Θα ξεκινήσω ευχόμενος στην ομογένεια Χρόνια Πολλά, υ’είαν, ευλο’ίαν και καλιχρονίαν.

Το άρθρο του γνωστού συμπάροικου και θεωρητικού της αριστερόστροφης παράταξης κ. Αντώνη Πάσχου, από τους τελευταίους μιας αγωνιστικής γενιάς, που έχασε, όμως, την πυξίδα του εδώ και μισό αιώνα, με προβλημάτισε. Προσπάθησα να κατεβώ όσο μπορούσα, στο ζοφερό εκείνο εμφυλιοπολεμικό κλίμα που διδάσκει ο λόγος του κ. Πάσχου στο άρθρο του «Η Συγχώρεση των Ασώτων», που είναι στην ουσία ο ψυχροπολεμικός λόγος μιας χρεωκοπημένης ιδεολογίας με εκατόμβες νεκρούς οπαδούς-θυμάτων της.

Προσπάθησα να συναντήσω τον κ. Πάσχο στα μονοπάτια της δεκαετίας του 1950 (είμασταν αγέννητοι οι περισσότεροι αλλά τα διαβάσαμε με πολλή περίσκεψη), όταν αυτός και οι σύντροφοί του ηρωοποιούσαν αδιάντροπα (και χωρίς να ζητήσουν ακόμη συγγνώμη) τους αδελφούς τους Σλαβομακεδόνες εναντίον των Ελλήνων (αυτά για την «πατρίδα» που επικαλείται!), να τον δω μέσα απ’ τις εμπόλεμες γενικές συνελεύσεις των Κοινοτήτων και των ομογενειακών μας σωματείων, να τον κατανοήσω μέσα από τις έκτροπες Συνελεύσεις των Ελλήνων στη δεκαετία του 1960 υπό την φρούρηση της αστυνομίας, μέσα από τους ξυλοδαρμούς των Ελλήνων πρεσβευτών στη δεκαετία του 1970, μέσα από τον πόλεμο κατά της ίδρυσης και ύπαρξης των ελληνικών δίγλωσσων σχολείων στη δεκαετία του 1980, μέσα από την «Περεστρόικα» και την πτώση του κομμουνισμού στα 1990…

Την Ορθοδοξία και την πατρίδα την είδε ο κ. Πάσχος στον καθρέφτη, καθώς λέγει ο Σεφέρης. Με αυτό δεν ισχυρίζομαι καθόλου ότι είναι άπατρις. Τουναντίον έχει μέσα του αγωνιστικότητα, πάθος και διάρκεια. Αυτό, όμως, που βλέπει δεν είναι η ζώσα εικόνα, είναι το είδωλο. Νομίζει ότι γνωρίζει το βάθος της εικόνας, ότι κατέχει, ότι έχει πλήρη γνώση. Με είδωλα τα έχει βάλει. Στο άρθρο του κατακρίνει τον μόλις αφιχθέντα Ιεράρχη της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας κ.κ. Μακάριο, για όλα τα λάθη, τις παραλείψεις και τις «αμαρτίες» των προκατόχων του σε βάθος εξήντα χρόνων, ήτοι σχεδόν τριών γενεών. Τα εξήντα χρόνια τα ερμηνεύει ως πέντε μήνες ο κ. Πάσχος και διατάζει «Πυρ ομαδόν»!

Στο όνομα δήθεν του «κοινοτικού θεσμού» (από τον οποίον χρόνια τώρα αντλεί σαν τον Αίαντα, σφετεριστικά, τη δύναμή του), στο όνομα δήθεν των «χιλιάδων ομογενών» (πως τάχατες τους αντιπροσωπεύει), στο όνομα της «ομογένειας» της οποίας αυτός μόνον είναι θιασάρχης, εξαπολύει λεκτικούς πυροβολισμούς κατά του Προέδρου της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, κατά των Διπλωματών της Ελλάδας και κατά του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου – με ποια αιτιολογία;

Απλά καλεί τους ομοϊδεάτες του, όσοι απέμειναν από τα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών του 1960 και 1970, να «βγουν στο κλαρί», και να συνεχίσουν τον ανυποχώρητο αγώνα κατά των «μοναρχο-φασιστών» κληρικών (έτσι αποκαλούσαν τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Ιεζεκιήλ Τσουκαλά – μήπως θέλουν να τους παραπέμψω σε ιστορικά αρχεία;), κατά των «τυράννων» προξένων και πρεσβευτών τους οποίους κακοποιούσαν και ξυλοκοπούσαν δημόσια, επειδή τάχατες τα «θύματά» τους εκπροσωπούσαν την «Χούντα», κατά των κληρικών που ίδρυαν σχολεία και τους οποίους προπηλάκιζαν δημόσια, κατά (σχεδόν όλων των) προέδρων της Κοινότητας Μελβούρνης τους οποίους δημόσια καθύβριζαν και πασάλειβαν με λάσπη απαιτώντας να «ξηλωθούν» από την εξουσία (προσοχή… τα θύματά τους ακόμη ζουν) ο κ. Πάσχος και κάποιοι ομοτράπεζοί του. Αλήθεια, ζήτησαν ποτέ συγγνώμη ο κ. Πάσχος και οι όμοιοί του, από την δεύτερη και τρίτη και τέταρτη γενιά των Ελλήνων της Αυστραλίας για την αυτοκαταστροφή που έσπειραν όλα αυτά τα χρόνια. Για την μετατροπή του όρου «προοδευτικός» από επίθετο σε ουσιαστικό, οπότε εμπόδια στην πρόοδο…

Ποιο είναι το αμάρτημα του νέου Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας; Ζήτησε και επέβαλε την ενότητα, την εκκλησιαστική ένωση του Ορθόδοξου Ελληνισμού. Αυτό τρομάζει τον κ. Πάσχο. Με ενότητα δεν θα έχει λόγο και άποψη πλέον ο ίδιος! Με ενότητα, και χωρίς «ασώτους», δεν θα έχει φωνή και δημόσιο λόγο, οπότε θα χάσει τους πελάτες τους, τους οπαδούς και «συναγωνιστές» του. Θα περάσει στο περιθώριο – όπως του ταιριάζει άλλωστε ύστερα από μια έντονη ενδοπαροικιακή ζωή – διότι δεν θα μπορεί πλέον να έχει λόγο διαμαρτυρίας και ένστασης.

Ο κ. Πάσχος πάσχει από έναν λανθάνοντα εγωκεντρισμό. Δεν μπορεί να έχει λόγο στα δρώμενα κανείς, εάν δεν είναι σύντροφος της καρδιάς και της ιδέας όπως αυτός, εάν δεν έχει παράσημα αντιεκκλησιαστικού αγώνα, εάν δεν είναι ορκισμένος εχθρός του κάθε αρχιεπισκόπου.

Ο κ. Πάσχος πρέπει να καταλάβει ότι εκπέμπει σε μια λάθος εποχή, ότι η ομογένεια στην οποία αναφέρεται και προς την οποία απευθύνεται πλέον είναι ετεροχρονική, δεν έχει καμία σχέση ή σχετικότητα με τη γενιά που κουβάλησε στις βαλίτσες της τον καταραμένο εμφύλιο πόλεμο, και την αλαζονεία του «πασχίζοντα» αγωνιστή μιας κατακομματιασμένης Ελλάδας.

Τη γενιά αυτή των γονέων μου τη σέβομαι και την εκτιμώ. Σε αυτή χρεωστάμε τη ζωή και την προκοπή μας. Ωστόσο, αυτή η γενιά είχε άλλες προτεραιότητες και άλλες προσδοκίες. Για το τι συνέβη πριν από εξήντα και πλέον χρόνια όλοι έχουμε τις ευθύνες μας, η Εκκλησία, οι Κοινότητες, το εθνικό μας κέντρο και εμείς όλοι, όσοι προλάβαμε να γεννηθούμε. Γι’ αυτά θα μάς κρίνει η ιστορία, όχι ο κ. Πάσχος. Με ποιο και για ποιο λόγο όμως φταίει ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Μακάριος για γεγονότα που διαδραματίσθηκαν όταν αυτός, και εγώ, ήμασταν ακόμη αγέννητοι;

Ο κ. Παπαστεργιάδης και οι συνεργάτες του έχουν τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ομογενών για το δημιουργικό τους έργο, για τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνουν και τον περήφανο τρόπο του χειρισμού των ομογενειακών πραγμάτων. Δεν μπορώ να δω πώς φταίει και ο όποιος Πρόξενος για τα άκυρα μυστήρια… Ήταν κι αυτός αγέννητος όταν θεσπίσθηκε ο νόμος.

Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Μακάριος έλυσε το «Γόρδιο Δεσμό» της στασιμότητας και του μίσους, κατέλυσε τα εμπόδια εκείνα που όρθωσε η αδιαλλαξία, το πείσμα και η εκδικητικότητα «των ασώτων». Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους όσοι αφού αρχικά, «διαχωρίστηκαν» από την Κανονική Εκκλησία, τώρα επιστρέφουν στην αγκαλιά ενός άξιου Ιεράρχη που είναι πανέτοιμος, που συγχωράει χωρίς όρους, χωρίς ταξίματα και αντιπαροχές.