Με μεγάλη συγκίνηση αποχαιρετώ, έστω και από τη μακρινή Αυστραλία, τον αξέχαστο φίλο και συνεργάτη, τον καταπληκτικό ηθοποιό Κώστα Βουτσά.
Τον Κώστα Βουτσά τον πρωτογνώρισα στα στούντιο της Φίνος Φίνος το 1961, στα γυρίσματα της ταινίας «Ο κατήφορος». Εκεί γνώρισα και τον Νίκο Κούρκουλο, την Ζωή Λάσκαρη, τον Βαγγέλη Βουλγαρίδη, τον Γιάννη Δαλιανίδη κ.ά.

Από τότε με τον Κώστα Βουτσά μας συνέδεσε μακρόχρονη και ειλικρινής φιλία που κράτησε μέχρι σήμερα. Όταν επισκεπτόμουν την Αθήνα,πάντοτε παρακολουθούσα όλες του τις θεατρικές παραστάσεις, αλλά και τα γυρίσματα πολλών ταινιών του. Αξέχαστη εμπειρία ήταν όταν ταξίδεψα μαζί με το συνεργείο στα γυρίσματα της ταινίας «Το πιο λαμπρό μπουζούκι» στην Κρήτη.

Ο Κώστας Βουτσάς ήταν πάντα ευδιάθετος, ευχάριστος, απλοϊκός με το αστείρευτο χιούμορ του που σε σκλάβωνε, η δε ειλικρίνειά του ήταν το κάτι άλλο. Ήταν άνθρωπος που πονούσε αυτούς που είχαν ανάγκη, βοηθούσε όσο μπορούσε και μισούσε τα ψέμματα και τις κολακείες. Λόγω αυτού του χαρακτήρα του ήταν αγαπητός στους συναδέλφους και συνεργάτες του.

Ήταν πράγματι ταλαντούχος ηθοποιός αλλά και σωστός επαγγελματίας. Πάντα πρώτος στα γυρίσματα ή στις πρόβες και πάντα τελευταίος έφευγε, του άρεσε το τέλειο και μισούσε τις προχειρότητες. Οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες το λάτρευαν για την υπομονή και εργατικότητα του.
Οι ταινίες του ήταν πάντα εμπορικές και καλογυρισμένες, ήταν επιλεκτικός στα σενάρια και στους συνεργάτες του, γι’ αυτό γύρισε τις περισσότερες ταινίες του με τις μεγάλες εταιρείες όπως Φίνος Φίλμ και Καραγιάννης-Καρατζόπουλος. Η τελευταία του περιοδεία στην Αυστραλία ήταν το 1982 όταν παρουσίασε το θεατρικό έργο «Ένα αγκάθι στο κρεβάτι μου» με την Τέτη Σχοινάκη και τον Νίκο Δαδινόπουλο στο Westgarth Theatre από τις 5-13 Ιουνίου 1982, οι δε παραστάσεις του ήταν όλες γεμάτες.

Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν το 2015 όταν ήπιαμε τα ουζάκια μας στην ταβέρνα της οδού Εμμανουήλ Μπενάκη. Μπορεί ο Κώστας Βουτσάς να έφυγε από την ζωή, όμως θα παραμείνει για πάντα ζωντανός στις καρδιές όλων αυτών που τον θαύμασαν τον απόλαυσαν και τον έζησαν.
Αγαπητέ Κώστα ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε, η μνήμη σου θα είναι αιώνια.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΓΙΑΝΝΟΥΔΗΣ, ΟΑΜ