Κάθε χρόνο την Ημέρα της Αυστραλίας είθισται να πραγματοποιούνται οι τελετές απονομής της αυστραλιανής υπηκοότητας στους μετανάστες που πληρούν τις προϋποθέσεις.

Για κάποιους αυτό είναι η ολοκλήρωση μιας πορείας, ενώ για άλλους μονάχα η αρχή.

Για την Κατερίνα Ορφανού, τον σύζυγό της Απόστολο Γκαντίνα και τον γιο τους Μάριο, είναι ο συνδυασμός και των δύο και ίσως πολλά περισσότερα.

«Σημαίνει πολλά. Είναι πολλά συναισθήματα μαζί, σε ένα. Είναι το αίσθημα της ολοκλήρωσης ενός τεράστιου και άνισου ταυτόχρονα αγώνα, είναι το αίσθημα του θριάμβου για την επιτυχία αυτή, αλλά κυρίως υπερέχει το αίσθημα της ανακούφισης. Θα το παρομοίαζα κάπως με τα αισθήματα που μπορεί να έχει ένας αθλητής όταν φτάνει στην γραμμή του τερματισμού μετά από πολύχρονη προετοιμασία. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα εσωτερικής ηρεμίας και επιβράβευσης ότι πλέον ανήκουμε εδώ. Χωρίς όμως να παραβλέψουμε και την εξουθένωση που έρχεται μαζί με όλα αυτό…» λέει η Κατερίνα που έφτασε στην Αυστραλία πριν από οκτώ χρόνια με ένα μωρό στην αγκαλιά, ακολουθώντας τον σύντροφό της, Απόστολο.

Χτυπημένοι από την οικονομική κρίση, έπεσαν κυριολεκτικά από τα ψηλά στα χαμηλά και μη έχοντας τίποτα πια να χάσουν πήραν τη μεγάλη απόφαση που τότε φάνταζε μονόδρομος.

Αψηφώντας τις φωνές της «λογικής» που προσπαθούσαν να τους αποτρέψουν, μάζεψαν τα κομμάτια τους, πήραν από το χεράκι τον μόλις 18 μηνών Μάριο και ορκίστηκαν ο ένας στον άλλον ότι ενωμένοι, σαν μια γροθιά θα διεκδικήσουν τη ζωή τους μα, πάνω από όλα, ένα μέλλον για το παιδί τους.

Λένε ότι η ζωή ευνοεί τους τολμηρούς ή τους τρελούς και όχι άδικα. Δεν ξέρω τι από τα δυο ήταν η Κατερίνα και ο Απόστολος –ίσως και τα δυο- αλλά τα κατάφεραν.

Από το τίποτα κυριολεκτικά έστησαν τη ζωή τους, εδώ στην Αυστραλία, στην άλλη άκρη του κόσμου, όπως ακριβώς την είχαν ονειρευτεί για τους ίδιους και τον μικρό Μάριο. Και μετά από οκτώ χρόνια, ανακηρύχθηκαν Αυστραλοί πολίτες.

Ρωτώ την Κατερίνα αν συμμερίζεται την άποψη κάποιων που θεωρούν την απόκτηση μιας άλλης υπηκοότητας ως αποποίηση της ελληνικής.

«Πρόκειται για δυο τελείως διαφορετικά πράγματα και κακώς κάποιοι τα συγχέουν. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μας και παραμένει στην καρδιά μας, αλλά αντικειμενικά και ενδεχομένως λίγο ψυχρά, η Αυστραλία είναι η χώρα που μας υποδέχτηκε, όταν -για τους λόγους του ο καθένας- αποφάσισε να μεταναστεύσει. Η Αυστραλία είναι η χώρα που μας επέτρεψε να ονειρευτούμε ξανά και να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας, μικρούς ή μεγάλους. Αγαπώ και τις δύο χώρες εξίσου, για τελείως διαφορετικούς λόγους την καθεμία, αλλά η οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ τους, θα ήταν τουλάχιστον… ατυχής. Προσωπικά είμαι ευγνώμων που φτάσαμε στο σημείο να έχουμε (και) αυστραλιανή υπηκοότητα» απαντά.

Για πολλούς η Αυστραλία είναι η «Γη της Επαγγελίας». Για άλλους η πορεία ήταν εύκολη και για άλλους δυσκολότερη, ενώ για αρκετούς το εγχείρημα της μετανάστευσης αποδείχθηκε αποτυχημένο. Ποια είναι η άποψη της Κατερίνας;

«Δεν θεωρώ ότι πουθενά στον κόσμο υπάρχει πια η «Γης της Επαγγελίας». Ωστόσο, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η Αυστραλία είναι η χώρα των ευκαιριών, και μάλιστα των ίσων ευκαιριών. Σε όλους δίνονται ακριβώς οι ίδιες ευκαιρίες ανεξαρτήτως φυλετικού, θρησκευτικού ή οικονομικού υπόβαθρου και ανεξαρτήτως φύλου ή ηλικίας (εφόσον πληρούνται οι εκάστοτε προϋποθέσεις). Όσον αφορά το κομμάτι δυσκολίας αντικειμενικά και λόγω των πολλών προϋποθέσεων που τίθενται από το νόμο πρόκειται για μία μακρόχρονη και στρεσογόνα διαδικασία. Ο σύζυγός μου έφτασε στην Αυστραλία στις 17 Φεβρουαρίου 2012 με φοιτητική βίζα (από Ελλάδα )και εγώ ήρθα τρεισήμισι μήνες αργότερα με ένα μωρό στην αγκαλιά. Περάσαμε πολλές αγωνίες. Τόσο αυτές της φοιτητικής βίζας όσο των ανανεώσεων, καθώς επίσης της αναζήτησης σπόνσορα και των (ατελείωτων) εξετάσεων. Όμως η θέλησή μας ήταν τεράστια και το πείσμα μας για να τα καταφέρουμε πολύ μεγάλο. Ο δρόμος ήταν μακρύς ανηφορικός και πετρώδης, αλλά τα καταφέραμε. Επομένως, καταλήγω ότι δεν έχει να κάνει τόσο με τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει κανείς στη διαδρομή του, οι οποίες παρεμπιπτόντως θα είναι πάρα πολλές, όσο με το πόσο ισχυρή είναι η επιθυμία του για να φτάσει στο στόχο του.

Αν είχα την επιλογή θα ήθελα μόνο όλη αυτή διαδικασία να ήταν πιο σύντομη και να μην χρειαζόταν να έχω δουλέψει τόσο πολύ», (γέλια).

Για τους τρεις νεοφερμένους μαχητές της ζωής, το πιστοποιητικό απόκτησης της αυστραλιανής υπηκοότητας είναι ένας σταθμός στο μεγάλο και περιπετειώδες ταξίδι της ζωής. Κάθε νέα κατάκτηση είναι γι΄ αυτούς η αφορμή για την επίτευξη νέων στόχων.

«Για την οικογένεια μου και για εμένα ζητάω κυρίως υγεία και όλα τα άλλα θα έρθουν. Επειδή, όμως, ο κάθε υγιής άνθρωπος όσο ζει, ονειρεύεται, το ίδιο κι εμείς.

Έχουμε πολλά όνειρα και σχέδια (Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος) κυρίως όσον αφορά τον επαγγελματικό μας προσανατολισμό», λέει η Κατερίνα και εξομολογείται:

«Χρειάστηκε να δουλέψουμε πολύ σκληρά, να κάνουμε δουλειές που δεν ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μας, να παραμερίσουμε τα θέλω μας. Σταδιακά θέλουμε να ασχοληθούμε με πράγματα που αγαπάμε, που μας γεμίζουν.

Ο Αποστόλης μου για παράδειγμα που είχε πάντα καλλιτεχνική φλέβα, στην Αυστραλία είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει πολλά μαθήματα και να σταθεί δίπλα σε μεγάλα ονόματα. Τα τελευταία δυο χρόνια σπουδάζει computer graphics και 3D modelling και θα συνεχίσει με animation με απώτερο στόχο να εργαστεί σε αυτόν τον τομέα.

Εγώ πάλι στον ελεύθερο χρόνο (που δεν είχα) παρακολούθησα μαθήματα φωτογραφίας και εσωτερικής διακόσμησης χώρων που τόσο πολύ αγαπώ καθώς επίσης μαθήματα (βοηθού) δασκάλου το οποίο μεταξύ άλλων μου δίνει την δυνατότητα στα ρεπό μου (από την πλήρους απασχόλησης εργασία μου) να παραβρίσκομαι στο σχολείο του γιου μου και πιο συγκεκριμένα στην τάξη του. Τέλος, κάπου βαθιά στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπάρχει η σκέψη κάποια στιγμή να χτίσουμε το δικό μας σπίτι».

Η τελετή της ορκωμοσίας τους πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο του Williamstown, την Κυριακή, 26 Ιανουαρίου στις 10 το πρωί. Τη ρώτησα τι θυμάται από τη «μεγάλη μέρα».

«Από την τελετή ορκωμοσίας αυτήν καθεαυτή δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα, γιατί, για να είμαι ειλικρινής, είχα αρκετή αγωνία. Θυμάμαι μόνο που από τα μάτια μου κυλούσαν συνέχεια δάκρυα και δεν μπορούσα να το σταματήσω. Αυτή τη φορά ήταν δάκρυα χαράς και συγκίνησης.

Η αίθουσα ήταν τεράστια και κατάμεστη. Τα κλιματιστικά ήταν στο φουλ και φαντάζομαι όλοι φύγαμε με ψύξη (γέλια).

Μαζί με μας την ίδια μέρα στο συγκεκριμένο δημαρχείο άλλα 120 άτομα έγιναν Αυστραλοί υπήκοοι.

Η συγκίνηση ήταν διάχυτη και οι περισσότεροι φορούσαν τα καλά τους.

Φυσικά, δεν έλειψε ο εθνικός στιλιστικός συνδυασμός -σαγιονάρα με τζιν- αλλά ευτυχώς ήταν η εξαίρεση.

Η συγκίνηση κορυφώθηκε όταν από το μικρόφωνο ακούστηκαν τα ονόματά μας και έπρεπε να ανέβουμε στη σκηνή προκειμένου να παραλάβουμε το πιστοποιητικό μαζί με ένα συμβολικό φυτό.

Είχαμε την χαρά σ’ αυτήν την σπουδαία για μας μέρα να έχουμε κοντά μας αγαπημένα φιλικά πρόσωπα».

Το διάλειμμα της Κατερίνας έχει πια τελειώσει και πρέπει να επιστρέψει πίσω στη δουλειά της. Με το πρόσωπο κατακόκκινο από την έξαρση της βιασύνης λέει τις τελευταίες της κουβέντες πριν την αποχαιρετιστούμε:

«Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σε όποιον βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση πολύ σύντομα να φτάσει στο στόχο του»!