Η αλήθεια είναι ότι δεν συναντά κανείς κάθε μέρα ένα ζευγάρι που γιορτάζει 70 χρόνια ευτυχισμένου γάμου αλλά ο 94χρονος Αθανάσιος Δαλαγιώργος και η 92χρονη Χρυσούλα, είναι ένα από αυτά τα σπάνια ζευγάρια που έχουν κατορθώσει παρά τους πολέμους, τις δυσκολίες και τα βάσανα να διασώσουν την αγάπη τους και να την γιορτάζουν αγαπημένοι μέχρι και σήμερα.
«Σημασία δεν έχει τόσο το να κατορθώσεις να είσαι παντρεμένος για 70 χρόνια, αλλά να καταφέρεις μετά από τόσα χρόνια να είσαι ευτυχισμένος και αγαπημένος με τον ίδιο ή την ίδια σύντροφο» λέει ο κ. Αθανάσιος, αγκαλιάζοντας την αγαπημένη του Χρυσούλα, την οποία γνώρισε και ερωτεύτηκε κατά την διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα.
Για το ζευγάρι των ομογενών από την Βόρεια Ελλάδα, η ιστορία αγάπης και θάρρους ξεκίνησε εντελώς τυχαία.
Η υπηρεσία του Αθανάσιου, αστυνομικού στο επάγγελμα, είχε αναθέσει στον νεαρό τότε άνδρα να περιπολεί την περιοχή Άργος, στην Βόρεια Ελλάδα, με στόχο να μεσολαβεί και να επιλύει τυχόν διαφορές που προέκυπταν μεταξύ των ανταρτών και των απλών πολιτών στην περιοχή.
Ο Αθανάσιος ήταν, επίσης, ένας από τους πέντε προσωπικούς σωματοφύλακες του Αμερικανού στρατηγού James Van Fleet που διοικούσε τον αμερικανικό στρατό στην Ελλάδα.
Η νεαρή όμορφη Χρυσούλα, από το γειτονικό Αμπελοχώρι Καστοριάς, γνώρισε και ερωτεύτηκε τον γοητευτικό στρατιώτη όταν μια ημέρα εκείνος έσωσε την ίδια και την καλή της φίλη από σίγουρη απαγωγή από τους αντάρτες.
Την ίδια στιγμή, δύο από τα αδέλφια της Χρυσούλας είχαν ήδη απαχθεί με την υποψία ότι ενδεχομένως να στήριζαν τους αντάρτες.
Το ειδύλλιο ανάμεσα στους δύο νέους δεν άργησε να ξεκινήσει και οι δύο νεαροί έγιναν ζευγάρι.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες και το γεγονός ότι εκείνη την εποχή ένας αστυνομικός δεν επιτρεπόταν να παντρευτεί και μάλιστα μια γυναίκα που ενδεχομένως συνδεόταν με τους αντάρτες, οι δύο νέοι αποφάσισαν να «κλεφτούν».
Έτσι, ένα Σαββατόβραδο του Νοεμβρίου 1949, οι δύο νέοι ταξίδεψαν κρυφά με λεωφορείο στο χωριό του Θανάση, Αυλές Κοζάνης, όπου παντρεύτηκαν κρυφά παρουσία των γονιών του Θανάση, του κουμπάρου και του ιερέα του χωριού.
«Δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία από το γάμο τους αφού όλα έγιναν κρυφά, ενώ κανείς δεν έμαθε ποτέ τίποτα για το μυστήριο παρά μόνο μετά το πέρας του πολέμου, οπότε και η μητέρα μου ακολούθησε τον πατέρα μου πίσω στο χωριό όπου και γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί, η αδελφή μου Ευαγγελία», λέει στον «Νέο Κόσμο», ο γιος του ζευγαριού, Δημήτρης.
Μετά το πέρας του πολέμου, η τραγική οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα ανάγκασε τον Θανάση να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον στην ξενιτιά.
Μόνος, αλλά αποφασισμένος να εξασφαλίσει στην οικογένεια του ένα καλύτερο αύριο, ο αφοσιωμένος οικογενειάρχης, εγκαταστάθηκε στην περιοχή Lucindale της Νότιας Αυστραλίας και εργάστηκε στην οδοποιία.
Μαζί με μετανάστες ελληνικής και ιταλικής καταγωγής, ζούσαν όλοι μαζί στοιβαγμένα σε βρώμικα τσίγκινα σπιτάκια και προσπαθούσαν με τις λιγοστές οικονομίες που είχαν να κάνουν ένα μικρό κομπόδεμα για να ορθοποδήσουν.
Μετά από 18 μήνες σκληρής δουλειάς, ο Αθανάσιος κατάφερε να φέρει στην Αυστραλία την σύζυγό του μαζί με την κόρη τους Ευαγγελία.
Σύζυγος και κόρη έφτασαν στην Αυστραλία το 1957 και η οικογένεια Δαλαγιώργου εγκαταστάθηκε στο Naracoorte της Νότιας Αυστραλίας.
Ένα χρόνο αργότερα η Χρυσούλα έφερε στον κόσμο τον μικρό Δημήτρη.
Η ζωή στην επαρχία δεν ήταν εύκολη, ειδικά για την Χρυσούλα, η οποία ήταν εκείνη την εποχή η μοναδική Ελληνίδα στην περιοχή.
«Δεν μιλούσα λέξη αγγλικά. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την γενναιοδωρία και την ευγένεια που μου έδειξαν οι Αυστραλές της περιοχής. Με καλωσόρισαν παρά το γεγονός ότι δεν μιλούσα τη γλώσσα τους και δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και γι’ αυτό τους χρωστώ ευγνωμοσύνη» λέει στον «Νέο Κόσμο» η κ. Χρυσούλα.
Μετά από πέντε δύσκολα χρόνια, η οικογένεια κατόρθωσε να ορθοποδήσει, μετακόμισε στην Αδελαΐδα και αγόρασε ένα μικρό σπιτάκι στην περιοχή Brompton.
Ο Θανάσης εργάστηκε στο εργοστάσιο της Actil και μετά στην αυτοκινητοβιομηχανία GM Holden.
Την ίδια εποχή η νεαρή μητέρα ξεκίνησε να εργάζεται σε εργοστάσια.
Παρά τις υποχρεώσεις και το φορτωμένο πρόγραμμα, το ζευγάρι δεν ξέχασε ποτέ την καταγωγή του συμμετέχοντας ενεργά και στηρίζοντας διάφορους παροικιακούς συλλόγους, όπως την Παμμακεδονική Ομοσπονδία, τον Σύλλογο «Παύλος Μελάς», την «Βεργίνα» και τον Σύλλογο Καστοριάς.
«Δυστυχώς, η ηλικία μας δεν μας επιτρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε όσο ενεργοί θα θέλαμε στην παροικία ούτε μπορούμε πια να ταξιδεύουμε πίσω στην πατρίδα, αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον και, φυσικά, την οικογένειά μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας» λέει η κ. Θανάσης, ο οποίος όταν δεν ασχολείται με τον κήπο του, εξακολουθεί να πίνει το καφεδάκι του με τους φίλους του στην Παμμακεδονική Ομοσπονδία.
Η κ. Χρυσούλα, από την άλλη, λατρεύει όσο τίποτα να φροντίζει την οικογένειά της, να μαγειρεύει λαχταριστά φαγητά και, φυσικά, την σπεσιαλιτέ της, που δεν είναι άλλη από την γευστική της σπανακόπιτα για τα εγγόνια της, ενώ, όπως μας εξομολογείται, το μυστικό της επιτυχίας του γάμου της με τον άνδρα της ζωής της είναι η ειλικρινής ανιδιοτελής αγάπη και η αλληλοκατανόηση.
Ο Αθανάσιος και η Χρυσούλα είναι ένα τρανό παράδειγμα και ζωντανή απόδειξη ότι ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, η αληθινή αγάπη μπορεί να συνεχίσει να ζει στην καρδιά δύο ανθρώπων.
Εμείς δεν έχουμε παρά να τους συγχαρούμε και να τους ευχηθούμε ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!
