Ο Μάριος Κάρδαρης είναι ένας νέος 31 ετών με μία κάθε άλλο παρά συνηθισμένη πορεία ζωής.

Από τα νοσοκομεία της Σουηδίας όπου έζησε μέχρι τα οκτώ του λόγω μιας σπάνιας ασθένειας από την οποία υπέφερε, στην Αρχαία Ολυμπία όπου οι γονείς του δραστηριοποιούνταν επιχειρηματικά στο χώρο της εστίασης, ύστερα στην Αθήνα για σπουδές στη μαγειρική τέχνη, στο Λος Άντζελες της Αμερικής και πίσω στα Χανιά της Κρήτης για δουλειά και τώρα με βίζα εργασίας και μια βαλίτσα όνειρα στην Αυστραλία. Εντυπωσιακή και για κάποιους ενδεχομένως εξουθενωτική πορεία, αλλά για το Μάριο είναι μονόδρομος και λέγεται ζωή.

Αυτό που τον κάνει, όμως, ακόμη πιο ξεχωριστό είναι πως ενώ όλα έδειχναν να βρίσκουν το δρόμο τους, ξαφνικά το 2013 «πατάει παύση», εγκαταλείπει τη ζωή του όπως την ήξερε και στην κυριολεξία παίρνει τα βουνά…

Αιτία ήταν μια παιδική ζωγραφιά που του χάρισε ένα μικρό κοριτσάκι που είχε μεταναστεύσει από τη Ρουμανία με τη μητέρα της και είχαν εγκατασταθεί στον Πύργο χωρίς να έχουν καθόλου χρήματα.

Όπως μας διηγείται ο Μάριος, ο αδελφός του φεύγοντας μετανάστης στην Αυστραλία του εμπιστεύτηκε ένα δέμα με ρουχαλάκια και παπουτσάκια για να τα δώσει στο κοριτσάκι εκ μέρους του. Εκείνος το έκανε κι από τότε άλλαξε όλη του η ζωή.

«Έδωσα τα πράγματα και το κοριτσάκι χάρηκε τόσο που έβαλε τα κλάματα. Μετά από λίγο επέστρεψε κρατώντας μια ζωγραφιά που παρουσίαζε εμένα και τον αδερφό μου να την κρατούν από το χέρι ενώ στο βάθος έλαμπε ο ήλιος πάνω από ένα βουνό», θυμάται συγκινημένος ο Μάριος.

Εκείνη τη στιγμή κι έτσι όπως κρατούσε τη ζωγραφιά στα χέρια τού γεννήθηκε η ιδέα να ξεκινήσει να κάνει αποστολές αναρριχήσεων σε βουνά σε όλο τον κόσμο «με σκοπό να βοηθήσω και να ενισχύω οργανώσεις και ιδρύματα για παιδιά με κινητικά ή νοητικά προβλήματα, ή που πάσχουν από καρκίνο, ή για κακοποιημένα παιδιά. Έτσι τον Αύγουστο του 2013 έκανα την πρώτη μου αποστολή στις Άλπεις για το «Χαμόγελο του Παιδιού», λέει ο Μάριος και η φωνή του πάλλεται από ενθουσιασμό.

Είναι ένας νέος με αποστολή και αυτό όχι τυχαία. Όπως ο ίδιος μοιράζεται μαζί μας, ο σπόρος της προσφοράς είχε φυτευτεί στην ψυχή του χρόνια πριν από τη γιαγιά του που του στάθηκε ως μητέρα στα πρώτα δύσκολα χρόνια της ζωής του στη Σουηδία.

«Να μην γίνεις ποτέ φιλάργυρος», τον συμβούλευε η γιαγιά του. «Όταν κάποια στιγμή θα έχεις τη δυνατότητα στη ζωή σου να μπορέσεις να δώσεις ελπίδα κι αγάπη στα παιδιά – όπως σου έδωσαν τότε στη Σουηδία κάποιοι άλλοι άνθρωποι, οι γιατροί, τα ιδρύματα, οι Ελληνίδες δασκάλες που έρχονταν στο νοσοκομείο για να σου διδάξουν τα ελληνικά – τότε θα πρέπει να τα προσφέρεις», ήταν τα λόγια που σαν ευχή και κατάρα συνάμα σημάδεψαν το Μάριο, χαράζοντας την μετέπειτα πορεία του.

Αυτή είναι πλέον η φιλοσοφία του και ο σκοπός του στη ζωή. Πείστηκε και ο ίδιος στην εξήγηση που του έδωσε η δεύτερη μητέρα του: «Μόνο ένα παιδί μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Εμείς ό,τι και να είχαμε το δώσαμε στον κόσμο. Αυτό που απομένει είναι να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας και τα ξένα – γιατί όλα δικά μας παιδιά είναι – να αλλάξουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε. Αυτά είναι το αύριο».

Ακούω το Μάριο να μιλά και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος στην ηλικία του να σκέφτεται τόσο ώριμα και με τόσο αλτρουισμό.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας διαπιστώνω τη βαθειά και ειλικρινή του αγάπη για την Ελλάδα, οπότε αναπόφευκτα τον ρωτώ γιατί επέλεξε την Αυστραλία ως προορισμό. Η απάντηση έρχεται χωρίς δισταγμό και με ξαφνιάζει:

«Μόνο και μόνο στο άκουσμα ότι εδώ πέρα υπάρχουνε Έλληνες», λέει και εξηγείται: «Κάποια στιγμή, από σπόντα έπεσα σε μια δημοσίευση του «Νέου Κόσμου» για κάποιους νέους που συμμετείχαν σε ένα μεγάλο ελληνικό φεστιβάλ στην Αδελαΐδα και στην κυριολεξία με πιάσανε τα κλάματα. Γιατί είδα όλα αυτά τα οποία σημαίνουν για εμένα Ελλάδα, την ιστορία, τον πολιτισμό, να εκφράζεται από αυτά τα παιδιά. Έτσι όπως χόρευαν τους παραδοσιακούς χορούς και τραγουδούσαν σε εκείνο το γλέντι, ένιωσα τη ζεστασιά που, δυστυχώς, έχουμε χάσει στην πατρίδα».

«Να φύγω να πάω κι εγώ στην Αυστραλία, θέλω να το ζήσω αυτό, ρε παιδί μου, να γίνω κι εγώ μέρος όλου αυτού», λέει κι έτσι παρόλο που ήξερε τις δυσκολίες που τον περίμεναν εδώ, έκανε το μεγάλο βήμα και ήρθε να ζήσει στους αντίποδες.

Μόνο έξι μέρες εδώ και βρήκε αμέσως ρυθμούς αποδεικνύοντας πως όταν έχεις θετική στάση απέναντι στα πράγματα ακόμα και τα δύσκολα γίνονται πιο εύκολα και οι αλλαγές δεν είναι απαραίτητο να είναι ριζικές.

Απόδειξη ότι ο ίδιος προτίθεται – και το εφαρμόζει – να συνεχίσει τη ζωή του όπως και στην Ελλάδα και κυρίως τη φιλανθρωπική του δράση. Έχει ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία για την αποστολή αναρρίχησης στην Ωκεανία με σκοπό την ενίσχυση του Συλλόγου Φίλων Παιδιών με Καρκίνο «Ελπίδα» της Μαριάννας Βαρδινογιάννη.

Προπονητής του είναι ο ομογενής φίλος του μποξέρ Νίκος Θεμελάκης, ο οποίος τον φιλοξενεί και τον βοηθά στα πρώτα του βήματα εδώ και θα είναι το δεύτερο μέλος της αποστολής που τον ερχόμενο Αύγουστο θα εκτελέσει αναβάσεις σε βουνά κυρίως της Νέας Ζηλανδίας, οι οποίες δεν έχουν ποτέ πριν επιχειρηθεί από Έλληνες αναβάτες.

«Αυτό που σκεφτόμαστε είναι να μπορέσουμε να δώσουμε στο συγκεκριμένο πρότζεκτ διπλό χαρακτήρα: Συμπαράσταση και στη χώρα μας αλλά και σε κάποιο ίδρυμα, οργανισμό ή ακόμα και στους πυρόπληκτους εδώ», λέει ο Μάριος που οι φιλοδοξίες του περιορίζονται μόνο στη φιλανθρωπική του δράση καθώς για την προσωπική του ζωή δεν ζητάει πολλά.

«Θέλω μόνο να βρω μια δουλειά, να εγκατασταθώ σιγά – σιγά και να βρω τον τρόπο να μείνω εδώ μόνιμα».

Παρόλο που ο Μάριος έχει βραβευτεί για την προσφορά του μου ζητά να μην αναφερθώ σε αυτό. «Δεν με ενδιαφέρει να γνωρίζει ο κόσμος για τα βραβεία ή για το βαθμό δυσκολίας των αναβάσεων αλλά για το σκοπό για τον οποίο γίνονται όλα. Κι ο σκοπός είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά. Ασχέτως χρώματος, φυλής, εθνικότητας θρησκείας, οικονομικής κατάστασης, ή ό,τι άλλο», λέει αφοπλιστικά.

Η κουβέντα μας τελειώνει και η αίσθηση που έχω είναι ότι ο Μάριος Κάρδαρης ήρθε για να μείνει. Με όπλα την ευαισθησία του, τη θετική του ενέργεια και στάση και την όρεξη για δουλειά σίγουρα θα τα καταφέρει. Του αξίζει…