Για εκείνους που αγαπούν το τρέξιμο ίσως να αποτελεί στόχο ζωής να καταφέρουν να τρέξουν κάποτε έναν μαραθώνιο. Η 33χρονη Κέιτι Βίσκο, έτρεχε καθημερινά επί τέσσερις μήνες έναν ολόκληρο μαραθώνιο διασχίζοντας τη χώρα μαζί με τον σύζυγό της ο οποίος ταξίδευε δίπλα της με το ποδήλατό του μεταφέροντας τις 136 κιλών προμήθειές τους.
Η Αμερικανίδα Βίσκο έτρεξε από το Ντάργουιν ώς την Αδελαΐδα, καλύπτοντας απόσταση 3.556 χιλιομέτρων σε 119 ημέρες, ολοκληρώνοντας το μόνο γνωστό υπερ-ηπειρωτικό μαραθώνιο της Αυστραλίας χωρίς τη βοήθεια οχημάτων.
Η νεαρή Κέιτι, που είναι ιδιοκτήτρια μιας υπηρεσίας παράδοσης φαγητού με ποδήλατα, το 2009 ολοκλήρωσε μια διαδρομή 5.040 χιλιομέτρων στις ΗΠΑ, κουτσαίνοντας κατά την τελική φάση λόγω τραυματισμού στο γόνατο. Τώρα θυμάται το ταξίδι αυτό ως «πέντε δισεκατομμύρια φορές ευκολότερο από αυτό της Αυστραλίας», εν μέρει γιατί μπορούσε να βασιστεί στους ανθρώπους που γνώρισε και λειτούργησαν γι’ αυτήν ως πηγή κινήτρων. «Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να βγω μπροστά στους ανθρώπους και να μοιραστώ αυτό το μήνυμα: «Αξίζει να ακολουθήσετε τα όνειρα και τους στόχους σας στη ζωή».
Μια δεκαετία αργότερα, η Κέιτι έβαλε ως στόχο της την Αυστραλία για να βιώσει εν μέρει αυτό που η Αμερική δεν μπορούσε να της προσφέρει: απομόνωση. «Είναι μια ήπειρος στην έρημο, απλώς πρέπει να στηριχθείς στον εαυτό σου στην έρημο» είπε.
«Πρέπει να αναπτύξεις τη δημιουργικότητά σου και να ωριμάσεις. Είσαι έξω στο πουθενά, όπου δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχει νερό, δεν υπάρχει ανανέωση… Ήθελα την εμπειρία, ώστε να γίνω μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου».
Συνολικά, η Κέιτι και ο σύζυγός της, Henley Phillips, κάλυπταν κατά μέσο όρο 45 χιλιόμετρα την ημέρα. Ξεκίνησαν τον Ιούλιο. Μια συνηθισμένη μέρα τους περιελάμβανε ξύπνημα στο σκοτάδι, τρέξιμο για την ίδια και ποδηλασία για τον Henley μέχρι το ξημέρωμα. Τότε έκαναν διάλειμμα για ένα ελαφρύ πρωινό για να συνεχίσουν αμέσως μετά μέχρι το απόγευμα που η θερμοκρασία ανέβαινε αναγκάζοντας την Κέιτι να σταματά για να ξεκουράσει τα ταλαιπωρημένα πόδια της σε ένα σκιερό μέρος. Με τη δύση του ήλιου άρχιζε και πάλι το τρέξιμο. Η μέρα τελείωνε με ένα γρήγορο δείπνο και ύπνο νωρίς. Αυτό κράτησε για 119 ημέρες.
Το πρώτο μισό του ταξιδιού ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, με πολλά χτυπήματα στο δρόμο. Για να αποφύγουν την κυκλοφορία, η Κέιτι και ο Henley επέλεξαν να μην χρησιμοποιούν τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους όταν και όπου αυτό ήταν δυνατόν. «Οι χωματόδρομοι έχουν όλες αυτές τις αυλακώσεις που αισθάνεσαι σαν να κάνεις ιππασία» είπε ο Henley. «Η προσαρμογή σε αυτό ήταν πολύ δύσκολη και χάσαμε το ρυθμό μας. Ήμουν πίσω από την Κέιτι στο πρώτο τμήμα γιατί δεν μπορούσα να κάνω πετάλι αρκετά γρήγορα ώστε να συμβαδίζω μαζί της».
Ενώ η σκόνη ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του πρώτου μισού του ταξιδιού, το δεύτερο μισό σχεδόν ακυρώθηκε λόγω της άμμου. Τόσο ο Henley όσο και η Κέιτι βρήκαν τον εαυτό τους να αμφισβητούν τον ίδιο το στόχο τους. «Η όλη αποστολή στην Αυστραλία ήταν μια μακρά σχέση αγάπης και μίσους», δήλωσε η Κέιτι. «Ήταν το όνειρό μου πολύ πριν διασχίσω την Αμερική».
Έζησε τρεις μήνες στο Σίδνεϊ ως φοιτήτρια και πήρε τη μεγάλη απόφαση το 2013. Λίγο μετά την έναρξη των προπονήσεών της όμως τραυματίστηκε σοβαρά.
Δοκίμασε και πάλι δυο χρόνια αργότερα αλλά και πάλι τραυματίστηκε. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το στόχο της για λίγο. Άνοιξε την επιχείρησή της και παντρεύτηκε.
Τον Οκτώβριο του 2018 έτυχε να παρακολουθήσει την ταινία Free Solo, κάτι που κατά τη γνώμη της της θύμισε τη σημασία του να κυνηγάς το όνειρό σου όσο κι αν φαίνεται αδύνατον. «Αυτό ήταν κάτι που έκανα πρώτα και κύρια για μένα», λέει για την απόφασή της να ξαναρχίσει τις προπονήσεις. «Είναι δύσκολο για τον κόσμο να καταλάβει και να αποδεχτεί ότι πάμε να κάνουμε κάτι τόσο τρελό κυρίως για τον εαυτό μας». «Έχω ακούσει σχόλια όπως, «Θα πρέπει να εξετάσετε το ενδεχόμενο να το κάνετε για φιλανθρωπικούς σκοπούς», το οποίο μεταφράζεται ως, «Θα έπρεπε να το κάνετε αυτό για κάποιο σκοπό».
Μου ήταν πολύ δύσκολο να ακούω σχόλια σαν αυτό γιατί εγώ είχα έναν σημαντικό λόγο που το έκανα κι αυτός ήταν το να κάνω κάτι για τον εαυτό μου για να μπορέσω να εξελιχθώ ως άτομο.
Αν το ζευγάρι πήρε ένα μάθημα από το περιπετειώδες ταξίδι τους κατά μήκος της Αυστραλίας αυτό ήταν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις με περισσότερη υπομονή και αυτοσυγκέντρωση από δω και πέρα. Όπως οι ίδιοι παραδέχονται, είναι κάτι που θα τους χρησιμεύσει στο επόμενο ταξίδι.
Όταν πετυχαίνεις τους στόχους σου αυτό σε κάνει να θέτεις άλλους, μεγαλύτερους. «Η περιπέτεια ρέει στις φλέβες μας, απλά πρέπει να το κάνουμε», λέει η Κέιτι και γι’ αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.
