Η κυρία Αδαμαντία Λαντζάκη ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Κρητικής Αδελφότητας Μελβούρνης και Βικτώριας, υποψήφια στις πρώτες αρχαιρεσίες, μέλος των περισσότερων Διοικητικών Συμβουλίων, υπερδραστήρια και ακάματη και, πάνω από όλα, υπερήφανη Κρητικιά στη Μελβούρνη περισσότερο από εξήντα χρόνια.
Η Αδαμαντία γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1921 στα Χανιά Κρήτης. Ήταν η τρίτη σε μια οικογένεια έξι παιδιών που απέκτησαν η Μαρία και ο Στέλιος Ζαχαριουδάκης. Έζησε μια απλή ζωή, τελείωσε το δημοτικό σχολείο και έγινε μοδίστρα. Ταξίδευε στα χωριά ράβοντας ρούχα για ολόκληρες οικογένειες.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1944 η Αδαμαντία παντρεύτηκε τον Γιώργο Λαντζάκη. Ήταν μια δύσκολη περίοδος για το νεόνυμφο ζευγάρι σε συνθήκες πολέμου. Η φτώχεια, η πείνα, οι ασθένειες, ο θάνατος ήταν καθημερινά περιστατικά. Η κ. Λαντζάκη συχνά έλεγε ιστορίες για τις μέρες της πείνας, μιλώντας για γεύματα με μουχλιασμένο ψωμί ή φασόλια με σκαθάρια. Ωστόσο, πάντοτε έβαζε τους άλλους πρώτους. Η Αδαμαντία δεν φοβόταν τον κίνδυνο θανάτου, κάθε πρωί γέμιζε τις τσάντες της με φαγητό και ταξίδευε στα τοπικά χωριά για να δώσει στους πεινασμένους, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτών που κρύβονταν στα βουνά. Ο Γιώργος και η Αδαμαντία εργάστηκαν για την αντίσταση, διανέμοντας φυλλάδια, ρούχα, κάνοντας οτιδήποτε μπορούσαν.
Ο πόλεμος, οι μεταπολεμικές στερήσεις , η φτώχεια, οι περιπέτειες λόγω πολιτικών φρονημάτων ήταν οι λόγοι που οδήγησαν την οικογένεια στην Αυστραλία.
Ταξίδεψαν με τη ΔΕΜΕ (Διακυβερνητική Επιτροπή Μετανάστευσης Ευρώπης», το 1954 από τα Χανιά στην Αυστραλία. Είχαν ήδη αποκτήσει τρία από τα τέσσερα παιδιά τους. Φιλοξενήθηκαν αρχικά στο Κέντρο Μετανάστευσης στην Bonegilla. Το αντρόγυνο εργάστηκε αμέσως, η Αδαμαντία ως μοδίστρα και ο Γιώργος ως μαραγκός. Η Αδαμαντία έμαθε γρήγορα Αγγλικά συναναστρεφόμενη στα εργοστάσια με Αυστραλές εργάτριες.
Τελικά, η Αδαμαντία και η οικογένειά της κατάφεραν να μετεγκατασταθούν στη Μελβούρνη. Εκεί αγόρασαν το πρώτο τους σπίτι στο Northcote όπου γεννήθηκε το τέταρτο παιδί τους. Η πόρτα σε αυτό το σπίτι ήταν πάντα ανοικτή. Άνοιξε την πόρτα της σε οποιοδήποτε Κρητικό μετανάστη υποδέχοντάς τον με αγάπη. Πολλοί άνθρωποι μιλούν για τη φιλοξενία και τη βοήθεια του «Λαντζάκη και της Λαντζάκενας» όταν έφθασαν για πρώτη φορά στην Αυστραλία. Ο Γιώργος και η Αδαμαντία, βοήθησαν πολλούς νέους να βρουν ένα σπίτι και μια δουλειά, προσφέροντάς τους οικογενειακή ζεστασιά μακριά από το σπίτι τους.
Ένα χρόνο αφότου εγκαταστάθηκαν στη Μελβούρνη, ιδρύθηκε η Κρητική Αδελφότητα στην οποία αφοσιώθηκε με την ψυχή της και πρόσφερε ακάματα τεράστιο έργο.
Συμμετείχε σε όλες τις Γενικές Συνελεύσεις της Κρητικής Αδελφότητας και εκλέχθηκε πολλές φορές στο Διοικητικό Συμβούλιο. Έραψε τις πέντε πρώτες γυναικείες παραδοσιακές φορεσιές. Σε κάθε συγκέντρωση στο Κρητικό Σπίτι, σε κάθε εκδήλωση, μικρή ή μεγάλη, έβγαζε «δίσκο» προς οικονομική ενίσχυση της Κρητικής Αδελφότητας. Όπως θυμάται «… ήμουν η μεγάλη υπηρέτρια… Μιλούσα και με σέβονταν…».
Δημιούργησε και δραστηριοποιήθηκε έντονα στο Γυναικείο Τμήμα της Κρητικής Αδελφότητας ως πρόεδρος, μέλος του ΔΣ, μαζί με άλλες φιλοπρόοδες Κρητικές. Επί σειράν ετών είχε την επιμέλεια της εμφάνισης των παιδιών-χορευτών και ακολουθούσε το χοροδιδάσκαλο με τη χορευτική ομάδα για να ντύνει τα παιδιά τις παραδοσιακές τους φορεσιές. Για την πολύχρονη, αδιάλειπτη προσφορά της τιμήθηκε από την Αδελφότητα με ειδική πλακέτα κι εγκωμιαστικό γράμμα.
Σε συνέντευξή της για το 60χρονο λεύκωμα της Αδελφότητας, οι αναμνήσεις της από τη ζωή και το έργο της Κρητικής Αδελφότητας είναι πολλές «…Η Κυριακή ήταν του Κρητικού Σπιτιού. Γλέντι, γιορτή, εισιτήριο κανονικά, δισκάκι, χρήματα για το ταμείο…». Νιώθει υπερηφάνεια που είναι Κρητικιά «…Αισθάνομαι περηφάνια που είμαι Κρητικιά! Λέγε με Κρητικιά…». Το όραμά της για την Κρητική Αδελφότητα ήταν «… να σμίξουν όλοι. Να παντρευτούν τα παιδιά μας και να παίρνουν Κρητικούς και Κρητικές. Να κρατήσουμε την Κρήτη όπως την είχαμε, με τις παραδόσεις μας. Και τα παιδιά τους να μιλάνε Ελληνικά, να μπορούν να μιλούνε Κρητικά. Θέλω να ‘μαι εκεί ίσαμε να πεθάνω. Αν είναι δυνατόν να με θάψουν μέσα στην Αδελφότητα. Να είμαι πάντα εκεί…» Στους νέους που ανέλαβαν να συνεχίσουν και να διατηρήσουν την Κρητική Αδελφότητα δίνει την ευχή της «Να πάνε καλά και να μην πουλήσουν ποτέ το κτίριο, να μην το φάνε. Η Κρητική Αδελφότητα είναι “εκκλησία”. Να πεθάνω πριν πουληθεί…».
Μία από τις τελευταίες επισκέψεις της κ. Λαντζάκη στην Κρητική Αδελφότητα προτού γίνει εύθραυστη ήταν να παραβρεθεί στην εκδήλωση της 60ής επετείου του Συλλόγου και να λάβει ένα βραβείο για τις υπηρεσίες της στην Κρητική κοινότητα, που απονεμήθηκε από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Κρητών. Ήταν μια αναγνώριση που άξιζε αναμφισβήτητα.
Η κ. Λαντζάκη απεβίωσε ειρηνικά στις 29 Δεκεμβρίου 2019. Η μνήμη της θα παραμείνει αιώνια στην κρητική κοινότητα της Μελβούρνης.
