα «πραγματικά» Χριστούγεννα, αυτά που άφησα στο σπίτι των γονιών μου…
Έτσι, θυμούνται η Χριστίνα, η Ζωή και η Κωνσταντίνα τα πρώτα τους Χριστούγεννα εδώ. Έκπληξη, νοσταλγία, θλίψη και χιούμορ ανάκατα στις προσωπικές τους ιστορίες που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι οι ιστορίες του καθενός από εμάς.
Ο χρόνος, όμως, όλα τα γιατρεύει και όλα τα εκπληρώνει κι έτσι βοήθησε κι εμάς να μάθουμε να περνάμε καλά και με τόσο «ανάποδες» συνθήκες και να αγαπήσουμε τα Χριστούγεννα «Down Under» και – γιατί όχι – να τα απολαμβάνουμε με τον ίδιο τρόπο που το κάναμε και στην Ελλάδα.
Άλλωστε, το σπίτι μας βρίσκεται όπου εμείς επιλέγουμε να το χτίσουμε με υλικά τη ζεστασιά της ψυχής και την αγάπη. Καλά «ηλιοκαμένα» Χριστούγεννα σε όλους!
