Το τηλέφωνο χτύπησε σήμερα το πρωί με την αναγγελία των κακών μαντάτων. Ο Σπύρος Κοροσίδης «έφυγε». Παγωμάρα έπεσε μέσα στα γραφεία του «Νέου Κόσμου» και το πρόσωπο του πάντα χαμογελαστού αρχισυντάκτη μας, Σωτήρη Χατζημανώλη σκέπασε η θλίψη, μιας και τον συνέδεαν συγγενικοί δεσμοί με τον εκλιπόντα.

Ο Σπύρος Κοροσίδης «έφυγε» ειρηνικά στο σπίτι του πλήρης ημερών, περιτριγυρισμένος από την αγαπημένη του οικογένεια.
Η παροικία μας από σήμερα θα είναι φτωχότερη και η θέση του θα παραμείνει αδειανή καθώς πιστεύω πως κάποιοι άνθρωποι απλά δεν γίνεται να αντικατασταθούν. Το κενό που αφήνουν συμπληρώνεται μεν αλλά δεν καλύπτεται…


Αλλά και εδώ στον «Νέο Κόσμο» τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο χωρίς τις «γλυκές» του επισκέψεις.
Πάντα καλοντυμένος με το παρουσιαστικό του που απέπνεε αρχοντιά θα ερχόταν εδώ κι εκεί για να επισκεφθεί τον αγαπημένο του ανιψιό Σωτήρη αλλά και όλους εμάς που μας σεβόταν και μας αγαπούσε σαν οικογένειά του.

Έτσι τον γνώρισα τον κύριο Σπύρο. Ως το δικό μας άνθρωπο. Κάθε επίσκεψή του στην εφημερίδα ήτανε γιορτή γιατί πάντα είχε τα χέρια φορτωμένα με τα υπέροχα γλυκά και τις θεσπέσιες πίτες της κυρίας Βέρας.
Εκείνος θα έμπαινε στο γραφείο του Σωτήρη (Χατζημανώλη) για να πιεί τον καθιερωμένο ελληνικό καφέ από τα χέρια της Ελένης και να κουβεντιάσει μαζί του για την επικαιρότητα και κυρίως για τα νέα της παροικίας.


Αυτό που με εντυπωσίασε την πρώτη φορά που έτυχα σε επίσκεψή του ήταν ο σεβασμός και η αγάπη όλων των παλαιότερων συναδέλφων προς το πρόσωπό του. Όταν τηλεφώνησε ότι έρχεται όλοι σταμάτησαν για να τον υποδεχτούν και για μια μικρή κουβέντα μαζί του.
Αυτό γινόταν κάθε φορά και όχι χωρίς λόγο. Ο αείμνηστος Σπύρος Κοροσίδης είχε τη σοφία που κερδίζει κανείς με τα χρόνια αλλά και τη διάθεση να την μοιραστεί με όλους τους νεότερους.

Τον θυμάμαι με το αριστοκρατικό του παράστημα και το ζεστό του χαμόγελο να με χαιρετά με μια γνήσια ευγένεια που τόσο λείπει από τις μέρες μας.
Τις επόμενες ημέρες θα γραφτούν πολλά για τον Σπύρο Κοροσίδη. Για την πλούσια ζωή του και την αστείρευτη προσφορά του στην ελληνική κοινότητα από διάφορα μετερίζια.


Εγώ ήθελα απλά να μιλήσω για τον δικό μας κύριο Σπύρο, έτσι όπως τον γνώρισα εδώ στον «Νέο Κόσμο» και τον αγάπησα σαν δικό μου άνθρωπο.
Τώρα, θα βρίσκεται σε ένα καλύτερο μέρος χωρίς ασχήμια και πόνο κι εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα να μας χαμογελά και να μας γλυκαίνει, έτσι χωρίς λόγο, απλά γιατί το ένοιωθε.

Καλό ταξίδι, κύριε Σπύρο και σε ευχαριστούμε πολύ. Θα μας λείψεις.