Φέτος, για πρώτη φορά, ονειρεύτηκα τον Αη-Βασίλη. Είχα δε μαζί του μια άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας. Καταθέτω εδώ τα σημαντικότερα που διέσωσε η μνήμη μου απ’ τη λήθη. Αρχικά τον ρώτησα γιατί επιμένει, σχεδόν εμμονικά, να μοιράζει ετησίως μποναμάδες στους ανεπρόκοπους Έλληνες πολιτικούς. Μου εξήγησε ότι δεν το κάνει επειδή έτσι επιτάσσει η παράδοση, διευκρινίζοντας: «Ουσιαστικά το κάνω για να μην… παραφρονήσω!», προσθέτοντας: «Προτιμώ δηλαδή να εκτονώνομαι ασχολούμενος μ’ αυτούς τους σκερβελέδες “μαθητευόμενους μάγους” παρά να ξοδεύομαι στους ψυχιάτρους για να με ζαβλακώνουν με αντικαταθλιπτικά». Βλέποντάς με να γουρλώνω τα μάτια εμβρόντητος, έσπευσε να μου αποκαλύψει για πρώτη φορά ότι κάθε χρόνο παθαίνει “anxiety” (άγχος), λόγω των απαιτητικών του υποχρεώσεων να τα προλάβει όλα και να τους αφήσει όλους (μικρούς και μεγάλους) ικανοποιημένους. Αλλά και “depression” (κατάθλιψη), με όλα όσα συμβαίνουν στην ανθρωπότητα, πολύ δε περισσότερο στον Ελληνισμό. «Δηλαδή;» ρώτησα με απορία.

«Θα περιοριστώ μόνο σε δύο εύγλωττα χαρακτηριστικά παραδείγματα για να καταλάβεις: Ενώ όλα (νομίζαμε ότι) πήγαιναν πρίμα – τρομάρα μας! – με τη νέα διακυβέρνηση Μητσοτάκη (είχαμε «αλλάξει σελίδα», είχαμε αρχίσει «καινούργιο κεφάλαιο, καινούργια παράγραφο κτλ», είχε αλλάξει η ψυχολογία του κόσμου και είχε επιστρέψει το χαμόγελο και η αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο – μέχρι και τα χρονίζοντα προβλήματα του Σκοπιανού ζητήματος και της ψήφου των αποδήμων είχαμε κουτσολύσει), ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω. Εκεί που λέγαμε, «δόξα των Θεώ!» (μετά από δέκα χρόνια πρωτοφανούς κρίσης), τώρα δεν προλαβαίνουμε να φωνάζουμε «Παναγιά μου βόηθα!…» με όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο με τους Μεμέτηδες».

Μετά από μια μικρή παύση κι έναν βαθύ αναστεναγμό, συνέχισε: «Τι θα απογίνουν τελικά οι γκλαμουράτες φιέστες και τα διάφορα χάπενινγκ που έχει αρχίσει να διοργανώνει εργολαβικά το “εθνικό μας κεφάλαιο”, η ημετέρα… Ιωάννα της Λορραίνης (κατά κόσμον Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη) για να… εκστασιάσει και πάλι την ανθρωπότητα με τα κοσμοϊστορικά επιτεύγματα και μεγαλεία της αθάνατης φυλής μας; Και μόνο που το σκέφτομαι μου ‘ρχεται ταμπλάς. Και σ’ ερωτώ: Τι θ’απογίνουν όλα αυτά – η εθνική έξαρση, η εθνική περηφάνια, τα ταρατατζούμ και οι πανηγυρικοί φανφαρονισμοί επί τη επετείω των “200 συναπτών ετών απελευθέρωσης” απ’ τον οθωμανικό ζυγό; Διότι έτσι όπως πάει η κατάσταση, μπορεί να αντιστραφούν τα πράγματα και αντί για την «απελευθέρωση» της φιλτάτης ημών πατρίδος το 2021, να μας προκύψει – χτύπα ξύλο – η… επανασύνδεσή της με την καθ’ ημάς Ανατολή και η (εν μέρει τουλάχιστον) προσάρτισή της με την πάλαι ποτέ κραταιά Οθωμανική Αυτοκρατορία, αναπόσπαστο μέρος της οποίας υπήρξαμε επί τέσσερις αιώνες! Ίνα πληρωθή το ρηθέν δια των μουσουλμάνων προφητών: «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας, επιτέλους, ΕΙΝΑΙ!». Ένα το κρατούμενο.

Το άλλο μέγιστο ζήτημα που μου προκαλεί post traumatic stress, είναι το περιβόητο «σκάνδαλο Διαματάρη». Τι να πω; Ματώνει η καρδιά μου και κλαίει η ψυχή μου που ένα τόσο σημαίνον και καταξιωμένο τέκνο του υπερήφανου απόδημου ελληνισμού αποπέμφθηκε κακείν-κακώς. Τόσο ατιμωτικά και άδοξα από τον υπουργικό του θώκο, ρίχνοντας σε βαρύτατο πένθος και απόγνωση τους απανταχού αποδήμους. Ούτε καν το ενωτικό, εορταστικό μήνυμα του Πρωθυπουργού δεν πρόλαβε να μεταδώσει στα πολυφίλητα ξενιτεμένα αδέλφια και μελλοντικούς ψηφοφόρους της Αυστραλίας και πάσης Ωκεανίας. Για να τους τονώσει την εθνική συνείδηση και το πατριωτικό φρόνημα στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε, αυτός ο ανιδιοτελής αγωνιστής των αποδήμων. Κι ερωτώ: Τι Merry Christmas, Happy New Year και κουραφέξαλα μπορούν να κάνουν οι καψεροί ομογενείς φέτος με τούτο το αναπάντεχο κακό που τους βρήκε χρονιάρες μέρες; Μετά απ’ όλα αυτά καλέ και πιστέ μου φίλε, θα σε παρακαλούσα αντί για τα κάλαντα του Αη-Βασίλη, να τραγουδήσουμε φέτος ομοθυμαδόν το τραγούδι «Η εθνική μας μοναξιά» που ταιριάζει καλύτερο στην ψυχοπλακωτική μας διάθεση. Πάμε:

«Εδώ που μάθανε τα μάτια μας να κλαίνε / που συνηθίσαμε σε κάλπικους καιρούς / εδώ θα μείνουμε γιατί έχουμε και λέμε / ένα φιλότιμο και λόγους σοβαρούς // Γιατί εδώ / εδώ είν’ ο έρωτας που ξέρουμε / εδώ κι οι πίκρες που μας θέλουν και τις / θέλουμε / εδώ κι εμείς για να ‘χει πάντα συντροφιά / η εθνική μας μοναξιά //Εδώ που μάθανε τα χρόνια μας να φταίνε / κι όλοι οι γειτόνοι μας ζητάνε μερτικό / παίξε το τζόγο σου και βρίσε τους καημένε / με λεξιλόγιο πολύ ελληνικό…».
Και τώρα σου παραδίδω τη λίστα με τους μποναμάδες μου για το 2020.

Άντε και του χρόνου με υγεία!

Προκόπη Παυλόπουλο: Στον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα, εξοχώτατο Πρόεδρο της μπατιρημένης και υποθηκευμένης (για 99 χρόνια) Ελληνικής Δημοκρατίας, πλην υπερήφανης πατρίδας μας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, χαρίζω ένα πολυτιμότατο δώρο: Μια ανεκτίμητης αξίας ιστορική φωτογραφία (κορνιζαρισμένη) του τέως πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή (junior) μετά της συμβίας του Νατάσας (Παζαΐτη) στην οποία απαθανατίζονται ως υπερήφανοι… κουμπάροι στον παραμυθένιο γάμο της Εσρά Ερντογάν (μονάκριβης κόρης του πολυχρονεμένου κουμπάρου μας Νεοσουλτάνου) της γείτονος, τον Ιούλιο 2004 στην Κωνσταντινούπολη. Γα να την αποστείλει, μέσω της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα, ως χριστουγεννιάτικο δώρο στον ομόλογό του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Με την θερμή παράκληση να κρεμάσει το σπάνιο αυτό τεκμήριο-σουβενίρ σε περίοπτη θέση του τουρκικού Προεδρικού Μεγάρου. Γιατί; Μα για να του υπενθυμίζει τις βαθιές και ακατάλυτες σχέσεις «κουμπαριάς» (και όχι μόνο) που συνδέουν τους δύο λαούς και τις «γαλάζιες πατρίδες μας», κάθε φορά που πέφτει στον πειρασμό των παραβιάσεων και διεκδικήσεων στο Αιγαίο. Με την ύστατη ελπίδα (κι ευχή επί τω σωτηρίω έτει 2020) ότι, αφού ούτως ή άλλως είμαστε κι επίσημα «κουμπάροι», μήπως και πάψει επιτέλους να «παίζει τις κουμπαρίτσες…» στον εναέριο και θαλάσσιο ελληνικό χώρο. Πολύ δε περισσότερο να πάψει να λιγουρεύεται ανορθόδοξα (και παρά φύσιν) Turkish style παιχνίδια με τις αδιαπραγμάτευτες… υφαλοκρηπίδες μας!

Κυριάκο Μητσοτάκη: Στον νεοεκλεγέντα Έλληνα πρωθυπουργό και δεδηλωμένο φανατικό αντικαπνιστή, χαρίζω έναν αριθμό ηλεκτρονικών τσιγάρων. Για να τα μοιράσει «ευγενή φροντίδι» στους θεριακλήδες εθνοπατέρες του Ελληνικού Κοινοβουλίου, προκειμένου να τους κάνει λιγότερο αγχωτικούς με τους νέους αυστηρούς νόμους περί «φούμας» και περισσότερο αποδοτικούς στο… εθνοσωτήριο έργο τους. Κι αυτό μετά από σχετικό δημοσίευμα αθηναϊκής εφημερίδας όπου διαβάζουμε: «Στη Βουλή εξακολουθούν να καπνίζουν και να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τους νόμους και τις υποδείξεις [περί καπνίσματος]. Διότι […] πρόσεξα πολλούς να καπνίζουν [στους κλειστούς χώρους και το καφενείο της Βουλής] και μάλιστα βουλευτές της ΝΔ. Κάπνιζαν κανονικά, χωρίς τύψεις, εκτός από έναν ή δύο που κάπνιζαν ηλεκτρονικά τσιγάρα. Ακόμα και ο πιο θεριακλής βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παύλος Πολάκης υπάκουσε και βγήκε έξω από το Κοινοβούλιο να καπνίσει. Ενώ οι γαλάζιοι όχι…» («Το Βήμα»). Τα παραπάνω δώρα θα συνοδεύονται από ένα CD (για όσους παραμένουν αθεράπευτα νοσταλγοί των… αργιλέδων) με το παλιό γνωστό ρεμπέτικο του Μάρκου Βαμβακάρη (1932) «Εφουμέρναμε ένα βράδυ» και τους εξής στίχους του: «Εφουμέρναμ’ ένα βράδυ / αργιλέ, σπαχάνη, μαύρη / δίχως να ‘χουμε στην πόρτα / τσιλιαδόρους όπως πρώτα // Κι έρχονται δυο πολιτσμάνοι / δε μας βρίσκουνε ντουμάνι. / Ζούλα όλοι οι αργιλέδες / φυλαχτείτ’ από τζουτζέδες. // Γεια σου πολιτσμάν, λεβέντη / κι ασ’ τον αργιλέ να καίει / να φουμάρει το τουρκάκι / που ‘ναι φίνο δερβισάκι. // Μαύρο φέρνει από τη Σμύρνη / και καλάμι απ’ το Αϊδίνι / και χαρά στον που την πίνει». Είναι κι αυτό μια κάποια παρηγορία στους αθεράπευτα χαρμάνηδες εθνοπατέρες μας…

Αλέξη Τσίπρα: Στον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και τέως Πρωθυπουργό, χαρίζω το κλασικό βιβλίο των Γιάννη Σμυρνιωτάκη και Γιάννη Σηφάκη «17.000 ελληνικές παροιμίες». Το συγκεκριμένο δώρο προέκυψε μετά τις αλλεπάλληλες γκάφες του και με το αιτιολογικό ότι οι γλώσσες (ελληνική και αγγλική) δεν είναι το μεγαλύτερο ατού του Alex, καθώς τα θαλασσώνει συνεχώς και αυτογελοιοποιείται εντός κι εκτός Ελλάδος. Δύο εύγλωττα παραδείγματα, για του λόγου το αληθές, που αναφέρει ο ελλαδικός Τύπος: «… σε κομματική εκδήλωση, εκτός από τις απειλές του για πρόωρες εκλογές, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλησε να εμπλουτίσει την ομιλία του με μια κλασική παροιμία: “Της νύχτας τα καμώματα, τα βλέπει η… νύχτα και γελάει” είπε με τον γνωστό στόμφο του […] Το πρόβλημα είναι ότι τα καμώματα της νύχτας τα βλέπει η μέρα και γελάει. Ευτυχώς που δεν είπε την άλλη κλασική παροιμία που έχει σχέση με τη νύχτα: “Όποιος νύχτα περπατεί…”» (Σημ.: Για τους αδιόρθωτα φιλοπερίεργους και ρέποντες στην αθυροστομία, η παροιμία συμπληρώνεται με το «λάσπες και σκατά πατεί»!). Αλλά αν ο φίλτατος Alex περιοριζόταν μόνο σ’ αυτό, ίσως ήταν μικρό το κακό (λέμε τώρα…). Γιατί σα να μην φτάνει που (εν αγνοία του) είναι φοβερά ανεπαρκής με τις ελληνικές παροιμίες, επιμένει – τρομάρα του – να τις… μεταφράζει και στα αγγλικά (!) όποτε βρίσκεται εκτός Ελλάδος, με αναπόφευκτα ιλαροτραγικά αποτελέσματα. Ποιος μπορεί, λόγου χάρη, να ξεχάσει την παροιμία με την… καμήλα και την ουρά της («φάγαμε την καμήλα, μόνο η ουρά απέμεινε») την οποία μετέφρασε στα αγγλικά ως εξής: «We have already eaten the camel and now there is the queue»! Το τι γέλιο της αρκούδας έπεσε στο Αμέρικα δεν λέγεται. Ακόμα γελάνε οι άνθρωποι με τις γλωσσικές μπαλαφάρες του Τσίπρα. Μια άλλη παροιμία που αρέσκεται να χρησιμοποιεί συχνά ο χαρισματικός Αλέξιος (αναφορικά με θέματα διαπλοκής) είναι η εξής: «Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Προφανώς επεδίωξε να… αναβαθμίσει τις παροιμίες, μπλέκοντας την καμήλα με τον… γάιδαρο, το ίδιο όπως έμπλεξε τη νύχτα με τη… νύχτα. Πώς να μην γελά και το παρδαλό ερίφιο, εντός κι εκτός των ελληνικών συνόρων…

Φώφη Γεννηματά: Στην αρχηγό του ΚΙΝΑΛ. (γνωστή και ως «θηλυκό Ανδρέα») και κληρονόμο του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, χαρίζω ένα επίκαιρο άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη («Μικρές αναστάσεις», Η Καθημερινή, 18.4.2017) σχετικά με το πώς ο μεγάλος μας ποιητής Άγγελος Σικελιανός απέτυχε οικτρά να… αναστήσει ένα νεκρό! Η επιλογή του δώρου σχετίζεται άμεσα με τις πολύχρονες εμμονές της ότι το προ πολλού νεκρό ΠΑΣΟΚ μπορεί να… αναστηθεί, ενώ στην καλύτερη περίπτωση είναι ταριχευμένο στο μαυσωλείο της Χαριλάου Τρικούπη. Ας το διαβάσει προσεκτικά, μήπως και αναθεωρήσει τη στάση της, για το καλό της ίδιας και του κόμματός της.

Δημήτρη Κουτσούμπα: Στον κουλτουριάρη βιβλιόφιλο ηγέτη του ιστορικού ΚΚΕ και μπροστάρη των απανταχού προλετάριων της ελληνικής επικράτειας, χαρίζω το πολύτομο όσο και πολύκροτο τολμηρό μυθιστόρημα της E.L. James «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι», προκειμένου να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τι ακριβώς κάνουν οι “adults in the room” (οι «ενήλικες στην αίθουσα»). Το δώρο αυτό προέκυψε, ως επιλογή, μετά τις δηλώσεις του στην τηλεοπτική εκπομπή της Σεμίνας Διγενή σχετικά με την πολυσυζητημένη ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην αίθουσα»: «Δεν νομίζω ότι θα πάω να δω την ταινία αφού είναι σα να την έχω δει, με τόσα που έχω διαβάσει, καθώς έχω διαβάσει και το βιβλίο του Βαρουφάκη. Άρα την υπόθεση την ξέρουμε και μάλιστα ξέρουμε όχι αυτά που λέει ο Βαρουφάκης ως δική του εκδοχή, ξέρουμε – γιατί τα ζήσαμε – αυτά που συνέβησαν μετά. Γιατί ο κ. Γαβράς δεν έβαλε μέσα τι έγινε μετά το δημοψήφισμα στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, όπου ήμουν παρών εκ μέρους του ΚΚΕ, και τι έλεγε ο Τσίπρας και όλοι οι υπόλοιποι για το πώς “διαχειριστήκαμε τους εταίρους στα κλειστά δωμάτια” και τι έγινε ακριβώς. Ας πάρει τα πρακτικά της προεδρίας της Δημοκρατίας για να δουν και τι ακριβώς συνέβη και ήρθε ο κ. Τσίπρας και άλλαξε το “ΟΧΙ” του ελληνικού λαού». Και ολοκλήρωσε λέγοντας (σχετικά με το βιβλίο του Βαρουφάκη): «Ο συγκεκριμένος άνθρωπος γράφει και μιλάει γύρω από τον εαυτό του, τα πάντα κινούνται γύρω από αυτόν, το παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα μέχρι και η ίδια η γη γυρίζει επειδή τη γυρνάει ο ίδιος ο Βαρουφάκης…».

Κυριάκο Βελόπουλο: Στον επικεφαλή του προτελευταίου ελληνικού πολιτικού θαύματος – συγγνώμη, πολιτικού κόμματος «Ελληνική Λύση» ήθελα να πω – χαρίζω μια θαυματουργή αλοιφή (όχι όπως αυτές απ’ το Άγιον Όρος που πωλούσε ο ίδιος από την τηλεοπτική εκπομπή του) αλλά από το… Θιβέτ! Η τελευταία, σύμφωνα με τους μοναχούς παρασκευαστές της, θεραπεύει αποδεδειγμένα «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», συμπεριλαμβανομένων ανίατων ασθενειών όπως τον κάλο στον εγκέφαλο, χωρίς οι πάσχοντες να χρειαστεί να υποβληθούν σε… λοβοτομή. Η επιλογή του δώρου αυτού έγινε μετά από εμβριθή μελέτη των ισχυρισμών του γνωστού τηλεπωλητή περί ανεύρεσης γνήσιων επιστολών του Ιησού Χριστού (!) λέγοντας: «Έχει [ο κ. Παπαζήσης] επιστολές του Ιησού του ιδίου. Γράφει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Επιστολή δική του. Θα είστε οι μοναδικοί στον κόσμο που θα έχετε επιστολές του Ιησού Χριστού, του Θεού μας! Το καταλαβαίνετε; Δεν το πιστεύετε; Ορίστε! Επιστολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Νάτη. Αυτή εδώ είναι. Την έγραψε ο ίδιος. Ο ίδιος ο Θεός μας, ο Χριστός μας γράφει επιστολή. Να τη ρε παιδιά! Επιστολή του Χριστού μας, του Ιησού μας. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός τις έγραψε. Εδώ μέσα είναι. Νιώθω δέος και μόνο που το κρατώ στα χέρια μου, να έχω τις επιστολές του Ιησού. Ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο;». Μετά την είσοδό του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο (να που όντως γίνονται θαύματα στη χώρα των UFO) ο επικεφαλής της «Ελληνικής Λύσης» αρνήθηκε ότι υπήρξε επίσημος… ατζέντης/πλασιέ του Ιησού, διαφημίζοντας και πουλώντας τις επιστολές του. Κατόπιν όμως το παραδέχτηκε, αφού τις είχε διαφημίσει καμιά πενηνταριά φορές, μετά πάλι το αρνήθηκε, κτλ., κτλ., κτλ.

Γιάνη Βαρουφάκη: Στον ιδρυτή και αρχηγό του τελευταίου και καταϊδρωμένου κόμματος «ΜέΡΑ25» χαρίζω ένα καλλιτεχνικό πορτραίτο της σιδηράς κυρίας της Ευρώπης φράου Μέρκελ. Να το κρεμάσει στο γραφείο του κόμματός του, να το βλέπει καθημερινά και να νιώθει τύψεις που ο σκηνοθέτης του βιβλίου του Κώστας Γαβράς απαξίωσε να της δώσει ρόλο στην ταινία του «Ενήλικοι στην αίθουσα», παρόλο που υπήρξε πρωταγωνίστρια της όλης ιστορίας. Παραμένει μυστήριο γιατί δεν της δόθηκε κάποιος ρόλος, έστω και… ερασιτεχνικός. Ίσως επειδή δεν είχε… φωτογένεια, ίσως επειδή ήταν η πιο… «ενήλικη» (τουτέστιν ώριμη) απ’ όλους στην «αίθουσα». Αλλά η απορία παραμένει: Ποια ακριβώς είναι η άγνωστη γυναίκα που εμφανίζεται στην οθόνη; Πρόκειται για «μία που δεν μιλάει, δεν λαλάει και είναι κάτι ανάμεσα σε συμβασιούχα καθαρίστρια και ρωσίδα οικιακή βοηθό και τη Σοφία Εμφιετζή της αθηναϊκής κομπανίας στα ντουζένια της. Ομοίως και η μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά θυμίζει συρτάκι, ενώ κάποιες φορές, αφού το θρίλερ είναι πολιτικό, “φοράει” κάτι από το βαθύ ατμοσφαιρικό μυστήριο του Νίνο Ρότα», σύμφωνα με τις αθηναϊκές φημερίδες. (Σημ.: Το «Μπαρουφάκης» του έχει αποδοθεί χάρη στις αμέτρητες μπαρούφες που έχει κατά καιρούς εκστομίσει, όπως λ.χ. τη ρήση του προς τους Ευρωπαίους δανειστές μας: “Money can’t buy love!”, ή το αντιφατικό ρητό του «είμαστε έτοιμοι να κάνουμε κάθε είδους συμβιβασμούς, αλλά όχι να συμβιβαστούμε»!). Τάδε έφα Yianis, the great Greek genius…

Άδωνι Γεωργιάδη: Στον Αντιπρόεδρο της ΝΔ και υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων χαρίζω ένα… πετραχήλι. Όχι για να το κρεμάσει σε κανένα… λαγό! Όχι, βέβαια, καθώς πρόκειται για σοβαρό άνθρωπο και πολιτικό. Αλλά με το σκεπτικό ότι πιθανότατα να του χρειαστεί την περίοδο του δωδεκαημέρου, προκειμένου να ελαφρύνει κάπως τον τεράστιο φόρτο εργασίας των εξομολόγων-κληρικών αυτή την περίοδο. Ιδίως μετά τη δημόσια έκκλησή του προς τους συριζαίους βουλευτές «να ζητήσουν συγχώρεση από τον Θεό για τα ψέματα, όπως είπε, που είπαν για να κερδίσουν τις εκλογές. Εν συνεχεία απευθύνθηκε σε όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και τους προέτρεψε να πηγαίνουν δυο-τρεις φορές τον μήνα σε εκκλησίες για να εξομολογούνται σε παπά επειδή ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ, και να φεύγουν από τις εκκλησίες κάνοντας τον σταυρό τους και λέγοντας “Θεέ μου, συγχώρα με…”», σύμφωνα με το αθηναϊκό «Βήμα». Εξού και υποκλινόμαστε στην, κατά τα άλλα, λαμπρή σκέψη (brain storm) του ιδιοφυούς Αδώνιδος (ο Άδωνις του Αδώνιδος), παρακαλώντας τον Ύψιστο να μας κόβει μέρες και να του δίνει χρόνια προκειμένου να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο του. Αμήν!

Αντώνη Διαματάρη: Στον διάττοντα αστέρα της πολιτικής ζωής κι επί ένα εξάμηνο (9.7.2019 – 9.12.2019) «τουρίστα» τέως υφυπουργό Εξωτερικών για τον ταλαίπωρο Απόδημο Ελληνισμό και προσφάτως αποπεμφθέντα λόγω «πειραγμένου» βιογραφικού του (ανύπαρκτων σπουδών στο Columbia, ανύπαρκτης αξιοπρέπειας κτλ), χαρίζω ως consolation prize ένα DVD με το τραγούδι του αλησμόνητου μπάρμπα-Γιώργη Μουφλουζέλη «Το σχολείο»: «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο / ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά / ξέρω όμως ένα κι ένα κάνουν δύο / και πως τα φωνήεντα είναι εφτά // Τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει / τα δικά μου χούγια και τα φυσικά / η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται / όταν η λήγουσα είναι μακρά // Εσύ που κάνεις όλα πως τα ξέρεις / κι όλο εξυπνάδες έχεις στο μυαλό / πες μου για να μάθω ποιο έχει γίνει / πρώτα η κότα ή το αυγό…». Προφανώς ο στενός του φίλος, πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ΔΕΝ «είχε μάθει τα δικά του χούγια και τα φυσικά». Μάλλον κάπως καθυστερημένα τα έμαθε…

Ρένα Δούρου: Στην τέως περιφερειάρχη Αττικής χαρίζω μια state of the art ξυριστική μηχανή, για να μην ταλαιπωρεί την υπερευαίσθητη επιδερμίδα της στο… ξύρισμα. Όχι, αν και είναι της μόδας, ΔΕΝ άλλαξε φύλο η Ρένα μας. Η επιλογή του δώρου της Δούρου προέκυψε από το τηλεοπτικό σποτάκι της, στο οποίο η τέως περιφερειάρχης παρουσιάζεται να βάζει αφρό στο πρόσωπό της και να… ξυρίζεται! Το μήνυμά της; Να κόψουν τα… μούσια τα ΜΜΕ και να πάψουν να μεταδίδουν fake news (ψεύτικες ειδήσεις) σχετικά με τις ευθύνες της ίδιας για τις γνωστές τραγωδίες στο Μάτι και τη Μάνδρα. Μόνο που η γοητευτική Ρένα ξέχασε μια… ψιλολεπτομέρεια: ότι οι 125 (και ολογράφως: εκατόν είκοσι πέντε!) αδικοχαμένοι νεκροί κάθε άλλο παρά «μούσι» και χαβαλές είναι…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

*Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός (νεοελληνιστής), συγγραφέας, κριτικός και μεταφραστής λογοτεχνίας.