Δεν ξέρω εάν οι Bandidas (στα ισπανικά – η λέξη σημαίνει στην κυριολεξία λησταρχίνες, αλλά βέβαια εδώ έχει μεταφορική και όχι κυριολεκτική έννοια), το αποκλειστικά γυναικείο ρεμπέτικο τρίο που δραστηριοποιείται τον τελευταίο καιρό στα παροικιακά -και όχι μόνο- δρώμενα της πόλης μας, έχουν το προηγούμενό τους. Γιατί όσο και να ψάξει κανείς, όσο και να στύψει το μυαλό του, ένα τέτοιο μουσικό σύνολο δεν έχει τον προκάτοχό του στη σύγχρονη ιστορία των ελληνικών παροικιών της Αυστραλίας. Γυναίκες μουσικοί στην παροικία σίγουρα υπήρξαν και υπάρχουν, όμως ένα ξεχωριστό ρεμπέτικο συγκρότημα δεν υπήρξε ποτέ.
Οι Bandidas, λοιπόν, είναι οι Πασχαλιά Λάτρα στην κιθάρα και στα φωνητικά, η Κατ Στίβενς στο βιολί και η Απολλωνία Ξυλούρη στο ούτι. Συνυπάρχουν εδώ τρεις γυναίκες μουσικοί διαφορετικής γενιάς και με διαφορετικές μουσικές καταβολές η κάθε μία, αλλά με έναν κοινό, ρεμπέτικο πόθο.
Η ύπαρξη και δράση των Bandidas σηματοδοτεί μια πρωτιά και μια ιδιαιτερότητα. Γιατί οι Bandidas δεν είναι μόνο τρεις γυναίκες που βγαίνουν σε μια σκηνή και παίζουν ρεμπέτικα. Είναι και άνθρωποι με άποψη για τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τα γυναικεία, τα οικολογικά και όποια άλλα ζητήματα ταλανίζουν σήμερα την εποχή μας.
Έχουν άποψη, ενώ συνεργάζονται και με άλλους μουσικούς και σχήματα, συμπράττοντας σε διάφορα άλλα σχέδια.
Σήμερα στην Ελλάδα δεν παράγεται ρεμπέτικο, μια και η εποχή και τα σημάδια της άλλα επιτάσσουν. Ωστόσο, πέρα από τις μεγάλες και αξεπέραστες επιτυχίες των κλασικών δημιουργών του είδους, σήμερα παράγεται ένα τραγούδι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σύγχρονο μεν ρεμπετοειδές δε, με την έννοια ότι πατάει στη ρεμπέτικη φόρμα.
Όμως είναι γεγονός ότι το ρεμπέτικο ακόμα και σ’ αυτή τη μορφή του σήμερα, παραμένει αυθεντικό, γοητευτικό και … νταλκαδιάρικο.
Και υπάρχει ένα κομμάτι του, μια παράμετρός του που δεν έχει ακόμα μελετηθεί και δεν του έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία. Είναι η έμφυλη πλευρά του ρεμπέτικου.
Γυναίκες στο ρεμπέτικο δεν υπήρξαν πολλές, αυτές όμως που υπήρξαν ήταν καταλυτικές μορφές που η λάμψη τους εξακολουθεί να φωτίζει. Η Ρόζα Εσκενάζη, η Ρίτα Αμπατζή, η Μαρίκα Νίνου, η Στέλλα Χασκίλ, η Σωτηρία Μπέλλου -ίσως και άλλες- κι ακόμα στιχουργοί όπως η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, έβαλαν ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους.
Αυτές βγήκαν στο πάλκο σε μια εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνίδων τελούσε υπό την απόλυτη κυριαρχία ενός άνδρα. Αυτές μπαινόβγαιναν ελεύθερα στους τεκέδες, δεν λογάριαζαν την όποια ρετσινιά, τραγουδούσαν τις επιθυμίες και τους καημούς τους και αψηφούσαν την κάθε απαγόρευση.
Πιστεύω ότι αυτό προσπαθούν να συνεχίσουν οι Bandidas, αλλά σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, το πολυπολιτιστικό περιβάλλον της Μελβούρνης, άρα με διαφορετικούς όρους.
*Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, τις Bandidas θα έχουμε την ευτυχία να τις απολαύσουμε ζωντανά στις 29 Φεβρουαρίου στο Hellenic Museum, την 1η Μαρτίου στο Φεστιβάλ Αντίποδες (Lonsdale Street) και στις 17 Μαρτίου στο Brunswick Music Festival. (Λεπτομέρειες για τις εμφανίσεις αυτές εν καιρώ).
